Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 48]

De verstoeteling

De huurs toch in eus leve toes,
veer zien niks weerd de zoonder,
de waors bij us wie keend in hoes,
de doogs dèks, haos e woonder.

Brochs in us leve väöl plezeer,
de deegs us dèks genete,
en 's aovens aon 't kechelke
de zörrege vergete.

En waore veer al ins nerveus,
daan kaom stiech us kalmere,
meh veur de res kôs me zoe min
diech wer'klek appriciëre.

Dao woort veur diech, dat is toch woer
soms geine cent gebooie,
de woors op straot door ederein
mèt veui gewoen getrooie.

Meh toch waor me aon diech gehech,
'n eder diech begeerde,
de rieke, en neet minder ouch
de slech gesitueerde.

Meh noe, noe stiech sporadies nog
aon us d'ch ins kums tuine,
noe beeie die oondaankbaar lui
veur diech jao dèks fortuine.

[p. 49]

 

Noe weite veer neet wie of wat

 

veer zoonder diech beginne,

 

en veule veer 't iers pas good:

 

veer diech neet misse kinne.

 

 

 

Noe hèlt me diech angsvallig vas,

 

noe zal me diech bewake,

 

noe zien 'rs väöl die ouch um diech

 

soms woekerwinste make.

 

 

 

Noe zien de rolle umgekierd,

 

noe stèls diech us de wèt,

 

noe hunkere veer ganse daog

 

nao diech, nao diech sigrèt.