Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 47]

In de vreemde

Dèks waor iech al in de vreemde,
lang waor iech vaan Treech al weg,
en zjus dat, gaof inspirasie,
'ch maakde versjes gaw eweg.

Tösse al die simpel rijmkes,
oonzin, aordig, leuk en leef,
waore toch nog wel de bèste
die iech in de vreemde sjreef.

Zjus 't trök nao hoes verlange,
en 't heimwee nao Mastreech,
dat waos wat miech in de vreemde
't'allerbèste sjrieve deeg.

En noe weer, heij in de vreemde
miech 't rijme hiel good geit,
meh daobij kump noe get aanders
wat miech zoeväöl diechte deit.

't'Is 't allerleefste meitske,
oet de allersjoenste stad,
mèt 't allerleefste täölke,
die miech nump noe ‘häöre sjat.’

Meh wat höb iech aon die versjes?
Wouw ze misse stök veur stök,
es iech daodoor mer kôs koume
daan veur good in Treech weer trök!