Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 46]

Versje

'ch'Wèl d'ch nog 'ns effe zègke,
leve kleinen hartedeef,
tot iech gaar neet oet kin lègke
wieväöl tot iech um d'ch geef.

Dat m'n pen neet neer kin sjrieve
wat m'n hart heij binne veult,
es weer vaan dien zeute lippe
miene moond e puunsje steult;

mie geziech neet oet kin drökke
wie gelökkig tot iech bin,
es iech tiech, zoe gans kort bij m'ch
door d'n haore vleije kin;

miene moond neet oet kin spreke
wat m'ch door m'n herses zweef;
es allein die simpel wäördsjes:
meideke, iech höb d'ch leef.