Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 25]

Gedachte

(Duits konsentratiekamp)

Wie gere zouw iech wèlle diechte en sjrieve
vaan leefde en sjoenheid, gelök en vaan prach,
de wäörd ederskier achterwege miech blieve,
want um te beginne oontbrik miech de krach.

Want wie zouw vaan leefde iech heij kinne spreke
es'ch zeen wie 'n eder z'ch haat oonderein,
ze zouwe wie gek nao miech höbbe gekeke
en vraoge, wie haolt 'r d'n oonzin biejein?

Wie zouwe m'n versjes plezerig miech stumme
es'ch zeen um miech heen al 't lijd en sjagrijn,
en hun, die z'ch vreuger ins ‘mins’ mochte numme......
Mie lachend geziech doog nog miejer hun pijn.

Wie zouw iech vaan vräög en gelök kinne diechte,
es aanders iech niks es ellende heij zeen?
Die mager en bleike, die trieste geziechte
die zweve de gansen daag heij um m'ch heen.

Wie zouw iech get sjoens heij daan kinne bezinge
in wäörd vol vaan rietme, vaan klaank en vaan rijm,
es alle daog miech weer 't zellefde bringe:
eintoenigheid, leije, ellende, sjagrijn.

Nein 't'is mer allein tot in hoop en vertrouwe
iech 's aovens devoot daan m'n han samevaw,
en beij tot Servaos, Slivvenier en Selvrouw:
‘Aoch gef us de vreij toch, meh gef 'm hiel gaw.’