Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 22]

Op 't beer

Iech stoont aon d'n weeg, 't waor bij d'n geboorte,
veurziechtig aon regelend temperatuur,
iech keek de versòkkering nao en iech kookde,
en raochelde oonder die prijke 't vuur.

Iech stoont aon de koep, boe iech diech in leet röste,
meh keulde d'ch iers, want de waors m'ch te heit,
bepaolde vergistingsgraod, keek nao d'n dèkke,
en leet d'ch daan ‘aof’, jao de wèts wie dat geit.

Versponde d'n tank, boeste lang in bleefs ligke,
en drökde-n-'m op, dat kaom eder week trök,
iech stoont aon d'n aofvölbok, doog d'ch in fuste,
naodat iech t'ch had door de fèlter gedrök.

En noe steiste veur m'ch, getap in e gleeske,
zoe klaor wie kristal, en sjoen wit d'ne kop,
gepreuf, gewaardeerd, en daan zaolig genote,
en dalek bedreuf weer, want daan biste op.

Wat doogste veur goods neet veur miech in 't leve?
Wat höbst' allemaol neet gedoon diech veur miech?
De höbs m'ch es einigste zoedèks gegeve
get troes in m'n dreufheid, 't leije verlieg.

De höbs m'ch doen lache, de höbs m'ch doen zinge,
de höbs miech gegeve zoedèks nuije mood,
en es door d'n thee soms mie liechaam verkeulde,
daan höbs tiech gewerremp mie Limbörgs blood.