Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 17]

Dien uigskes

Veur Anny.

Toen iech diech veur 't ierste zaog,
'nen aovend, gans touvallig,
waor die geziechske, eine lach,
d'n ouge zoe bevallig.
De wouws aon ederein e woord
en ouch e lechske geve,
waos op 't alleriers geziech
't oonbezörrig leve.
En toen iech diech nao hoes touw brach,
't'kôs tiech nog wienig sjele,
en vaan dien lippe oongevraog
e puunsje wis te stele,
toen dach iech bij m'n eige zoe:

D'n uigskes, blauw, die lache touw,
bij störrem, zon of rege,
mèt hunne sjien, zoe klaor en fien;
get aanders zij noets dege.
Dat moot in iemands leve
toch troes en vräögde geve.

En toen iech later tege diech
spraok mennig woord vaan leefde,
zaog iech dat in d'n ouge weer
dat zelfde lechske zweefde.
En wieste, leef, ins aon miech vroogs
wie 'ch diech 't leuks zouw vinde,
toen waor mien antwoord hiel gaw klaor,
't einigs wat iech kinde:
Aoch laot 't zien tot ummertouw

[p. 18]

 

d'n uigskes blauw, m'ch lache touw,

 

bij störrem, zon of rege,

 

mèt hunne sjien, zoe klaor en fien,

 

of zij niks aanders dege.

 

Want dat zal in mie leve

 

m'ch troes en vräögde geve.

 

 

 

En moot iech tiech soms mèt 'n vraog

 

in later tije plaoge,

 

daan zal 't jao allein mer zien

 

um ein dink diech te vraoge.

 

Deen eine wins allein mer, tot:

 

 

 

D'n uigskes blauw, m'ch lache touw,

 

bij störrem, zon of rege,

 

mèt hunne sjien, zoe klaor en fien,

 

of zij niks aanders dege.

 

Want dat zal in mie leve

 

m'ch troes en vräögde geve.