Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 12]

Gebed

Veur mien Mooier.

Selvruike leef, heij bin ich weer
um Diech ins gèt te vraoge;
aoch sjik m'ch neet mer zoe eweg
en laot m'ch Diech ins plaoge.
Dao knele in't kepelke neer
bij Diech leef Modergäödske,
al op de Plein heij in Mastreech,
zoeväöl lui op dat pläötske.
Mèt vraoge, of vol deep berouw,
en dèks mèt hiel väöl winse,
ze beije väöl um raod en daod,
Selvruike leef, De kins ze.
Heij koume aw verslete lui
die haos veur eder beije,
dao koume-n-'rs die zeuke heij
verzachting in hun leije.
Auch köppelkes, nog dèks hiel joonk,
die effe mèt Diech praote,
getrouwde lui, vaan alle stand,
sjenderreme, seldaote.
Me tröf bij Diech op eder oor
get lui in 't kepelke,
tot zellefs auch de kluiverkes
die speule-n-op 't Welke.
Want ederein, wee of 't is,
dee zie gebed liet hure,
dee zölste, dat weit iech beslis,
of vreug, of laat verhure.
Daorum kom iech nao Diech weer touw,
en wel mèt deep vertrouwe,
daan weur iech zeker ouch verhuurd,

[p. 13]

 

dao kin iech toch op bouwe?

 

Aoch, sjik miech neet mer zoe eweg,

 

daan zouwste miech verdrete,

 

verhuur nog ins daan miene wins,

 

iech zal D'ch noets vergete:

 

Laot Treech toch blieve wie 't waor

 

- daoveur kom iech heij beije -

 

laot Treech toch trouw aon zie gelouf

 

veur altied blieve streije.

 

En laot 't wie 'n rots zoe vas,

 

oonwrikbaar blieve troene,

 

es middelpunt vaan eus gelouf,

 

tot veurbeeld vaan mieljoene.

 

Selvrouw, laot noe Dien groete mach

 

bij Slivvenier ins spreke,

 

blief Diech us trouw, daan blieve veer

 

ouch noets mie in gebreke.