Sjöddeköl. Rijmelkes in 't Mastreechs

[p. 11]

Klink op, Mastreechs!

Klink helder op, Mastreechs, in al dien klaanke,
de späöls in d'oere zjus zoe wie meziek,
de klinks 't leefs vaan d'allerleefste zaanke,
de bis de taol nog vaan d'n eige riek.

Sinds iewe heer, oet eige groond verreze,
spans tiech heij al deep tied bij us de kroen,
en sprik oet tiech de krach vaan 't Treechter weze,
um te vergoon, Mastreech, bis tiech te sjoen.

De kòs zoe dèks us troes in dreufheid geve
es ramp en leije us mèt rös neet lete
of wolke, zwart, um Treech z'n tories dreve;

meh's zonnestraole door de roete sjete
daan sjinkste blijheid us, plezeer en leve;
Mastreechs daan klink! Diech spreke is genete!