Die vlakte en andere gedigte

[p. 116]

XIII Terugkeer.

Amalie, Amalie, die more is verbij
toen die vo'eltjes gesing het v'r jou en v'r mij:
o'er die geel-perske boord was die rooi bloeisel uit,
en fris was mij nooi, so's die more se bruid.

Aan die voortje se rand, om jou veilig te lei,
gaf jij met 'n glimlag jou handje aan mij;
'k was vóor op die klippe en tog maar te gouw
om die handje te neem en in mijne te vouw;

maar kijk, toen ons ver van die voortje al was
had ik altijd die handje in mijne nog vas,
so het ik gevoel dat ik dit mog behou
al dorst jij jou lippe geen woordje vertrouw;

en meteens, kijk, kon ik ook geen woordje meer praat,
had laggies en korswil ons lippe verlaat,
- aan jou bewende vingertjes voelde ik en wist:
d'is die stilte en ernst wat o'er lewens beslis!

Maar bowe ons hoofd werd die vo'eltjes se koor
met verdubbeld gejuig in die bloeisel gehoor;
en wat hul so verder mog hoor of aanskouw
blij ons soete geheim, - slegs aan hulle vertrouw.

Ik kom van Bermudas, ik kom o'er die see
om mij land en mij bruid weer mij liefde te gee...
...Hul wijs mij die huis in sij as en sij puin,
hul wijs mij 'n eensame graf in die tuin;

[p. 117]

 

en als graf-teken bo staat die eigenste steen

 

waar ons so op gesit het met hande ineen;

 

- die bome ontblote van bloeisel en blaar,

 

die vo'eltjes gevloge, - net ikke nog daar.

 

 

 

Elk jaar als die Somer die bloeisel weer bring

 

dan sit ik graag daar als die vo'eltjes sing;

 

- die velde, so wijd so's ons liefde, omheen,

 

van d' wereld vergete, ons tweetjes alleen!