Die vlakte en andere gedigte

VIII. Ou oom Willem. Aan sij verslete ou baatje.

Ou maat, hoe lijk 't dan v'r mij

of jij mij wil laat staan?

Ach nee, ons twee het tog te lang

die selfde pad gegaan!

[p. 107]

 

Van almal wat met mij die huis,

 

die ou-nooi het verlaat,

 

blij jij alleen nog o'er ou vrind,

 

met jou kan ik nog praat:

 

 

 

Ik sien die Sondag-more-son

 

nog deur die venster skijn,

 

en mooi geborstel, op 'n stoel,

 

lê jij dan klaar v'r mijn;

 

 

 

die twede kerkklok het gelui,

 

die ou-nooi staat al klaar;

 

ik steek die boekie in jou sak,

 

dan stap ons vort met haar.

 

 

 

Ons abba 's aends die kleingoed weg

 

als hul na kooi moet trek,

 

- 'n blote voetje in elke hand,

 

die armpies om mij nek.

 

 

 

Al is jij nie te fijn van stof,

 

jij het 'n hart voel slaan

 

so vol van vrede en geluk

 

als ooit nog het bestaan.

 

 

 

Ach, wat het ons nie na die tijd

 

al same deurgeleef!

 

so groot als ons geluk eens was

 

so het ons al gebeef.

[p. 108]

 

Maar hoe d'ou hart ook bloei of beef

 

of half beswijk van rouw,

 

deur vuur en water klop hij nog

 

v'r God en land getrouw.

 

 

 

Ja, ook die rouw dra jij met mij:

 

O, God, die bitt're dag,

 

toen ik mij Andries op mij rug

 

gedra het uit die slag!

 

 

 

Hier is die vlek nog van sij bloed,

 

dit moet sij sien, ou vrind;

 

die laaste woord van Andries was:

 

‘Groet Mamma van haar kind.’

 

 

 

Nee kom, ou maat, al is jij vuil

 

en op-gelap en naar,

 

ons twee gaan same weer naar huis

 

als mij die Here spaar.

 

 

 

V'r ou-nooi en die kindertjes

 

sal ons twee ver moet rij;

 

die Here weet of hul nog leef,

 

of ons weer éen sal krij.

 

 

 

Ons bouw die huis weer uit sij as,

 

- of ons nou lach of lij -

 

ou maat, en ons blij altijd saam

 

totdat die dood ons skei.