Die vlakte en andere gedigte

[p. 100]

V.
Die strijd.

Droef en lang was die nag,
grijs en guur breek die dag

- ver ruis die re'en......

In gebede geskaar,
in die re'en bijmekaar
smeek ons af in gevaar,

Vader, Uw se'en!

Stil, so's skaduws wat kom
sluip die vijande om,

- nader en nader......

Daar 's 'n blits! daar's 'n knal!
hoor die sla'e dreunend val!
Voorwaarts éen, voorwaarts al!

- Lei ons, Al-vader!

Va'erlands-grond drink die bloed,
nog vol vrijheid se gloed

- louw uit die wonde;

menig sterwende sug
dra 'n groet deur die lug
bo' die wapen-gerug,

- ver in die ronde.

[p. 101]

 

O, die lippe wat bleek

 

om 'n waterdronk smeek,

 

- wonde wat brande!

 

Ongehoor, ongeag

 

menig kermende klag

 

waar die woelende slag

 

dreun o'er die rande.

 

 

 

In die dood liewe God

 

lei Uw hand nog ons lot

 

als in die lewe.

 

Mog Uw wil dit begeer

 

aan Uw voete, O Heer,

 

lê ons d' lewe weer neer,

 

eenmaal gegewe.

 

 

 

En in eensame nag

 

staat die sterre se wag

 

- stil en van verre,

 

o'er die helde se skaar

 

tot hul ruste vergaar,

 

onbelas, onbeswaar,

 

- veilig gebêre.