Die vlakte en andere gedigte

[p. 97]

III. Afskeids-more.

‘Kijk voor d' laaste, vrouwtje,
nog met mij 'n slag
hoe die son so vriend'lik
o'er ons tuintje lach,
so's die eerste more
na ons huw'liksdag;

of die skone dag, Magreet,

van geen leed of skeie weet;

of mij plantjes wag en wenk

dat mij hand hul laaf'nis skenk.

Arrem is die siel, Magreet

wat om steentjes graaf en sweet,

en in elke droppel douw

nie 'n edelsteen aanskouw;

in paleise mag hul woon,

ons geluk vertrap en hoon,

maar geen skatte koop hul vrij

uit die armoed wat hul lij.’

‘Sit mij Albert op geen troon,
bo sij voorhoofd straal 'n kroon
wat 'n vorst hem mag benij,
- tot die dood moet dit daar blij;

[p. 98]

 

mag mij hoofd ten grawe buk

 

eer ik jou die kroon ontruk,

 

Albert, eer mij swakheid jou

 

van jou manne-plig kan hou.’

 

 

 

Wijd o'er huis en velde

 

rus weer lang die nag

 

als so bij die bedjes

 

éen nog bid en wag,

 

- bid om troos en kragte

 

na die skeidings-dag.