Die vlakte en andere gedigte

[p. 95]

II. Die laaste a'ent.

Nog nie na bed!

wat 'n pret, wat 'n pret!

met jurkies aan

en voetjes bloot

so met Pappie te rol

en stoei en stoot!

Ja, laat mag hul speel het Mammie gesê
voor Pa hul van a'end in hul bedje sal lê.
- Maar, verlege soek Breggie bij Mammetje skuil,
vra soetjes aan haar waarom Paatje toch huil?
nog nooit bij hul speult'jes het hij dit gedoen,
en so dikwils tot selfs die klein voetjes gesoen.

Wijd o'er huis en velde

rus al lang die nag

als so bij die bedjes

twee nog bid en wag,

wakend tot die more

- wrede skeidings-dag.

‘Vader in Uw hoede

leg ons hulle neer,

gee ons eendag, Vader

aan elkander weer;

wil, Vader, o'er ons huisie waak

dat leed noch honger dit genaak.’

[p. 96]

 

Droom-verlore dotjes,

 

rustend naas mekaar,

 

hoor gebed noch klage,

 

weet van geen gevaar,

 

met éen troos tevrede:

 

moeder is nog daar,

 

om die oogies moeg en vaak

 

met haar soentjes toe te maak.

 

 

 

En na 'n diepe suggie

 

gaan die borsies teer

 

so in stille sluimer

 

stadig op en neer;

 

handjes sag en roserooi

 

bo die hoofies opgegooi,

 

- reine handjes, sonde-leeg,

 

handjes waar geen las op weeg.