Die vlakte en andere gedigte

[p. 91]

Oorlog.

[p. 93]

Oorlog.
I.
Oproeping.

(Es ist bestimmt in Gottes Rath).

Dit is bestem in die Here se raad

Dat die wat mekaar altijd lief het gehad

moet skeie;

maar ach, is die uur van skeie daar,

dan is 't swaar.

‘Albertus jij vra mij: “sal ik gaan?”
Albertus, ik sien jou maters staan

met roers in die hand

v'r volk en land,

- en jij vra mij, Albert, of jij moet gaan!’

‘Ik denk, Margareta, ik denk aan die dag
als jij mij vergeefs aan die voordeur sal wag,
jou oo'e vol trane, jou hart so vol rouw,
- alleen met ons kindertjes, Greta, mij vrouw!’

[p. 94]

 

‘Albertus, so groot is geen rouw of geen straf

 

als dat jij eens rus in 'n lafaard se graf,

 

'n graf wat jou kinders nog eendag vermij

 

als die vrijheid herleef, maar deur ander verkrij;

 

of als hul moet buk

 

onder dwing'land se juk

 

en moet weet dat hul vader nie mee het gestrij.’

 

 

 

‘Verlore is die strijd, ach, ik weet 't vooruit,

 

ons word maar die magtige vijand se buit;

 

Margreta, en moet ons verdrukking eens weer,

 

dan is ik nog daar om te help en te keer.’

 

 

 

‘Vergeet 't nooit, Albert, geen strijd is verniet,

 

selfs daar waar die wereld slegs nederlaag siet.

 

Deur kleinmoedigheid juis

 

breng ons nederlaag t'huis,

 

deur die krag

 

te verag

 

wat die Here ons bied.

 

Nee nimmer of nooit was mij Albert so laag

 

om te rus en vermije waar ander moet draag;

 

nooit sal ik hem soek

 

in die lafaard se hoek

 

als sij land in haar nood om haar MANNE kom vraag.’

 

 

 

Sij hand is in hare en spreek sij besluit,

 

te vol sij gemoed om 'n woordje te uit.

 

Sij oo'e durf hij nou weer op hare te slaan,

 

en hare, als sijne, berg menige traan.