Die vlakte en andere gedigte

[p. 80]

Die maan.

In die blekend awendblouw,
glimmend deur die wolkies flouw,
glij die maan al deur die sluier
langs haar paadje waar sij kuier,
van haar perelkleed omvouw,
in die blekend awendblouw.

Maar die peilloos diep verdonker
waar die sterre-heir uit flonker.
en sij swewe wijd en breed
o'er die blouw fluweele kleed,
- sprakeloos van trots en prag,
meesteresse van die nag.

Eensaam is haar weg gelege
op misteries wonderwege;
in die donker, waar sij dwaal.
deur die verre wonderstraal
van die dagvorst voorgelig,
- volgend waar sij wenke rig.

[p. 81]

 

En 'n weerglim sprei daar wijd

 

van haar kleed en majesteit,

 

- droom-gedra'e towerstraal,

 

wonder-wasend waar dit dwaal,

 

o'er die rande in slaap gesus,

 

o'er die boomgaard waar ik rus.

 

 

 

Ver geheime dra dit aan

 

wat die blaartjes net verstaan,

 

uit die dieptes van die sfere,

 

uit die woning van die Here:

 

stille hoor ik fluister-fluister

 

in die loof se skemerduister.

 

 

 

Maar al blij ik luist'rend staan

 

waar die windje kom en gaan,

 

onverstaanbaar v'r mij ore

 

gaat die lispeltaal verlore;

 

maar, wil ik mij huiswaarts keer,

 

nieuw-belowend lok dit weer.

 

 

 

Slaap kom blus mij, 'k gee mij ower

 

in mij huisie, maan-omtower,

 

so's ik op mij laaste dag

 

eens die dood, Uw suster, wag

 

- vragensmoeg maar vol vertrouwe

 

in misteries arm gevouwe.