Die vlakte en andere gedigte

[p. 58]

Aan 'n blommetje.

Klein blompie in die more-son
'k het nooit gedenk
toen jij mij wenk
uit groene gras
dat van die dag mij hart aan jou
verlore was.

Jou kleine hart was ope wijd,
en uitgespreid
so's ronde waaier daaromheen
die blaartjes fijn
in sonneskijn.
En om jou koppie was 'n glans,
'n stralekrans
van lewend lig,
- 'n weerskijn van jou kleine siel,
so vol, so vol
dat d'owervloed
in rijke gloed
die blije dag werd weergegee.

Jou steeltje had jij hoog gebeur
bo blare en gras,
of jij verruk wou opwaarts klim
tot d'hoge troon
waar lewe en lig se koning woon,

[p. 59]

 

maar was blij staan

 

in opwaarts gaan,

 

- in stom aanbiddings boei geslaan.

 

O, kon 't ons gegewe wees

 

'n o'enblik

 

die vreug te voel

 

wat jou deurwoel

 

en wat uit saal'gheids blij teveel

 

ons mededeel,

 

in jubeling van geur en prag,

 

'n loflied op die somerdag!

 

 

 

Van daardie dag voel ik mij sterk

 

in lewenswerk

 

en lewensstrijd:

 

als bange sorge in die nag

 

mij rus ontroof,

 

als leegheids waan of domheidsmag

 

mij moed wil doof

 

dan sie 'k jou staan.

 

Vol lewensmoed en stille deug,

 

vol lewenslus en lewensvreug

 

lach jij mij aan

 

- hoewel, so's daardie somerdag,

 

al lang vergaan.

 

En waar mij lewensweg ook lei,

 

geen berge of dale kan ons skei,

 

geen see'e wijd.

 

Van eeuw'gheid werk jou kleine gees,

 

en sal so's mijne onsterf'lik wees

 

tot eeuwigheid!

[p. 60]

 

Die bijtje gaf jij ook haar deel:

 

'n droppie vog

 

'n greintje meel

 

- onsigbaar klein,

 

maar in die eeuwe tel 't mee

 

met wereld-deel en wereldsee,

 

- kan nooit verdwijn.

 

So dra jij in 'n droppie douw,

 

in spie'elend blouw,

 

die groot Heelal!

 

En in Sij dienst, mij kleine vrind,

 

mog ons mekaar se wege vind

 

in aardse dal.