Die vlakte en andere gedigte

[p. 48]

Klein ondeug.

Klein ondeug, moeders sorg en skat,

haar lus, haar las, haar vreug;

hij vroetel hier, hij snuffel daar,
hij pluk die heel huis deurmekaar,

keer voor daar! - liewe deug!

Te laat, - daar gaat die koppie al,

en stukkend op die vloer;

knor jij hem, - jij krij knor terug,
of nijdig smijt hij 'm op sij rug,

en trappel fluks tamboer.

Hij's kort-kort bij die water-bak,

al jaag jij 'm twintig-maal;

jou Sondag-stewels krij hul bad,
dan is 't weer die arme kat

wat jij daar uit moet haal.

Al trippe-trap die mure langs

kan jij sij stappies hoor;

hij's weg en stil nou, so's 'n muis,
maar glo mij nou's dit glad nie pluis,

kom, hier is al sij spoor;

[p. 49]

 

daar hê j' dit al, die muur-papier

 

in repe afgetrek,

 

geskeur in stukkies, klein en kort,

 

die ink-pot daarop uitgestort,

 

en hij, éen swarte vlek!

 

 

 

Daar val meteens die solder-leer,

 

ja, so's 'n donder-slag!

 

ons loop te hulp met grootste haast, -

 

daar sit die kleine vent daar-naas

 

- en skater so's hij lach!

 

 

 

D'is brabbel-praat, d'is woel en val,

 

van 's mor'ens vroeg tot laat,

 

d'is koppie stamp, en huil en lach

 

so twintig male elke dag,

 

tot basie kooi toe gaat.

 

 

 

Die laaste soentje is van haar

 

wat sorg noch las ooit heug;

 

met mond en pootjes skoon gewas

 

slaap nou klein ondeug, - moeders las,

 

haar skat, haar sorg haar vreug.