Die vlakte en andere gedigte

[p. 46]

De tempel der reinheid.
(Hollands).

Ik droomde mij in wolken-landen;
het blindend blank der zonnewanden

al zwevend in 't rein azuur,

als lenig marmer reuze-krullend,
de dalen schaduw-purper vullend,

- en goud-gekopt de stapel-muur

En 'k zag 'n zaal vol schone vrouwen,
het blank en blauw, in lange vouwen

omhangend los de slanke le'en,

in nauwe lijne-sluiting kozend
om malse vormen rose-blozend,

- en blanke voet op marmersteen.

'k Hoor stemmen als kristallen klokjes,
in 't ruim gestrooid als wolken-vlokjes,

bij scherts en blij-zang ongetoomd;

waar vol-geteugd de boezems zwellen,
in 't levend blauw der ether-wellen

- door wijde ramen ingestroomd.

[p. 47]

 

Bij 't voorhang, plots op-zij gegleden,

 

zie 'k mannen in de zaal getreden,

 

in 't licht gewaad van 't wolkenland;

 

en vlug in 't gaan zijn fijne voeten

 

al spoedend tot een blij ontmoeten,

 

- van ver gereikt de vrienden-hand.

 

 

 

En durvend-klaar in reine weten

 

zie 'k oog met oog zich lachend meten,

 

bij handen-druk van welle-kom.

 

En los als 't kleed van lange vouwen

 

valt gul de lach van 't vol vertrouwen

 

- herhaald van wand tot wand alom.

 

 

 

En 'k vond mij biddend neergezegen:

 

‘Verlicht, O God, mijn aardse wegen,

 

en aan Uw hand, ach, voere mij,

 

dat ik, genaakt tot reinheids-tempel,

 

een hand gestrekt vind aan de drempel

 

en blije stem: ‘Wees welkom, gij!’