Die vlakte en andere gedigte

[p. 41]

Gij en IK.
(Hollands).

Gij zijt gij en ik ben ik,

versta dat wel;

in lijf en leden niet alleen,
in hoofd en hart, in groot en kleen,

bij ernst als spel.

Als uwe paden, vriend, zijn mijne

recht of krom;

en zegt ge mij op 's levens baan
naar Uwe leest geschoeid te gaan,

ik vraag, waarom?

Is 't afgunst niet, of vrees, die U

dat woord ontrukt,

dan vraag ik, is 't niet zuchten, maat,
naar lotgenoot in leed of kwaad

dat U bedrukt?

Bedenk bij 't luid berispend woord,

op markt of straat,

wat ook de schaar ter oor wil gaan
is vaak bazuin voor eigenwaan

- of eigenbaat.

[p. 42]

 

Van oog tot oog en hart tot hart,

 

waar niemand ziet,

 

zo is 't, dat, in stille daad,

 

de ware mense-liefde raad

 

en hulpe biedt.

 

 

 

Roert Christenliefde U de borst

 

of Christenplicht,

 

zo grijp mij aan met frisse moed

 

of toon mij d'afgrond aan mijn voet,

 

en geef mij licht.

 

 

 

Maar zo voor U als mij blijv' 't wachtwoord:

 

‘weeg en wik;’

 

want niemand, wat hij wrocht of dacht.

 

had d' hele wijsheid ooit in pacht.

 

- niet gij, niet ik.

 

 

 

Zo wacht U, vriend, voor spot of blaam,

 

als 'k weeg en proef;

 

en denk geen kwaad, maar geef U stil

 

gewonnen, om der waarheid wil,

 

als ik eens troef.

 

 

 

Hebt gij 'n geloof dat steeds uw weg

 

naar 't hoogste richt

 

zo gunt gij wis die schat ook mij,

 

- in 't strevend voorwaarts vroom en blij

 

bij eigen licht.

[p. 43]

 

Beticht te ras van bijgeloof

 

uw wijsheid mij,

 

zo duid 't niet als schimp of grap

 

als 'k vraag: is wel uw wetenschap

 

daarvan zo vrij?

 

 

 

‘Heb lief uw naaste als U-zelf,’

 

is 't groot gebod;

 

zo kweke 't hart voor U als mij,

 

bij 't gij en ik, 't Christ'lik wij;

 

ach! gave 't God!