Die vlakte en andere gedigte

[p. 34]

Sauvabelin.
(bij Lausanne).

In die bosse woon die Here

deur die blare ruis Sij stem.

O, was mijn die guns en eere

met uw Samuel sou ik fluister:

‘Vader spreek, Uw dienstkneg luister,

openbaar Uw boodskap hem.’

Maar mij kleinte is verlore

in die donk're suile-skaar,

slegs 'n weerklank tref mij oore,

van 'n vo'ellied van verre,

van 'n krekelsang verbêre,

- en ik kan nie sê van waar.

Nogtans, Vader, voel ik veilig

in Uw tempel waar ik dwaal,

of in sonnestraal geheilig

ook 'n stil belofte daal

dat die stem van d' stil gewete

en die traan om plig vergete

Uw genades guns behaal.

[p. 35]

 

Dwalend wag ik in vertrouwe,

 

en die boodskap mij ontseg

 

baar mij siele vrees noch rouwe

 

op mij wond're lewensweg.

 

Gaarn' ontvlug ik hier die skare

 

waar als onder dorre blare

 

mense-eer begrawe leg;

 

 

 

waar die tempel-welwe bowe

 

nog die wierook-walm onthou

 

en die altaar, tans gedowe,

 

van der vaad're vroomheids-trouw,

 

toen hul hier deemoedig nader

 

aan Uw troon getree het, Vader,

 

so-als ik, aanbiddend, nou.