Die vlakte en andere gedigte

[p. 30]

Eensaamheid.

Mij vuurtje en ik is op wag,
mij vuurtje en ik alleen;

die awendster

wenk al van ver

en die velde slaap om-heen.

En stadigies sterwe die dag,
so's éen in sij armoed verlaat,

ongesien, ongeag,

sonder suggie of lach,

waar niemand van weet of van praat.

Nou blij die lug alom
in stil aanbidding staan;

geen tampende bel

wat die ure tel,

- net die sterre wat kom en gaan.

Die osse, met koppe gebui'e,
herkouwe nog stil in die nag,

tot éen v'r éen buk

en gaat lê bij sij juk,

met 'n sug, na die trek van die dag.

[p. 31]

 

Mij vuurtje is al wat nog leef

 

in die eindeloos ruim met mij,

 

en sij stemmetje dwaal

 

so's 'n deuntje wat draal

 

om dage lang verbij,

 

 

 

om jonkheids blije more

 

en laggies lang verlewe.

 

Dan voel ik 'n traan

 

in mij oge staan

 

en ik fluister ‘Heer, vergewe!’

 

 

 

Die slapende velde lê wijd,

 

en wijer die donkere see,

 

wat mij vuurtje en mij

 

van awend skij

 

van die wereld se vreugd en wee;

 

 

 

ik weet daar is feest van a'end

 

in menig verligte saal,

 

maar geen een wat mij mis

 

bij die dans en die dis

 

- 'n balling vergeet en verdwaal.

 

 

 

Maar al is ik ver van die skaar,

 

in eensaamheids woning getrede,

 

ik voel mij so's éen

 

met die Heer alleen

 

- 'n kind aan Sij boesem tevrede.