Die vlakte en andere gedigte

[p. 28]

Wondere.

Met klein Koos Blaasop had ik laas'

'n woordestrijd:

O'er wondere het ons so gepraat,
en Kosie sê: ‘die kuns, ou maat,

het ons liew'n Heer

glad afgeleer;

en alles gaat nou dood-gewoon

in onse tijd;

die praatjes kom maar almal neer

op ja en nee;

maar kom en wijs nou eers v'r mijn
die water wat daar word tot wijn;

dat dit gewis

'n wonder is

sal ik die eerste en beste wees

om toe te gee!’

‘Nou vrind,’ seg ik, ‘lê mij dan uit

die wonderkrag

wat grond en water same breng
en in haar aarde vat dit meng

[p. 29]

 

met sonneskijn

 

tot druif en wijn;

 

Is hierdie wonder minder groot,

 

als 'k vrage mag?

 

 

 

So is ons doof en blind v'r wat

 

die Heer ons toon;

 

so's kinders sien ons Sij Natuur,

 

en gou-gou bind ons, dom-sekuur,

 

aan jaar of dag

 

Sij wet en mag

 

en duisend wond're wat ons sien

 

word...... ‘dood-gewoon.’