Die vlakte en andere gedigte

[p. 25]

In ballingskap.
(Clarens - 13 Juli, 1904.)^*

Die awendsonne kus die vlak van d' meer,

die golfie slaat

'n droewe maat,

die moe'e krijger buig d' hoofd terneer.

Op d' sneeuwveld kwijn die laaste sonnestraal,

in kloof en dal

sluip d'awend al,

en 's landsmans liggie roep ten awendmaal;

en om die lamp sit vrouw en kinders aan,

om ei'e haard

en dis geskaard,

- en in d'ou krijgsmans oge wel 'n traan.

‘Verbij die da'e en stille awendstond

toen ook v'r mij

met welkom blij

mij huisie het gewag, op va'erlands grond.’

* In die nag van 13 op 14 Juli is Paul Kruger te Clarens, in Switserland owerlede. Die skrijwer was toen ook daar.

[p. 26]

 

En in sij oge lê die verre lig

 

wat berge boor,

 

en see'e o'er

 

herin'rings weg naar Suider kuste rig.

 

 

 

Hij 's in die sa'el, sij roer is in sij hand,

 

sij jonge bloed

 

vol durf en gloed,

 

sij oge o'er die onbekende land.

 

 

 

Die veld lê wijd, hij volg die leeuw se spoor;

 

sij veilig lood

 

dra wisse dood.

 

Die ool'fants ver trompetter 's in sij oor.

 

 

 

Die wagvuur brand, die jakhals huil van ver;

 

die roer slaap bij

 

die jagters sij,

 

- en bo sij hoofd die wije sterre-heir.

 

 

 

Die slagveld dreun, hij voer die ruiterskaar

 

met wijs beleid

 

in strawwe strijd;

 

Hij hoor die krijgsroep van die swart barbaar.

 

 

 

Hij 's in die Raad, hij lê met vaste hand,

 

met klem van taal

 

en wil als staal

 

die grondslag heg van d' Suider vaderland.

[p. 27]

 

Verbij, verbij - Die sneeuwveld bo vervaal;

 

maar hoog omhoog

 

ontwaar sij oog

 

op blanke top 'n verre sonnestraal!

 

 

 

Die duister grouw op grijse berggevaart:

 

‘Volbrag, volbrag!

 

Wees welkom nag.’

 

- Sij sieners-oge glimlag hemelwaart.