Die vlakte en andere gedigte

[p. 21]

Die vlakte.

Ik slaap in die rus van die eeuwe gesus,

ongesien, ongehoor,

en dof en loom in mij sonne-droom,

ongewek, ongestoor.

Tot die ijl-blouwe bande der ver-verre rande

skuif mij breedte uit,

wijd-kringend aan d' puur alomwelwend asuur

dat mij swijgend omsluit.

Die aarde was jong toen mij bodem sig wrong

uit die diep van d' meer;

en die waa'tre o'erswewend kwam lewenskrag gewend

die gees van die Heer.

Uit die woelende nag van haar jeugdige krag

brag die aarde voort

Lewiatansgeslagte, geweldig van kragte,

- storm-ontruk aan haar skoot.

Diep in mij gesteente berg ik hul gebeente

d'geheim van hul lewe en lot;

maar gewek uit die sode herleef uit die dode,

naar d'eeuwig hernieuwingsgebod,

die stof van d' verlede in vorme van d' heden,

in eindeloos kome en gaan;

wat die dood mij vertrouwt, ik bewaar 't als goud,

en geen grein die 'k verlore laat gaan.

[p. 22]

 

Als die son o'er mij vloer in die more kom loer

 

en die douw van mij lippe kus,

 

dan draai ik mij stom met 'n glimlag om

 

en lê maar weer stil in mij rus.

 

Hoog bowe die kim op sij troon geklim,

 

is hij heer van lewe en dood;

 

naar wil en luim geef hij, skraal of ruim,

 

verderf of lewensbrood.

 

Uit gloeiende sfeer brand hij wreed op mij neer

 

tot mij naaktheid kraak en skroei,

 

en mij koorsige asem in bewende wasem

 

al hijgend mij bors ontvloei.

 

In sij skaduwtje rond-om sij stam op die grond

 

staat 'n eensame dorenboom,

 

so's die Stilte op haar troon, met doorne gekroon,

 

wat roerloos die eeuwe verdroom.

 

Geen drop v'r die dors aan mij stofdroge bors,

 

mij kinders versmag en beswijk,

 

en die stowwe staan so's hul trek en gaan

 

om mij skrale dis te ontwijk.

 

 

 

So's 'n vlokkie skuim uit die sfeere se ruim

 

kom 'n wolkie aangesweef,

 

maar hij groei in die blouw tot 'n stapelbouw

 

van marmer wat krul en leef,

 

- kolossaai monument op sij swart fondament,

 

waar die bliksem in brul en beef.

 

En O, met mij is die windjes blij,

 

hul spring uit die stof o'erend,

 

en wals en draai in dwarrelswaai

 

o'er mij vloer, van end tot end;

 

die gras skud hul wakker om same te jakker

 

tot hij opspring uit sij kooi.

[p. 23]

 

en so's mane en sterde van ja'ende perde

 

sij stengels golf en gooi.

 

Met dof-sware plof, so's ko'els in die stof,

 

kom die eerste druppels neer,

 

tot 't ruis alom so deur die gebrom

 

en gekraak van die donderweer.

 

Met klouwe vooruit om te grijp en buit

 

jaag 'n ha'elwolk langs verbij,

 

so's 'n perde-kommande wat dreun o'er die lande

 

vertrap en geesel hij,

 

- en sij lijke-kleed sien ik ver en breed

 

in die awendson gesprei.

 

 

 

Stil in die duister lê 'k so 'n luister

 

hoe die spruite gesels en lach;

 

maar bowe die pak van mij wolke-dak

 

het die maan al lang gewag;

 

nou breek en skeur hij 'n baan daardeur

 

om te deel in mij vreug benede,

 

hij sprei die waas van sij romig-blouw gaas,

 

- en ik lach so stil-tevrede.

 

Plek op plek, so's die wolke trek,

 

sweef die skaduwe onder mee,

 

so's eilande wijd o'er die waat're verspreid

 

op die boesem der grote see.

 

Met 'n afskeidskus gaat die maan ook ter rus

 

en ik wag op die dageraad,

 

so skoon en so mooi so's 'n fris jong nooi

 

wat lach in haar bruidsgewaad.

 

 

 

O'er die bulte se rug slaat die gloed in die lug

 

van brande wat ver-weg kwijn,

[p. 24]

 

en doornbome fluister in die rooi skemerduister

 

van gevare wat kom of verdwijn.

 

Uit slote en plas, uit die geurende gras,

 

stijg 'n danklied op ten hemel,

 

en 't is of ik hoor hoe die krekies se koor

 

weergalm uit die sterregewemel;

 

waar werelde gaan op hul stille baan

 

tot die ende van ruimte en tijd;

 

so, groots en klaar, staat Gods tempel daar,

 

wijd - in sij majesteit.