Martjie

[p. 35]

VII.

Smôrens is oom Koot
van almal in die huis die eerste op,
gebruik sy koffie en sy brood
en hou al vroeg die opsig by die werk.
En met tant' Mieta ook
is 't baie maal nie anders nie.
En so is 't al die reël elke dag
dat Roelof aan die tafel smôrens net
vir Martjie nog ontmoet,
om hom by d'ete te bedien.
Die plig laat sy haar welgeval
as vir 'n broer,
want as 'n kind van hul gesin
word Roelf behandel.
Bekoring het so'n broerskap wel vir haar,
sy kan nie stry nie,
nee, sy kan heelt'mal nie ontveins
dat daardie klein kwartiertjie elke dag,

[p. 36]

 

aan d'oggend-dis met hom,

 

die skoonste oënblik is van d'hele dag,

 

verlangend sien sy daarna uit,

 

te meer omdat sy nou genoeg besef

 

dat nooit welvoeglikheid se heiligdom

 

van hom gevaar te dugte het,

 

as hul sig spelend op die rande waag

 

van hartstog en gevoelens

 

steeds aan jonge harte eie.

 

 

 

Skud die Wysheid met sy hoof

 

as hy so'n spel aanskou?

 

Wel moontlik, ja,

 

maar sonder 'n glimlag op sy lippe

 

seker nooit.

 

 

 

‘Martjie, 'n stukkie brood,’

 

vra Roelf

 

Sy skuif die bakkie aan.

 

Hy sê al dankie, want hy het gedink

 

'n snytjie te kan neem.

 

Maar al-meteens trek sy dit weer terug,

 

en gryp hy met sy hand

 

die tafeldoek.

 

En as die bakkie stadig nog 'n keer

 

word aangeskuiwe

 

gryp hy snel haar blanke pols,

 

dat sy hom nie 'n twede keer kan fop,

 

- sy vingers drukkend in haar weke vlees -

 

maar plots'ling laat hy los,

[p. 37]

 

hoewel daar niemand is wat kyk

 

en vestig op sy bord sy oë weer

 

asof hy iets gedaan het wat

 

hy nie mog doen nie.

 

 

 

Haar môre-kleed is rose-rooi van kleur,

 

nie knellend om haar lede nie,

 

maar volgend tog die ronding - vol en buigsaam;

 

mollig, en tot d'elleboog ontbloot,

 

haar arme,

 

in die moue wyd en oop.

 

Op d'adem van die rose, fris bedoud,

 

kom deur die ope venster uit die tuin

 

die skone môre;

 

maar dis net of slegs aan haar

 

die môre sy aroma het ontleen

 

wat d'hele kamer vul,

 

en ná-geur nog

 

as sy dit lank al het verlaat.