Martjie

[p. 32]

VI.

Dis oggend, en die ete staan al klaar,
- die aand tevore, laat, is Roelof ingetrek
nadàt hy in die middag eers
die welkomsfees had bygewoon. -
Oom Koot sien almal om die dis
hul plekke neem
en vryf sy hande op mekaar
van skoon plesier:
‘Ja, Roelfie, so wou ek dit altyd hê,
en kyk, die plekkie wat jy daar
aan tafel het
is joue vir altyd nou.’
En moederlik-geneë is
die laggie wat daar straal
van ou tant' Mieta haar gelaat.
En vrindlik ook knik Martjie met haar hofie.

‘Kom,’ sê oom Koot, en buig

[p. 33]

 

sy hoof voor-ower op sy hand.

 

Almal volg hom na daarin;

 

en niks versteur

 

die plegtig woord van d' ou-man se gebed

 

as net die vooltjies, kwett'rend voor die raam,

 

en, by die eikeboom, die hoef-gestamp

 

van Roelofs ryperd, opgesaal en klaar

 

om hom na dorp te neem.

 

'n Oënblik van erns en stilte volg

 

op d' ‘amen’ van oom Kootjie se gebed,

 

want hy het daarin ook 'n woord gewy

 

aan sy getroue vrind, en aan sy seun

 

- hul huisgenoot van nou af aan.

 

 

 

Dis net of daar met Roelofs koms

 

'n windjie is ingewaai

 

van nuut-fris lewe op die kleine kring

 

aan tafel:

 

Met kennis toegerus van veel

 

wat vreemd is aan die lewe op die plaas

 

is hy 'n bron van nuw' gedagtes.

 

Oom Koot is op sy stukke:

 

ywerig deur Martjie bygestaan

 

bespaar hy aan die jonkman nie

 

sy kleine plaëry

 

en strikvrae, fyn gespan.

 

‘Ag kom, wat sou die Johnnie daarvan weet?’

 

dis baie maal oom Kootjies woord:

[p. 34]

 

en Roelof, ongewoon en links

 

in plaasgebruike,

 

bly die mikpunt so

 

van hulle skerts.

 

Maar ou tant' Mieta is sy bondgenoot

 

by die skermutselings;

 

en baie maal steun sy hom fluks

 

met woorde goed van pas,

 

wat aan die teëparty 'n neerlaag kos.

 

En raak hy hulle self,

 

met voorslag goed gemik,

 

dan knik sy hom goedkeurend toe.

 

- So baie plesier het sy

 

in jare nie gehad!

 

‘Maar wag maar, ons twee sal die Johnnie sout,

 

hoor Martjie!’

 

dis dikwels dan oom Kootjies laaste skot.