Martjie

[p. 14]

III.

Dit was 'n aand gewees
toe Roelof, ná sy vaders dood,
op Uitkyk kom die eerste keer.
By lamplig, in die huisgang, het hul hom
die aand ontvang
en welkom aangebode.
En Martjie het hy ook die eerste keer
toe daar ontmoet
en hand gegee.
Van bo het sy die lamplig neer sien vai
op voorhoof breed en welwend;
en uit die winkbrou-skaad'wee
had 'n oë-paar
haar aangekyk
so durwend en so reguit in haar eie,
soos sy nog nooit by jonkmans het gewaar.
Die handdruk, ook, was ferm daarby.
En, net soos ene half verslae,
het sy 'n stappie toe terug getree.

[p. 15]

 

En sittend by haar bed die aand

 

het sy só lang

 

met oë starend-wyd

 

die kêrsvlam aangekyk,

 

of sy 't nog nooit tot nou toe het gesien;

 

en het nou iemand haar gevra: hoekom?

 

dan het sy 't selwe nie geweet:

 

Gemak'lik-ordeloos, van bande ontslae,

 

kan ons gedagtes so aan dwale raak,

 

in towerlande

 

swaar te ontvlug.

 

So was dit ook met haar die aand;

 

maar elke keer het sy gemerk

 

hoe steeds die beelde, vlottend om haar heen,

 

om éne punt wou draai;

 

en elke keer sien sy dan daar

 

'n voorhoof van 'n ronding hoog en edel

 

en durwend daardie oë, op haar gerig.

 

En 't was of sy in daardie blik

 

'n aanval sien,

 

of sy tot stryd word uitgedaag.

 

Meteens opspringend van haar stoel, het sy

 

haar hofie trots na bo gewip:

 

‘wat of hy hom wel sou verbeel,

 

die baas-skap sal sy hom wel gou ontleer....’

 

en hard-op het sy toe gelag.

 

 

 

Twee maande is nou verby

 

ná daardie aand van Roelofs koms,

[p. 16]

 

maar hy 't vir haar

 

dieselfde nog gebly:

 

eerbied bowe mate, soos sy dit

 

by ander jonkmans sien,

 

betoon hy nooit aan haar;

 

maar kyk, alreeds na d'eerste dag of drie

 

kon sy haar daaroor nie meer erger nie.