Liederen van droom en daad

[p. 57]

Van een jongetje

Hij sloeg zijne armen op en sloot
Zijne oogen op het licht der dagen....
Wie zal zijne arme moeder dragen
De droeve mare van zijn dood?....

Zijn moederken was oud en stram
En moe van arbeid en van jaren;
Ze leerde 't leed: in pijn te baren
Kroost dat de dood weer spade ontnam.

Dan zag ze 't hoofd van 't huisgezin
Een morgen van den drempel dragen
Toen stapte een rei van donkre dagen,
Vertwijfling, schaamte en armoede in.

Maar op een nacht raasde angstgeluid,
En dwaas rumoer van volk dat rende;
Toen trad, naar 't gruwbare onbekende,
Haar jongste kind haar woning uit.

Veel zorg en ziekte en zwart verdriet
Was al wat de oude-geest nog heugde:
Hij was de laatste schaamle vreugde
Die 't leven in haar handen liet.

[p. 58]

 

Eén hoop doorlichtte nog haar rouw;

 

Nog sterkte één doel haar wankier schreden:

 

De wil, na wat ze had doorleden,

 

Dat ze eens haar jongen weerzien wou.

 

 

 

Ach, beter neeg ze 't hoofd en sloot

 

Hare oogen op het licht der dagen;

 

Want wie zal de arme moeder dragen

 

De droeve mare van zijn dood,

Diksmuide, winter 1916.