Het gheestelyck opeeltjen van Hardoysche roose-bladers
(1719)–Pieter Cauwe–
AuteursrechtvrijStemme: Nederlanders pluckt Laurieren. (ofte) Dwaese sinnen, die beminnen. (ofte) Philis fouspiroies sans oesse.
ONberaen is hier den mensche,
Die hem op den mensch betrouwt;
Daer is’t dat ick nu wensche,
Dat elck leert, eer dat hem rouwt;
En wilt op gheen mensch betrouwen,
Maer in druck, in vreught en pijn,
Wilt op vaste gronden bouwen,
In Godt moet u hope zijn.
2. Dien mensch doolt seer inde sinnen,
Die jet vanden mensch verwacht:
Van die u van daegh beminnen,
Suldy morghen zijn veracht:
| |
[pagina 32]
| |
Die van daegh gheluck u wenschen,
Sullen u wel haest verraen:
En betrouwt niet op de menschen,
Of’t sal quaelijck met u gaen.
3. Wat wordt by den mensch ghevonden,
Als een lichaem vol ghebreck,
Als een bondeltjen met sonden,
Eenen vuylen sack vol dreck:
Wie sal dogh den mensch jet achten,
Al wilt den mensch vele zijn:
Hy verliest al sijne krachten:
Soo hy maer en voelt wat pijn.
4. Wy malkander moeten minnen
Sonder haet en sonder tijdt,
Maer met gheen verbonde sinnen;
Dat alleen ons hert verblydt
Als wy sien een ander leven
In gheluck en in voorspoedt;
Soo sal Godt ons ruste gheven,
En hier naemaels ’t eeuwigh goedt.
Het is mijn spraeck van overlanck,
En doet niet veel om jemants danck:
Want die van daegh U Wijsheydt prijst,
Wel morghen U voor Sot verwijst.
|
|