|
| |
§. V.
De Tertie.
ALs sy de Kindtsheyt soet van Jesus heeft gesongen,
Soo wort haer herte teer, tot medely gedwongen:
Wanneer sy met geschrey de Tertie begint,
En klaegt dat haeren Godt soo weynig, wort bemint.
Sy heft dan haeren toon, en met veel heete traenen,
En suchten overlegt, soo menig swaere baenen,
Die Jesus in het sweet, in arbeyt ende pyn,
In noot door wandelt heeft, in 't Lant van Palestyn'.
Sy peyst hoe hy dan leedt dorst, honger, en arbeyden,
Om het verloren Schaep te soeken, en te weyden,
Met sijne soete leer', en't levendmaeckig Broot,
Waer door een jeder kan vry wesen vander doodt.
‘Sy peyst hoe dat hy liep door velden ende Steden,
Als een seer dorstig Hert, met veel sorvuldigheden,
Door haegel, ende sneeuw, door regen ende kouw,
Op dat hy menig ziel, van d' helle verlossen souw.
Sy schreyt oock als sy siet, den soeten Man beswycken
| |
| |
In't heetste van den dag, en sitten aen de dycken,
Om sijne flauwe leen, die beven als een blat,
Te laeven met wat broodt, en mager water nat.
Sy jammert ende kermt, als sy van sijne wangen
Af-druypen siet het sweet, en siet de kleeren hangen
Heel vochtig aen sijn lijf, en dat hy hier med' rust
Geheel den nacht op stroey. Was dit niet een wellust?
Sy heft noch haeren toon, soo dat sy schynt te huylen,
Wanneer sy haeren Godt, hem soo seer siet vervuylen
In't modder ende slyck, en hijgen als een peert,
Door sijn vermoeytheyt groot. Is dit geen traenen weert?
Maer als sy hem siet gaen, al stuypen langst de straeten
Met voeten van de vorst vol kloven ende gaeten.
Oft bloedig van de braems, dan schreyt sy sonder maet,
En met een rouwig hert, sucht sonder onderlaet.
Maer als sy overlegt de droefheyt zijnder zielen,
In welck hy overbracht met suchten, bidden, knielen,
Soo menig langen nacht, met traenen overvloet:
Sy lijt dan groot gewelt, het scheynt sy bersten moet.’
Maer ô si! ô si! ô si! roept desen Vogel suchtigh,
Met een verbrande keel, door Jesus min doorluchtigh:
| |
| |
En wenscht met grooten ancx de werelt doodt te zyn:
Want alle ydelheyt is haer een groote pyn.
Sy roept dan tot den Heer, hem g'heelijck toe genegen:
O soeten Predikant, uw' Goddelijcken zeghen
Moet comen over hem, die naer u loopen ras
En volgen uwe leer, u houden goeden pas;
Want in u leven zijn gheschildert alle deughden
Voor welcke g' hebt beloôft d' onsprekelijcke vreugden;
De sondaers zyt gy soet, de arme lief getal,
De krancke helpt gy oock in allen ongeval.
O Spiegel aller deugt! ô Toevlucht der sondaeren!
Die den boetveerdigen altydt hebt lief te spaeren.
Die aen de arme zyt, een eeuwigh Magazyn
Die aen de krancke zyt, een stercke Medecyn.
Gy ook den eersten zyt, die ons der liefden Schole
Hebt vierigh op-gherecht, om als een heete kole
t' Ontsteken alle hert, dat altyts boven al
Godts eere soecken sou, en's werelts nederval.
Maer sy en vreesden niet, met dese school te spotten,
Die op de werelt valsch, beroemen hun als sotten:
En staeken met den voet al uw' beloften groot:
Ja uwen soeten aert vervolghden tot 'er doot
Als sy nu lasterden (ô schroomelycke saecke!)
Uw' goetheydt was soo groot, dat hy 't al sonder wraecke
Verduldelijck verdroeght: jae naemt hun in genae,
Als sy met rouwig hert u sochten vroeg of spae.
O goetheyt sonder eynd', put vol bermhertigheden!
Die niet met straffen swaer, maer wel met soete reden,
| |
| |
Trock tot u den sondaer: en woud' meer sijn bemint
Als seer gevreest te zyn. Soo soet was u gesint.
Dit hebben wel beproeft de overspelsche Vrouwe;
En Mary Magdalena, den spiegel vanden rouwe;
Gelyck Zachaeus oock, dien grooten Publicaen:
En 't Cananeensche wyf, dat Jesus dede staen.
Myn penne blyft te kort, om hun al te vertellen,
Die door u soete leer', den weyden weg der hellen
Verlieten met genoegh', en leefden naer de deught,
Met u in tegenspoet; niet sonder groote vreugt.
Geluckigh waeren sy, die mochten t' allen tyden,
Met desen meester syn, en hooren met verblyden
Syn aldersoetste stem, die verr' te boven gaet
Al 's werelts soetigheyt, die 't herte bitter laet.
Als de devote ziel' soodanige gedachten
Dus voet in haer gemoet, soo worden haere krachten
Ontsteken meer en meer, met vlammen wonder groote,
Dat sy als droncken wort, met menig herten stoot.
O si! ô si! roept sy, en stort veel heete traenen,
In grooten overvloet, die haer oock staeg vermaenen
Van menigh duyst gesucht, en menigh traenen vloet,
Van Jesus haeren Godt! dat haer schier sterven doet.
O si! ô si! roept sy, en danckt den soeten Heere,
Met menigh duysent wensch, die 't hert praemt even seere.
Om dat hy soo veel leedt, als hy haer ziele socht,
En soo wort dese ur', ten eynde toe ghebrocht.
|
|
Auteursrechtvrij