De pelgrimagie van het kindeken Jesus
(1755)–Franciscus Cauwe–
Auteursrechtvrij
[pagina 582]
| |
Haer stemme dan verheft, met grooten lof der Heeren:
Haer herte lyt gewelt, door 't vier der liefden groot,
Dus siende haeren Godt, als mensch in grooten noot.
Hier smilt de teere ziel', en moet van liefd' beswycken:
Dus siende haeren Godt, en Koninck aller Rycken,
Een Kintje spraeckeloos, dat dickwils weent en schreyt,
Gelyk de kinders doen, en om een tetjen vleyt.
Dan sulck een ziele roept, met traenen in de oogen:
O goedertieren Godt, hoe woud' gy dat gedoogen,
Dat uwe Majesteyt, soo seere wiert verkleent
Als een kindt reden loos, dat jammert ende weent.
O eeuwig Koninck groot, der Seraphinsche schaeren,
Hoe heeft de armoed' u connen soo beswaeren!
Hoe schynt gy machteloos, gedeckt van alle kant,
Gebonden, als een kindt, met eenen luyerbant,
Het is uw' liefde groot, die u soo heeft gevangen,
Gebonden en gepraemt, mete doeckxkens oock behangen,
O mensch let hier op, siet wat de liefde doet
Van onsen lieven Godt, waer door ick smilten moet.
O Kleyntje wonder soet, die noeyt en hadt gelyke,
Die alle soetigheyt wint van het aerderycke!
O wat een groot geluck, voor die het mocht geschien,
U lieffelyck gelaet somwylen te besien;
En uwe handekens, en uwe voetjens kussen;
| |
[pagina 583]
| |
En als gy weenen woud' met soetigheyt te sussen;
En staeg in uwen dienst te nemen syn vermaek;
U oock omhelsen veel: ô wat een soete saeck!
Och had ick, als het schreyd', hem moghen dan vernoegen;
Oft met sijn weenen straf, oock myne traenen voegen;
En 't soete teere Schaep verwarmen in myn schoot;
En sitten by sijn wiegh, in allen sijnen noot.
Het kleyntje soo ick meen', en sou dit niet verschromen,
Maer sou my vry by hem, al lacchend' laeten comen;
En met een greyntje soet, soo kleyne kinders doen,
En met een bly gelaet, ontfangen mijnen soen.
En oft ick weenen woud', om mijn voorgaende leven,
Het soete liefken sou myn sonden licht vergeven:
En oft ick dan noch niet van weenen op en hiel,
Het sou dan weenen oock, voor myn benauwde ziel.
O wat een groot geluck, voor die het mocht gebeuren,
d' Alderheyligste Maegt te dienen, t'aller uren,
En van haer oorlof kreeg, om met haer kleyntje soet,
Somtyts te spelen gaen, en kussen dan met moet.
Hoe geerne sou ick daer, met mijne eygen ermen
Het water haelen gaen, en dat voor haer verwermen,
Om haer lief kleyntje teer te baden altemet:
Jae sijne doeckxkens oock, die woud' ick wasschen net.
Als een ziel' dit bemerckt, met wel gestilde sinnen,
| |
[pagina 584]
| |
Haer herte wort heel heet, het blaeckt in 't vier der minnen;
Den arbeyd' en armoed' en vasten wort haer soet:
En 's werelts schoonigheyt, treet s'onder haeren voet.
|
|