De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XVIII. Capittel.
Bewegelycke Meditatie van onse L. Vrouwe staende neffens het Cruys.

NEffens het Cruys van Jesus, stont syne Moeder.^(a) O Mevrouwe, waer stont gy?^(b) Stont ghy maer neffens het Cruys, jae gy waert aen het Cruys met uwen Sone, daer waert gy genagelt met hem: hy was gekruyst in het lichaem, ende gy waert gekruyst in het herte; ende de wonden die verspreyt waeren in syn Lichaem, die waeren versaemt in u herte. Daer zydy met de lancie doorsteken, daer

(a) Joan. 19.

(b) S. Bonav. Stim. Am. part. 1. cap. 3.

[p. 504]

zydy met doornen gekroont, daer zydy gegeesselt, daer zydy begeckt ende bespot, ende vol verwytingen ende injurien, daer geeft men u galle en azyn te drinken. O Mevrouwe, waerom zyt gy gegaen, om voor ons geslagh offert te wesen? Was het lyden van den Sone ons niet genoeghsaem, 't en waere dat de Moeder oock gekruyst waere? O herte der liefde, hoe zyt ghy verandert in eenen kop vol droefheyt! Ick wil, ô Mevrouwe u herte aensien, ende ick en sien geen herte, maer bittere myrrhe, alsem, ende galle. Ick soecke de Moeder Godts, ende siet ick vinde speecksels, sweepen, ende wonden, om dat gy t'eenemael in die verandert zyt. O Moeder vol van bitterheyt, wat hebdy gemaeckt? Waerom hebdy van een vat der Heyligheyt gemaeckt een vat van droefheyt, O Mevrouwe, waerom en zydy niet eensaemigh in u kamer? Waerom zydy gegaen tot op den Berg van Calvarien? Gy en zijt niet gewent naer sulcke spectakels te loopen. Waerom en heeft u niet wederhouden de vrouwelijcke schaemte, de maegdelijcke zeegbaerheyt, de schandelijcke plaetse, de menigte des volcks, het geroep ende dulligheyt der sotten, ende dat afgrijselijck feyt van die verduyvelde menschen? Gy en hebt ô Mevrouwe, op alle dingen geen acht genomen, want u herte was door droefheyt t'eenemael van u vervremt, ende en was in u niet, maer in de tormenten van uwen Sone, in wonden van uwen Beminden. U Herte en aen merckte geen menschen, maer Wonden. Geenen toeloop des volcks, maer Bloet, en speecksels; geen geroep der Soldaeten, maer de tormenten van uwen Sone. Keert naer huys ô Mevrouwe op dat wy op een ure niet berooft en worden van u beyden. Maer, soo ick meene, gy en hoort hier naer niet, om dat gy vol bitterheyt zyt ende u herte t'eene-

[p. 505]

mael verandert is in het lyden van uwen Sone, O wonderlycke saecke, gy zyt heel in de Wonden Christi, ende den geheelen Christus is gekruyst in het binnenste uws herten! Hoe kan dit wesen? Hoe kan een saecke begrepen worden van het gene sy begrypt, oft dat binnen haer is? O mensch, wilt gy dese questie verstaen, maeckt dat u herte gewont zy; doet u herte open met de doornen, nagels, ende lancie, ende de waerheyt sal daer binnen komen. Want de Sonne der Rechtveerdigheyt en werpt haere straelen in geen herte dat gesloten is.

Nu dan, ô gewonde Mevrouwe, wilt oock onse herte wonden, ende in de selve uwe, ende uws Soons Passie vernieuwen Voeght u herte met het onse! op dat wy met uwe wonden t' samen gewont mogen worden. Waerom en heb ik ten minsten niet u herte, ô Mevrouwe, op dat, waer ick gaen, u sien magh gewont, ende gekruyst met uwen Sone? O Mevrouwe, indien gy my niet geven en wilt uwen gekruysten Sone, noch u gewont herte, geeft my ten minsten, ick bid' u, de wonden, lasteringen, bespottingen, ende verwytingen van uwen Sone, ende die gy in u herte gevoelt. Want waer is 'er een Moeder, die, indien sy konde, niet alle lyden van haer, ende haeren Sone weiren soude, ende dat leggen op haeren knecht? Oft is't dat dit beyde u soo dronke gemaekt heeft, dat gy het selve noch van u herte, noch van uwen Sone niet weiren en wilt, wilt my ten minsten, ô Mevrouwe, uwen onweerdigsten dienaer, met die schanden, ende wonden versaemen, op dat het soo aen u, als aen uwen Sone eenighe solaes zy, eenen medegeselle te hebben in de tormenten. Och hoe geluckigh soude ik wesen, waer 't dat ik u lieden in de wonden mochte geselschap houden. Want geen meerder geluck

[p. 506]

en kan iemant in dit leven ontfangen, als syn herte vereenigt te hebben met het uwe, ende met het verscheurt Lichaem van uwen Sone. Went u herte, dat vol van gratie is, ende het Lichaem van uwen Sone, in welk alle de thresooren der wysheyt verborgen zyn, maecken buyten twyffel deelachtigh het herte dat met hun vereenight is, van het gene sy in hebben; laetende vloeyen door hunne wonden veel hemelsche genaden. Maer ick vreese dat wy somtyts verre van daer zyn, als wy meenen geheel by te zyn.

O Mevrouwe, waerom en geefdy my niet, het gene ick vraeg? Indien ick tegen u misdaen hebbe, wont myn herte tot voldoeninge. Is't dat ick u gedient hebbe, ick vrage wonden voor mynen loon. Waer is dan ô Mevrouwe, uwe goedertierentheyt? Waerom zydy my wreet geworden, die altyts genadigh pleeght te sijn? Waerom zydy my nu bitter, die altyts waert soet ende minnelyck? Waerom zydy tegen my vreck geworden, die altyts geweest hebt liberael ende gunstigh? Ick en vraege van u noch Sonne, noch Sterren, maer wonden. Wat is dit, is 't dat gy oock van dese wonden vreck zyt? Oft berooft my dan dit leven, oft wont myn herte. Want het is een schande ende verwyt voor my te sien myne Heere Jesus gewont, ende u Mevrouwe desgelycks gewont, daer ick eenen verworpen knecht ongequetst tusschen gaen Doch ik weet wat ick doen sal, ik sal achter u sonder ophouden roepen en schreyen, ende u te voet vallende, met traenen bidden ende smeecken, ende ick sal u hier in soo lastigh zyn, tot gy my geeft het gene ick versoecke. Oft indien gy my verstoot, ende slaet om my wegh te doen gaen, ick sal even wel blyven staen, ende uwe slaegen soo lange onderstaen, tot dat ik van alle kanten vervult worde met wonden,

[p. 507]

want ick en vraege anders niet als wonden. Maer is 't dat gy my niet verslaen en wilt, maer minnelyck toeven, ik sal uw toevingen ontfangen, want door dese sal myn herte gewont worden met liefde, ende soo sal ick hebben het gene ik soecke, te weten gewont te zyn. Maer indien gy u niet en geweerdight een woort te spreken, soo sal myn herte met droefheyt gewont worden, ende soo en sal ick sonder wonden van u niet gaen. Aldus S. Bonaventura.