De pelgrimagie van het kindeken Jesus

VII. Capittel.
Van de Passie Christi in't generael.

NU volgen de droevige Mysterien van de bloedige Passie Jesu Christi [segt den H. Bonaventura]^(a) Den genen dan, die in de Passie ende Cruys des Heeren begeert te glorieren, die moet de zelve door een neerstighe Meditatie geduerigh in syn herte draegen. Want indien dese Mysterien met alle hunne omstandigheden met alle aendag-

(a) Medit. vit. Chr. cap. 74.

[p. 446]

tigheyt van een ziel beschouwt wierden, ik meene datse haer in eenen nieuwen staet vervoeren souden. Want den genen, die met een diepe ende innige bemerkinge, ende met het binnenste zynder affectien hem hier in becommert, die ontmoet veel onverwachte poincten, door welke in hem verwekt worden nieuwe bewegingen van medelyden, van liefde, van consolatie, door welke hy eene nieuwe inwendige gesteltenisse ontfangt, ende sulke veranderinge gewaer wort, die hem schynt een teeken ende voor proefsel te zyn van de toecomende eeuwige glorie. Ende om hier toe te geraeken, gy moet met alle aendagtigheydt uws geests, met een waekende ooge uws herten, uytsluytende alle uytwendige sorgen ende gepeysen, dese mysterien aensien, u zelven levende teghenwoordigh maeken aen al het gene in het Lyden en Cruycinge Christi geschiet is, hier in minnelyk, aendachtelyk, lankmoedelyk ende neerstelyk volherdende, Daerom ik vermaene u, dat indien gy u neerstelyk ende aendachtelyk geoeffent hebt in geheel het voorgaende Leven Christi, gy nu met veel meerder neerstigheydt ende aendagtigheyt met uwe krachten u oeffenen sout in de naervolgende mysterien van syne Passie; in welke syne aldergrootste liefde alderklaerst gebleken heeft, die onse herten behoorden geheel te verbranden.

Voorts laet ons nu eens sien als in een kort begryp geheel de Passie Christi: want dit is een saeke, die ons krachtelyk verwecken moet toe medelyden ende verbaestheyt, aenmerckende dat dien soeten Heere, dien minnelyken Jesus, den Sone Godts gebenedydt, van de ure dat hy in het Hofken getreden is, tot de ure syns doodts, geweest is in geduerigen stryt, in groote droefheden, benauwtheden, pyn en verwytingen, bespottingen,

[p. 447]

slaegen, tormenten; sonder dat hem gegeven wort de minste ruste oft respyt geheel den nacht, ende by naer geheel den dag. Maer hoort ende siet sijnen geduerigen stryt: hy schud ende hy beeft, hy is bedroeft ende benauwt tot 'er doot, hy sweet water ende bloet, hy wort ten lesten van die verwoede honden overvallen. Siet nu eens hoe dien soeten, dien sachtmoedighen, dien goedertieren Jesus, als een onnoosel Lam staet tusschen de klauwen der bloetgierige wolven: den eenen grypt hem vast, den anderen bint hem, den anderen valt hem aen, den anderen roept, den anderen trekt, den anderen steekt, den anderen sleept, den anderen blasphemeert, den anderen trekt hem by het hair, den anderen bespuygt hem, den anderen kust hem, den anderen draeyt hem om, den anderen onder vraegt hem, den anderen soekt tegen hem valsche getuygenisse, den anderen geeft tegen hem valsche getuyghenisse, den anderen beschuldight hem, den anderen bespot hem, den anderen verblint syne ooghen, den anderen slaet syn alderschoonste aensicht, den anderen geeft hem vuysten, den anderen trekt hem de hairen uyt synen baert, den anderen trekt hem naer de Colomne, den anderen stoot hem van achter met voeten, den anderen trekt hem syne kleederen uyt, den anderen roept, den anderen lacht, den anderen schuyffelt, den anderen bint hem aen de Colomne, de andere geesselen hem, den anderen doet hem eenen spottelyken mantel aen, den anderen kroont hem met doornen, den anderen geeft hem een riet in syne handt, den anderen snapt wederom met een furie het riet uyt sijne hant, ende slaet syn gewont hooft daer mede, den anderen al spottende knielt voor hem, d'andere belacchen ende beschimpen hem als eenen dwasen Konink. Hy wort nu hier,

[p. 448]

nu daer geleyt ende herleyt, hy wort bespogen ende verworpen, sy draeyen, wenden, ende keeren hem herrewaerts en derrewaerts als eenen sot, ende sonder macht: jae hy wort met de handen gebonden op den rugge als eenen dief ende schelm ende moordenaer, geleyt ende getrocken nu naer Annas nu naer Cayphas, nu naer Pilatus, nu naer Herodes, nu wederom nare Pilatus, ende aldaer wort hy nu binnen, nu buyten getrocken. Och Godt! wat is dit! Dunckt u niet dat dit eenen swaeren, bitteren, ende geduerigen stryt is. Maer vertoeft wat, gy sult harder saeken sien. De Princen ende Phariséen, ende Ouderlingen met een ontallyke menigte des volks staen op tegen hem, ende roepen al eenpaerlyk dat hy gekruyst zy. Hy wort verwesen ter doodt. Het Cruys wort hem op syne open-gescheurde schouderen geleyt. Daer komen by duysende soo borgers als vremdelingen, soo treffelyke als kote jongers ende dronkaers by geloopen, niet om hem te beweenen, maer om hem te bespotten ende uyt te lacchen, ende werpen hem met slyk ende vuyligheyt der straeten. Sy steken ende pramen hem van achter, ende slaen hem met stocken, sy trecken, benauwen, ende haesten hem van vooren, tot dat hy vallende ter aerden onder hunne voeten getrappelt wort. In deser voegen was den armen Jesus, zynde gegeesselt, ende t' eenemael verscheurt, vervult met schande ende verwyt, bedekt met Bloet, snot, ende slyk, vermoeyt tot het beswyken van alle syne leden, sonder eenige ruste te hebben, ende men gaf hem den tyt niet om eens synen aessem te hernemen, tot dat hy gecomen is tot op den Bergh van Calvarien op het vuyl stinckende galgevelt: want sy deden 't al met gewelt, ende met een helsche furie; gelyk raesende honden. Hier is ten lesten het eynde geweest van de-

[p. 449]

sen moeyelyken stryt, ende voor syne ruste heeft men hem geleydt op het bedde des Cruys, ende daer aen genagelt, dat alle de voorgaende tormenten verre te boven gink. Siet eens hoedaenigh de ruste is geweest van den vermoeyden Jesus. Hier hebt gy in het kort geheel de Passie van onsen Saligmaecker, maer wy en mogense soo licht niet overloopen, wy moeten al langer letten op de bitterheden ende swaere tormenten, die den Sone Godts voor ons geleden heeft. Laet ons nu dan alle de poincten in het besonder aenmerken met alle aendachtigheyt, want het en moet ons niet verdrieten te peysen, dat onsen Heere niet verdroten en heeft te lyden. Tot hier S. Bonaventura.