De pelgrimagie van het kindeken Jesus

V. Capittel.
Jesus stelt in het Alderheyligste Sacrament van syn Lichaem ende Bloedt.

AEngaende 't derde (segt S. Bonaventura)^[a] dat in het leste Avont-mael geschiet is, aenmerckt ende weest verbaest over die alderminnelykste geweerdinghe; ende aldergoedertierighste liefde van den aldersoetsten Heere Jesus, met welke hy sy zelven ons gegeven heeft, ende gelaeten

[a] Medit. vit. Chr. cap. 73.

[p. 438]

spyse. Want naer dat hy de voeten der Discipels gewasschen hadde, zynde wederom nedergeseten ter tafelen, willende nu een eynde maecken van de oude Weth met alle haere Sacrificien, ende beginnen het Nieuw Testament, soo heeft hy van sy zelven een nieuw Sacrificie gemaekt, volgens de ordinantie van Melchisedech, onder de gedaente van broodt en wyn. ^(a)Want nemende broodt in syn handen, ende heffende syne oogen tot synen Hemelschen Vader, heeft hem gedankt, ende het brood gebenedydt ende gebroken, ende aen syne Disicpels gegeven, seggende: Neemt, ende eêt, want dit is myn lichaem, dat voor u sal gelevert worden. Desgelyks nemende den kelck vol wyn, ende syne oogen heffende naer den Hemel tot synen Vader, heeft hem gedankt, ende den kelk gebenedydt, ende aen syne Discipels gegeven, seggende: Neemt ende drinkt hier uyt al, want dit is myn Bloet, dat voor u sal gestort worden.

Aensiet hem nu wel om Godts wille, hoe neerstelyk, getrouwelyk ende devotelyck hy dese dingen doet, ende met syn eygen handen de Communie geeft, aen dese syne beminde ende gebenedyde famielie. Ende ten lesten tot een memoriael zynder liefden, heeft tot hun geseyt: Doet dit tot mynder gedachtenisse dit is een memoriael, dat een dank baerige ziele, die het ontfangt nuttende, ofte devotelyk mediterende, behoorde t' eenemael te ontsteken, en te stellen in vier en vlamme, ende haer dronken te maeken, ende door een geweldige liefde ende devotie haer t' eenemael in den Heere Jesu te overvormen. Want daer en is niet weerdiger noch kostelyker, daer en is niet lieffelyker, niet soeter, niet profytiger dat hy ons hadde konnen achterlaeten, als sy zelven. Want den genen dien wy in dit Alderh. Sacrament ontfangen,

(a) Math. 26.

[p. 439]

is den zelven die van een Maget soo wonderlyck geboren is, voor u gestorven is, verresen is, ende glorieuselyk klimmende ten Hemel, sit aen de rechter hant Godts. Ende hy is 't die Hemel ende Aerde, ende al dat'er in is, geschaepen heeft, ende noch tegenwoordig regeert. Hy is 't dan van den welken uwe saligheyt hangt in wiens wille ende macht is, de glorie van het Hemelsch Paradys u te geven ofte niet te geven. Hy is't die in sulk een kleyne Hostie voor u geoffert wort; ende u gegeven is. Hy is onsen Heere Jesus Christus, Sone van den levenden Godt, die hier naemaels oordeelen sal levende ende doode. Tot hier S. Bonav.

Dit is dan het levende Broodt, dat van den Hemel gedaelt is, 't welk den Heere Jesus ons leert vraegen in ons dagelyks gebedt, seggende: Verleent ons heden ons dagelyks broodt; welck niet alleen te verstaen en is van het lichaemelyk broodt, noch ook van het geestelyk der Goddelyker gratie, maer ook van het Sacramenteel broodt des Lichaems Christi, welck den soeten Jesus bereyt is ons dagelyks te verleenen. O wonderlyke geweerdinge Christi, roept den H. Bonaventura^(a) O wonderlyke vreugt mynder ziele, mynen Godt, mynen hemelschen Bruydegom, myne liefde, ende mynen Al, is myne spyse geworden. Den prys der heyligen, de vreugt der Engelen, het eeuwig Woordt des Vaders is myn voedsel geworden. Het Licht des Werelts, de Sonne des Hemels; de Wysheyt Godts is de reflectie mynder ziele. Den Sone van eene Maget, den Verlosser des werelts, den Konink des Hemels is myn broot geworden. Wat wil ik meer hebben? Wat is'er noch dat my daer en boven aenlocken kan? Verre zy van my, ô Heere, aengesien myn herte sulke edele spyse heeft, in iet

(a) Stim. Amor. part. 3. c. 17.

[p. 440]

anders dat in de werelt is myn vermaek te nemen, oft myn herte daer op te stellen. Hoe is het mogelyk dat het s'menschens herte naer dese alderedelste, aldergenoegsaemste, aldersoetste, ende alderlieffelykste spyse, syne genoegte kan scheppen in ydele, sinnelyke, ofte onkuysche saeken. Het dunkt my inder waerheydt meer als wonder, dat onse herten door excessive soetigheyt ende brandt der liefden in dese spyse niet en beswycken.

O soeten Jesu, ik wil u alleen hebben voor myne spyse, ende al myn vermaek: ik wensche dat ik u altyts mag eten met eenen geweldigen ende onversaedelyken appetyt, ende dat ik tot u altyts mag hebben eenen onblusschelyken honger. Ende al en kan ik u niet altyts in het H. Sacrament nutten, ik en sal nochtans niet ophouden van u geestelyk in myn herte te herknauwen. Wat is'er toch soeter, wat is'er lieffelyker, wat is'er minnelyker als gy, ô mynen liefsten Jesus? Ik wil u alleen eten, ik begeere u alleen te herknauwen: want gy altyt soet zyt in myn herte, indien den reuk alleen behoorde genoegsaem te wesen om geheel de werelt met soetigheyt te vervullen, hoe veel te meer de nuttinghe van u Alderheylighste Lichaem ende Bloedt? Indien wy leven ende gespyst worden door het woort dat uyt uwen mont komt, wat moet het wesen, u het eeuwig Woort in den mont te ontfangen, ende in herte te herknauwen? Hoe en smilt ende en verdwynt in u myn herte niet? Hoe en neemt myn hert in u sulk geen vermaeck, dat het buyten u alle dingen vergeet? Is 't dat eenige aerdsche saeken myn herte somtyts soo seer kan belemmeren dat het u vergeet, hoe en worde ick van uwe tegenwoordigheydt niet soo vermaekt ende dronken, dat ik geheel de werelt, ende oock my selven vergete.

[p. 441]

Maer, ô soeten Jesu, wat is dit te seggen, dat gy ons heden leert bidden? Waerom niet uyt-gestelt tot morgen? Waerom zyt gy soo haestig om by ons te wesen? Wat siet gy in ons, oft wat gevoeldy in ons, dat gy door onser liefde soo droncke schynt te wesen? Wat wint gy met ons, oft wat vreught vint gy in ons, dat gy niet vertoeven en kont? Soo praemt u onser liefde, dat gy niet uytstellen en kont, maer terstont by ons wilt wesen, van welcke gy geen profyt en ontfangt. Aengesien dan gy sulk een begeerte ende verlangen hebt om met ons tewesen, die maer zyn eenen sak vol vuyligheyt, ende onweerdig u alderverworpenste schepsel genaemt te zyn, hoe zyn wy soo uytsinnig dat wy zelve noch uytstel soeken van u ons opperste goet te genieten! Nu dan, ô soeten Heere Jesu, om dat gy tot my bewyst sulk een liefde, dat gy geen uytstel en begeert, ick en wil ook niet meer uytstellen, maer ik vraeg u heden, ik wil u heden hebben ende genieten. Aengesien dan dat ik u nu vraege ende begeere, ende gy ook anders niet en wenscht, komt dan, ende daelt in myn herte. Want tot u klimt myn herte. Siet gy zyt dronke van onser liefde, ende ik ben dronke van uwe liefde: ende het gewichte der liefde neygt u tot my, ende my tot u, ende voegt ons t' saemen met een soet gewelt: ende tusschen de geestelyke omhelsing en myn ziele beswykt in uwe armen, zynde verslonden in eenen afgront der liefden. Aldaer rust myn ziele droncke zynde van uwen Hemelschen most, ende gy en verwerptse niet om haere onweerdigheyt, maer haer omhelsende ende kussende, roept ende segt: Ik besweir u Dochter van Jerusalem, dat gy myne Beminde niet wacker en maekt, tot dat sy wilt. Tot hier S. Bonaventura.