De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XLIX. Capittel.
Jesus zynde te Jerusalem wort van de Joden omringelt, vraegende of hy Christus is.

ALs Jesus te Jerusalem gecomen was, soo hy op den Feest-dag van de Kerck-wydinge wandelde in den Tempel, de Joden hebben hem dan omringelt, ende geseyt: Hoe lange sult gy onse zielen in twyffelachtigheyt laeten?^[a] Is 't dat gy Christus zijt, segg'et ons opentlijck Jesus heeft hun geantwoort: Ick spreke tot u, ende gy en gelooft my niet de wercken, die ick doen in den Naem van

[a] Joan. 10.

[p. 366]

mynen Vader, geven getuygenisse van my: maer gy-lieden en ghelooft niet, om dat ghy van myne schapen niet en zyt. Myne schapen hooren myne stemme, ende ick kense, ende sy volgen my; ende ick geve hun het leven: ende sy en sullen inder eeuwigheyt niet verloren gaen; ende niemant en salse uyt mijne handen nemen. Ick ende mijnen Vader zyn een. De Joden hebben dan steenen genomen, om hem te steenigen. Doen zeyde Jesus: ick heb u lieden veele goede werken getoont van mynen Vader: om welk is't dat gy my wilt steenigen? De Joden hebben hem geantwoort: wy en willen u niet steenigen om eenig goet werck; maer om uwe blasphemie: want gy, die eenen mensch zyt, maeckt u zelven Godt. Jesus heeft hun geantwoort en staet'er niet geschreven in uwe Weth: Ick hebbe geseyt, gy zijt Goden, ende kinderen van den Oppersten. Is 't dat sy die Goden noemt, die het Woort Godts ontfangen; den genen die den Vader geheyligt heeft, ende in de werelt gesonden, segt gy-lieden dat hy blasphemeert; om dat ick geseyt hebbe, dat ick den Sone Godts ben? Is't dat ick de wercken niet en doen van mijnen Vader, en gelooft my niet. Maer is 't dat ickse doen, ende gy-lieden my niet en wilt gelooven, gelooft ten minsten de wercken; op dat gy moogt bekennen ende gelooven dat den Vader in my is, ende ick in den Vader. Sy sochten hem dan vast te grypen; maer hy is uyt hunne handen gegaen, ende is uyt Jerusalem vertrocken, tot over de Jordaene, daer Johannes gedoopt hadde. Ende veele zijn daer by hem ghecomen, ende hebben in hem gelooft. Dit hebben wy al uyt het H. Evangelie.

Aensiet nu eens Godtminnende Ziele, hoe den aldersoetsten Jesus, als een sachtmoedig Lam daer staet, omringt zijnde van die bloetgierige wolven,

[p. 367]

die [gelijck den H. Bonaventura hier mediteert cap. 65.) vol zijnde van een duyvelsche furie, ende met oogen die vlamden van nijdigheyt, ende knerselende met hunne tanden tegen hem, sochten iet uyt sijnen mont te hebben, om als met recht hunne rasernye tegen hem te werck te stellen: ende daerom seyden sy: Is't dat gy Christus zyt segg'et ons opentlyck. Maer het aldersoetste Lam heeft hun ootmoedelijck geantwoort: Ik spreke tot u lieden ende gy en gelooft my niet. Aensiet hem nu wel om Godts wille, en al dat hier geseyt ende gedaen wort. Hy spreeck tot hun ootmoedelyk, ende met zeegbaerheyt, ende sy als raesende honden, bestryden hem met hun furieus gebas van alle kanten. Sy hebben ten lesten het helsch fenyn van hunne vergalde herten niet langer connen bergen, nemende steenen op, om den soeten Heere te steenigen. Maer den sachtmoedigen Jesus heeft niet te min hun schoon toegesproken met een soet gelaet, dat steenen herten soude hebben connen bewegen, seggende: Ick hebbe U-L veele goede wercken van mynen Vader getoont om welcke wilt gy-lieden my steenigen? Maer sy seyden dat sy hem met recht mochten steenigen, als eenen blasphemeerder, die eenen mensch zynde, syn zelven Godt maeckte. Siet eens die wonderlycke uytsinnigheyt van die nydighe menschen: sy wilden weten of hy Christus was; ende om dat hy het zelve met woorden ende werken beweês, wilden sy hem steenigen. Maer om dat sijne ure noch niet gecomen en was, is hy uyt hunne handen gegaen. Aensiet hem dan met sijne Discipels, hoe sy met droefheyt vertrecken uyt Jerusalem, ende hebt medelyden met hun. Tot hier S. Bonaventura.