De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XLII. Capittel.
Jesus gaet naer den Feest-dag der Tabernakelen te Jerusalem, lyden veel op den wegh.

WY zyn nu gecomen tot het leste half jaer van het leven ons saligmaecker Jesu Christi, te weten de maent van September: in welcke soo daer aenstaende was den Feest-dag der Taberna-

[p. 327]

kelen, is Jesus wederom gereyst naer Jerusalem. Maeck u, ô ziele, wederom gereet tot de lastighe reyse, ende hout uwen soeten Jesus geselschap. Laet ons nu mediteren dat het geweldig ende geduerig regent, gelyk het dickwils in de maent van September doet; ende dat den armen Jesus nat wort van den hoofde tot de voeten, ende seer miserabelyck suckelt door de slibberachtige wegen, namentlyk als hy moet klimmen oft daelen in de gebergte van Judëen. Och armen teeren Man, hoe sien ick u wederom beswycken onder den arbeyt! hoe haest zyt gy wederom ten eynde van uwen aessem!

Maer hoe meent gy ô ziele, dat het Jesus gemaeckt heeft met eten en slaepen op die voyagie van vyf ofte ses dagen? Want hy en gonck nu met sijne Discipels niet: hy haddese laeten voorgaen, ende volgde eenen dag ofte twee daer naer alleen, om niet bekent te zyn. Hy moeste van geheel dese reyse sijn broodt bidden, ende in de schueren ofte onder den blauwen hemel slaepen, want hy en droegh noyt gelt over hem. Eylaes den soeten Heere moest wel dickwils beschaemde kaecken lyden van sommige onbeleefde vrecke boeren, die hem qualyck toe-spraken, seggende: Gaet van hier gy legen quant, gy lant looper, soeckt uwen kost met wercken, gy hebt jonge kloecke leden. Siet eens hoe ootmoedelyck den Heere daer staet met nedergeslagen oogen voor die onbeleefde buffels, ende hoe patientelyck hy hoort al hun verwyt.

Hy vertreckt van daer met een versucht, ende komende voor een ander deure, men steeckt hem eenen kant beschimmelt broodt in de hant, waer van hy den gever seer bedanckt, ende gaet daer mede sitten by een riviere. Wat dunckt u daer van Godtminnende Ziele? Is dit niet een fraeye con-

[p. 328]

solatie voor den vermoeyden Jesus? Kont gy dit wel aensien sonder weenen? Siet eens hoe den soeten Man daer sit alleen, gelyck eenen armen bedelaer, ende hoe hy naer den Hemel slaende syne oogen, met een bly gelaet synen Hemelschen Vader bedankt, ende dan eêt met goeden appetyt dat beschimmelt broodt, ende drinckt dan wat water uyt de palme van syne hant.

Daer naer volgt hy sijnen weg in het sweet syns aenschyns, met beswycken van syne teere leden, ende met duysent pynen geraeckende ontrent den avont by een boeren Pacht-hof, bidt ootmoedelyck oom dien nacht in een hoecksken van de schuere te mogen slapen. Den boer komt voor, ende met een straf gesicht Jesum aensiende, segt: van waer zyt gy? Jesus antwoorde seer ootmoedelyck ende met nedergeslagen oogen: ick ben van Nazareth. Hoe is uwen Naem, seyde den Boer. Den Heere antwoorde: Mynen naem is Jesus. Maeckt u van hier, gy schelm segt den Boer: gy komt ons betooveren. Want onse schriben en Phariséen seggen dat Jesus van Nazareth eenen tooveraer is, ende den Prince der duyvelen in heeft. Gaet terstont van myn hof, ofte ick slaen u met stocken van hier.

Den sachtmoedigen Heere verdraegt dit al patientelyck, ende vertreckt al versuchtende van daer, ende gaet ergens sitten onder eenen boom, sonder eten, sonder drincken, sonder hem te droogen; aldaer vernachtende, zynde nat gelyck een soppe van den regen, ende van het sweet. Siet nu eens met weenende oogen, hoe dat dien soeten, dien sachtmoedigen, dien verduldigen Jesus daer sit onder dien boom, in de duysternissen des nachts, verlaeten van allen menschelycken troost ende gemack, ende dit in soo groot een vermoeytheyt, honger ende dorst.

[p. 329]

Terwylen ick den soeten Jesus aldus van verre aensien, hy roept my, seggende: komt hier eens myn kint. Ik gaen by hem, ende myn herte breekt, ende de traenen loopende, valle hem aen syne voeten sonder te konnen spreken. Hy licht myn aensicht op, ende begint op my te lacchen, seggende: Myn kindt, waerom weent gy? Syn vriendelyck gesicht door-stack noch dieper myn herte, ende konde hem ander niet antwoorden als met diepe versuchtingen; ende wederom vallende aen syne voeten, besproeyende de selve met overvloedige traenen. Den soeten Man hadde meer compassie met my, als met syn eygen selven en soude ten lesten met my oock by naer geweent hebben. Hy neemt my wederom op syn ermen, ende met een weemoedige stemme segt: En weent niet myn kint. Liefsten Vader (seg ick) ick en kan u alsoo niet sien sonder weenen: want men soude met een beefte compassie hebben is suclke gesteltenisse.

Dan wilt gy niet dat ick meer weene, laet my u wat consoleren in dese uytterste ellende, met het gene ick met my gebrocht hebbe. Vermaeckt u aldus, ô ziele, met uwen soeten Heere, naer de traenen; ende neemt u genoegte in hem te sien eten ende drincken met grooten appetyt, het gene gy hem geeft, naer dat hy soo lange gevast heeft; singende daer-en-tusschen met den H. Bernardus in synen herten sanck:

Oorspronck der bermhertigheden;

Jesus licht der glorie:

Weirt de wolcken der droefheden,

Door u licht der gratie.