De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XXV. Capittel.
Jesus bekeert Maria Magdalena.

NAer dat den voorseyden Feest-dag volbracht was, soo is Jesus vertrocken uyt Jerusalem, om te keeren naer Galilëen, maeckende sijnen keer door een Dorp genaemt Bethania, ontrent een myle van Jerusalem. Volgt uwen Jesus naer, Godtminnende ziele: want hy en gaet niet sonder reden buyten sijnen wegh.

Hy moet in dat Dorp eenigen hazaert weten: soo bemint Jesus de zielen, dat hy om ergens een te bekeeren, seer geerne dry oft vier mylen buyten sijnen weg gaet. Want Bethania licht op de oost zyde van Jerusalem en Galilëen, daer hy henen gaet, ligt op de noort zijde. Comende dan te Bethanien, soo is daer eenen Phariseus genaemt Simon, die hem noot tot den noen-mael. Hoort den H. Bonaventura c. 18. vit. Chr. hoe fraey hy mediteert op dese plaetse.

Den alderbeleefsten Heere Jesus^(a) genoot zijnde op sekeren dag van Simon den melaetschen, is met hem gaen eten den noen mael, welck hy gewoon was te doen, soo door sijne groot beleeftheyt, als door sijne goedertierentheyt, ende iever dien hy hadde, om de ziele te helpen, voor welke hy was gedaelt uyt den Hemel. Want etende ende handelende met de menschen, trock hy hun tot sijne liefde.

In dit selve dorp woonende een edel ende rycke Jonckvrouwe, die was een openbaere sondaeres-

(a) Luc. 7.

[p. 260]

se, genaemt Maria Magdalena; welcke verstaen hebbende dat Jesus at in het huys van Simon voorseyt, welcke sy nu misschien al dickwils hadde hooren predicken, ende met eenen brandende liefde tot hem bevangen was; al hoe-wel dat sy het selve tot noch toe verborgen hadde gehouden, zijnde geraeckt in haer herte met een groot leetwesen van haere sonden: ende met het vier zijnder liefden ontsteken; ende bemerckende dat sy sonder hem geen saligheyt verkrijgen en konde, soo is sy [niet langer connende uytstellen] gegaen in het huys ende plaetse der maeltyt, ende met een nedergebogen aensicht ende neder geslagen oogen, alle die daer aen tafel saten voor by passeerende, en stont sy niet stille, tot dat sy quam tot by den Heere Jesus haeren beminden.

Alsdan nedervallende voor sijne voeten, ende met eene hertelijke droefheyt, ende schaemte van haere sonden, haer voor hem nederbuygende, ende haer aensicht met betrouwen leggende op sijne voeten, om dat sy nu inwendig hem boven al beminde, heeft begonst seer te suchten, ende te storten overvloedige traenen, ende met'er herten tot hem te seggen: Heere ick geloove vastelijck ende belijde, dat gy mijnen Godt zyt ende Heere. Ick hebbe menigvuldelijck ende grootelijcks uwe Majesteyt vergramt, ende mijne sonden gaen te boven het getal van het zant der zee; maer ick neme mijnen toevlucht tot uwer bermhertigheyt, ick ellendige boose sondaeresse. Myn sonden zijn my uyt'er herte leet, van welcke ick bidde vergiffenisse, bereyt zijnde de selve te beteren: ende belove dat ick nu voortaen myn noyt en sal scheyden van uwe gehoorsaemheyt. Ik bidde en wilt my niet verwerpen, want ick weet dat ick geenen anderen toevlucht hebben en kan, noch en wil oock gee-

[p. 261]

nen anderen hebben: want ick u alleen boven al beminne. En wilt my dan van u niet verstooten, maer straft my over mijne boosheden naer u beliefte: ick versoecke nochtans bermhertigheyt.

Hier-en-tusschen liepen de traenen overvloedelijck op de voeten van Jesus, met welcke sy de selve wiesch. Uyt dese plaetse blijckt klaerlijck, dat onsen Heere Jesus barvoets ginck. Ten lesten ophoudende van weenen ende haer laetende voorstaen dat het onbetamelijck was, dat haer traenen de voeten des Heeren geraeckt hadden, heeftse die met haer haeyr van haer hooft af gedroogt, sy dede dat met haer hayr, ten eersten om dat sy by haer niet kostelijcker en hadde. Daer en boven om dat sy het selve soo seer misbruyckt hadde tot ydelheden. Ten lesten op dat sy haer aensicht niet af-keeren en soude van de voeten Christi, welcke sy, mits de liefde groeyde, seer minnelijck ende dickwils kuste. Ende om dat de voeten van Jesus seer mismaekt ende gebroken waeren van reysen, heeft sy die gesalft met costelijcke salve.

Aensiet wel Godtminnende ziele, dese bekeerde sondaresse, ende mediteert aendachtelijck op al datse hier doet, uyt een besondere devotie tot haer, die soo besonderlijck van den Heere bemint is geweest; ende oock omdat het heden een seer solemnelen Feest-dag was. Aensiet oock wel den Heere Jesus, hoe goedertierlijck hy haer ontfangt, ende patientelijck lijdt al datse doet. Hy staet stille, ende hout op van eten, tot dat sy gedaen heeft. Alle de gene die daer aen tafel sitten, houden desgelijcks op van eten, ende verwonderen hun seer van dese nieuwigheyt.

Maer Simon den Meester van den huyse, die alsdan noch niet oprecht en geloofde in Christum, wiert in dese saecke verargert, seggende by sy sel-

[p. 262]

ven: waert dat dit eenen Propheet waere, hy soude wel weten wie, ende hoedanig dese Vrouwe is, die hem aenraeckt. Maer den Heere antwoorde op sijne gepeysen, daer mede genoeg betoonende dat hy eenen Propheet was, doorsiende de herten, ende oock dat hy wel wiste dat dese Vrouwe een sondaresse was, maer dat haer veele ende groote sonden vergeven waeren, om haere groote liefde, in welcke sy hem [al hadde hy min gesondigt] verre te boven ginck. Welck hy bewees aldus, seggende: Siet gy dese Vrouwe wel? Ick ben in u huys gecomen, en gy en hebt myne voeten niet gewasschen; daer sy met traenen mijne voeten heeft besproeyt, ende met haer hayr af-gevaegt. Gy en hebt my geenen kus gegeven; en dese met datse binnen gecomen is, en heeft niet opgehouden van myne voeten te kussen. Gy en hebt myn hooft niet gesalft met Olie: en dese heeft met salve myne voeten gesalft. Daerom segg' ick u, haer worden veele sonden vergeven want sy veel bemint heeft. Ende hem keerende met een vriendelijck gelaet tot haer, heeft geseyt: Uwe sonden zijn u vergeven: gaet in vrede.

O soet ende vermaeckelijck woort! hoe aengenaem was dit om hooren voor Magdalena, ende met wat blydschap is sy van daer gegaen! zijnde dan waerlijck ende volcomentlijck tot Godt bekeert, heeft sy voortaen eerlijck ende heyliglijck geleeft, ende Jesus al omme gevolgt, by hem ende by sijne heylige Moeder gestadiglijck blyvende. Mediteert van dese dingen neerstelijck, ende doet u beste om soo groot een liefde van Magalena naer te volgen, die hier soo seer van den Heere wort gepresen. Want hier hebt gy opentlijck, dat de liefde peys en vrede maeckt tusschen Godt ende den sondaer. Tot hier S. Bonaventura.

[p. 263]

O Godtminnende Ziele, laet ons hier nog wat blijven by de Voeten van Jesus, met Magdalena: want sy hebben in hun selven een wonderlijcke kracht om de herten te verwecken tot waerachtig berouw, tot traenen van devotie ende liefde, tot ootmoedigheyt ende verachtinge der aerdsche saecken. Voegt u dan by Magdalena, ende terwylen sy met haere traenen wascht, ende kust den eenen voet, doet gy desgelijckx aen den anderen met een brandende liefde, sonder u te connen versaden, in hem te aensien, te kussen ende te omhelsen. Och wie sal met woorden konnen uytspreken, wat gevoelen hier een ziele heeft, die met Jesus liefde gewont is! want dese liefde groeyt somtyts soo geweldelijck, ende de ziele wort soo verslonden in de soetigheyt van haeren beminden, dat sy haer selven verliesende in hem, met hem vereenight wort. Maer in dit exces en kan sy niet langhe blijven. Dus singt ons den H. Bernardus van een ziele, die met een brandende affectie Jesum vast heeft.

Aldan kussen en omhelsen,

Soeter als den honing dranck:

Dan met Jesus eens te wesen:

Maer eylaes ten duert niet lanck.

O Christene zielen, komt toch allegader geloopen tot dese Goddelijcke Voeten van Jesus, die soo soet, soo lieffelijck, ende soo krachtig zijn. Is't dat gy van droefheydt ofte melancolie overvallen zijt, neemt uwen toevlucht tot dese voeten, ende volhert eenigen tijt in die te kussen en omhelsen, ende zijt versekert dat gy getroost sult worden. Is't dat de tentatien des duyvels, des werelts, ofte des vleeschs u geweldelijck praemen, loopt tot de voeten van Jesus, ende hout die soo langhe vast met betrouwen tot dat gy van hem hooren moogt: En vreest niet mijn kindt, ick ben met u.

[p. 264]

Is't dat gy door menschelycke kranckheyt in eenige kleyne ofte groote sonden gevallen zijt, gaet sonder vertoeven met schaemte tot de voeten van Jesus, ende doet gelijck Magdalena hier gedaen heeft: tot dat gy moogt hooren van den soeten Jesus dit vriendelijke woort: zijt gerust mijn kint den peys is gemaeckt; uwe sonden zijn u vergeven. Gaet in vrede Is't dat gy van de menschen vervolginge lijdt, ende sonder uwe schult gelastert wort, neemt uwen toevlucht tot de voeten van Jesus, die met groote affectie omhelsende, ende seggende met den Propheet: ^(a)Heere ick lyde gewelt, antwoort voor my. Want gelijck hy hier beschermt heeft de rouwige Magdalena, tegen het lichtveerdig oordeel van den Phariséus: alsoo sal hy beschermen tegen alle vervolgingen, ende quade tongen alle de gene, die met vast betrouwen tot hem hunnen toevlucht nemen, hun gevende den schilt van patientie.

Laet ons nu hooren den honing-vloeyende Bernardus: Gaet (segt hy) ick bid' u, in het huys van Simon den Phariséus, ende aensiet den Heere Jesus aendachtelijck, met hoe goedertieren, met hoe soet, met hoe genoegelijck ende met welk een genadig gelaet, hy de sondaresse ter aerden liggende aensiet, ende hoe hy haer met een medelijdende herte sijne voeten met traenen laet wasschen: met haer hayr, dat soo lange tot alle hooveerdigheyt ende oneerbaerheyt gedient hadde, laet af doogen; ende met haere lippen, die met soo menige afgrijselijcke vuyligheden besmet hadden geweest, seer minnelijcken kussen. Kust, ô salige sondaresse, kust dese aldersoetste, alderliefste, alderschoonste Voeten, met welcke het hooft des serpents verplet wort, voor welcke den ouden vyant uyt gaet ende verjaegt wort, onder welcke alle quade ge-

(a) Isa. 38.

[p. 265]

breken worden getreden, met welke alle de glorie des werelts wort nedergeworpen, met welcke ten lesten alle hooveerdige ende verheven halsen met eene wonderlijcke kracht verdruckt ende vernedert worden.

Kust (segg' ik) ende leckt met geluckige lippen dese voeten, welcke van geenen sondaer verschroomt, van geenen misdadigen gevloden, van geenen onweerdigen gevreest en moeten worden. Kust, omhelst, ende salft met salve van penitentie dese voeten die van de Engels, ende de menschen aenbeden moeten worden; op dat geheel het huys vervult wort met eenen soeten geur der zalven:

Wee, wee u, ô Phariéus, aen wie desen geur is eenen geur des doodts, die vreest door eens anders sonden vervuylt te worden, daer gy veel erger ende leelijker besmet wort met dese uwe hooveerdige vreese. Gy en weet niet wat eenen soeten geur aen de Goddelijcke bermhertigheydt is, de miserie van dese ellendige sondaresse: hoe soet dat smaekt aen de Goddelijcke goedertierentheyt een oprechte belijdenisse zijnder sonden: hoe aengenaem een Sacrificie dat aen Godt is een rouwig herte; ende hoe haest dat de sonde vernielt wort van een brandende liefde; want hy segt: haer zijn veel sonden vergeven; want sy heeft veel bemint.

Wy dancken u, ô aldersaligste sondaresse, om dat gy aen de werelt getoont hebt eenen sekeren toevlucht van alle sondaeren, te weten, de voeten van Jesus, die niemant en versmaeden, niemandt en verwerpen, niemant en verstooten; maer ontfangen in genade alle, die tot de selve hunnen toevlucht nemen. Daer verandert de Mooriane haer vel, daer verliest den Luypaert sijn plecken; daer den Phariséus alleen niet en kan uyt doen sijne hooveerdigheyt.

[p. 266]

Wat maeckt gy, ô mijne Ziele, ô mijne ellendige, ô mijne sondaresse. Gy hebt immers uwe traenen binnen u: Gy hebt, waer gy moogt uwe vuyle genoegten met salige oogen af-gewasschen; ende waer gy sonder eenig achterdencken alleen den soeten balsem van u affectie moogt uytstorten. Waerom vertoeft gy dan. Berst uyt, ô aldersoetste traenen, berst uyt: dat uwen loop niemant en belette. Besproeyt de alderheyligste Voeten van mynen Heere, mijnen Verlosser, mijne Saligmaeker. Want is'er eenen Phariséus die murmureert, die my in sijne oogen niet en wilt verdraegen, die my onweerdig oordeelt den ondersten boort van sijn kleet te raecken, die met my spot, met my lacht, sijne oogen van my keert, ende sijnen neuse voor my stopt, ik sal my niet te min by uwe voeten houden soeten Jesus, die sal ick omhelsen ende soetelijck douwen tusschen mijne handen, die sal ick kussen met mijne lippen, ende wasschen met mijne traenen, sonder ophouden, tot dat ick hooren mag: Haer sijn veel sonden vergeven, want sy veel bemint heeft. Tot hier S. barnardus, Homil. quoe incipit; Petis à me &c. fol. 318. D.