De pelgrimagie van het kindeken Jesus

[p. 225]

XVII. Capittel.
Jesus Verweckt van der Doodt de Dochter van den Prince der Synagoge; hebbende op den wegh een Vrouwe genesen van den bloedt loop.

TErwylen Jesus noch besig was met hem te verantwoorden tegen de nydige Schriben en Phariséen, soo is daer by gecomen den Prince der Synagoge, genaemt Jairus, ende hem te voet vallende heeft gebeden, seggende: Heere, myn dochter is in haer uyterste, komt legt tog uwe hant op haer, op dat sy mag leven. Jesus gaet terstont met hem, omringelt van een groote menigte volckx, die hem by naer om verre drongen.

Volgt gy hem oock naer devote ziele, ende aensiet met medelyden hoe den ootmoedigen, ende verduldigen Heere sy selven laet bedringen van het gespuys des volckx, niemant en beschut hem, noch men doet hem geen plaetse maecken, gelyck voor de aerdsche Koningen gedaen wort, voor de welcke men breet en wyt van alle kanten het volk doet schuyven. Gy moogt wel peysen dat den soeten Jesus dit al dickwils heeft moeten lyden, sonder hem nochtans te stooren. Want dese ongemanierde devotie van het plomp volckxken was hem veel aengenaemer, als alle de politicke beleeftheden ende vereeringen van den ydelen Edeldom.

Terwylen dat Jesus aldus gedrongen wort, was daer een Vrouwe die twaelf jaeren lank den bloedt loop geleden hadde, sonder van iemant te connen genesen worden. Dese met een groot geloove peysde by haer zelven: kan ick maer aenraecken den uytersten boort van syn kleet, ick sal gesont worden: ende haer zelven van achter dringende in het volck tot geheel by Jesum heeft haer hant uytgesteken, ende sijn kleet van onder aengeraekt;

[p. 226]

ende sy is terstont gesont geworden, Jesus dadelyck hem omme-keerende, heeft geseyt: Wie heeft my aengeraeckt? Petrus seyde: Heere het volck overdring ende bedruckt u, ende gy vraegt, wie heeft my aengeraeckt. Jesus wederom ront omme siende, heeft geseyt: Ick weet wel dat my iemant aengeraeckt heeft; want daer is een kracht uyt my gegaen. De Vrouwe dit hoorende is al bevende by gecomen, ende vallende voor Jesus voeten heeft voor al het volck beleden, waerom sy hem aengeraeckt hadde, ende hoe sy terstont genesen is geweest. Doen seyde Jesus tot haer: dochter u geloove heeft u gesont gemaeckt: gaet in vrede.

Terwylen Jesus noch sprack, comt men seggen aen Jairus, uwe dochter is doodt, wat wilt gy hem moeyelyck wesen. Jesus dit hoorende, seyde tot Jairus: en vreest niet, gelooft maer, uwe dochter sal leven. Let hierom wederom, ô ziele, hoe krachtig dat het geloove is, ende een vast betrouwen op Godt, ende hoe seer ende dickwils Jesus het zelve verheyscht ende pryst. Daer en is niet in geheel het Evangelie, dat Jesus soo dickwils recommandeert, ende van ons versoeckt als een vast geloove.

Zynde dan Jesus gecomen tot aen het huys van Jairus, heeft tot hem geseyt, doet al het volck uyt u huys gaen: ende nemende met hem alleenelyck dry Discipels, te weten, Petrus, Joannes en Jacobus, is met Jairus ende syne huys-vrouwe binnen gegaen in de camer, daer het dochterken doodt lag. Peyst, ô Ziele, dat Jesus u oock roept om binnen te gaen, ende hem volgende siet met aendachtigheyt wat hy hier doen en seggen sal. Sy comen by het bedde, de Moeder ontdeckt het doodt lichaem, ende sy vallen al op hunnen knien, verwachtende wat dat Jesus doen zal. Den soeten Heere siet naer den Hemel, ende hem keerende tot het

[p. 227]

doodt lichaem, heeft het by de hant genomen, seggende: Dochterken staet op, ende het Meysken dede terstont hare oogen open, ende stont op geheel gesont, ende vallende voor de voeten van Jesus, heeft hem aenbeden ende bedankt. Peyst eens hoe verblyt ende verbaest sy wesen moesten, die dit aensagen.

Verblyt u oock, ô Ziele, dat uwen alderliefsten hier wederom sijne Goddelycke macht soo klaerlyck laet blycken, ende valt met de andere voor syne voeten, hem aenbiddende ende lovende van sijne groote glorie. Maer aensiet hier met verwonderinge de groote ootmoedigheydt van Jesus: want terwylen al die daer waeren, noch laegen voor sijne voeten hem aenbiddende als Godt, soo segt den H. Marcus dat hy hun geweldelyck heeft belast, dat sy dit niemant seggen en souden: maer dies niet tegenstaende segt S. Mattheus dat dit Mirakel terstont verbreyt is geweest door geheel het lant. Waer door wy leeren hoe neerstiglyck dat wy moeten onse deugden, ende al dat in ons eenigen lofweerdig is, soecken te duycken voor de menschen: hoe meer wy aldus zoecken te schuylen ende te verachten den menschelycken lof ende eere, hoe meer onse deugden gekent, ende geëert sullen worden.