Trouringh
(1637)–Jacob Cats–
Auteursrechtvrij
[pagina 576]
| |
De Prachtige en dertele lief-koserie van Marcvs Antonivs
| |
[pagina 577]
| |
Hy voerde tollen in, en stelde groote lasten,
Ten dienste van het heyr, en al de grage gasten;
Hy quam in Griecken-lant, daer hy de steden quelt,
En vvaer hy immer koomt daer gaert hy machtigh gelt.
Het vvas hem op-geleyt de rijcken aen te tasten,
Die uyt een hoogen moet op Roomen niet en pasten;
Dies is hy gansch besorght te brengen aen den dagh
Al vvatter tot den krijgh hem noodigh vvesen magh.
Hy gingh om desen tijt een leyder syner benden,
Een kloeck een geestigh man, na 't rijck Egypten senden,
Een man die op den dienst met grooten yver past,
Die vint sigh in het hof en opent synen last.
Hy seyt de koningin, als dattet is bevonden
Hoe datse krijghs-behulp aen Brutus heeft gesonden,
Een vyant van den Staet, en van des keysers bloet,
En datse nu ter tijt des reden geven moet:
Dat haer de velt-heer daeght om af te moeten komen,
Op dat van haer bedrijf magh kennis zijn genomen,
En dat men naderhant sal leggen in beraet,
VVat by den vorst te doen, en haer te lijden staet.
Cleopatra, verschrickt van dit hooghmoedigh dagen,
Staet langen tijt verstelt, en in den geest verslagen;
Sy kent de Roomsche macht, en haren strengen aert,
En datse menighmael geen vorst of koningh spaert.
Maer hy, die tot haer sprack, die quam haer angst te mercken,
En gaet met soeter tael haer svvacke sinnen stercken;
Hy sagh haer vvacker oogh, haer roos-gelijcken mont,
Hy sagh vvat voor een geest in haer versegelt stont.
Prinçesse (seyt de man) laet bange sinnen varen,
En neemt geen droufheyt op in uvve soete jaren;
Mijn heer en is niet vvreet, hy kent geen vinnigh bloet,
Dan als de Roomsche Staet een velt-slagh vvagen moet.
| |
[pagina 578]
| |
Dan is hy bijster fel: hy schijnt gelijck te rasen,
Soo haest als in het heir den horen plagh te blasen;
Maer als de vyant light, of sigh gevangen geeft,
Dan is hy vvederom de soetste dieder leeft.
V geest, u heus gelaet, en gansch bevallick vvesen
Dat sal van stonden aen syn moedigh hert belesen;
Ick vveter voor gevvis, soo ghy tot hem genaeckt,
Daer is geen tvvijffel aen, u peys die is gemaeckt.
Hy is van blijden aert, en lieft de jonge vrouvven,
Begeeft u onder hem, 't en sal u niet berouvven.
Een fris, en jeughdigh lijf dat is hem lief-getal;
Maer schoonheyt met verstant bemint hy boven al.
Hier door is alle vrees uyt haren geest gevveken,
Sy laet haer sinnen gaen ontrent haer oude treken;
Sy vveet dat haer gelaet oock vvijse sinnen steelt,
Sy vveet hoe sy vvel eer met Caęesar heeft gespeelt.
Sy vveet dat haer verstant is t'sedert aen-gevvassen;
En dats' op dit gevvoel niet eens en houft te passen.
Sy tijd dan op de reys, versien van alle dingh,
Niet ofse naer het recht, maer tot een feeste gingh.
Sy vveet aen al het vverck den rechten svvier te geven,
Sy koomt den sachten stroom van Cydnus af-gedreven;
Haer schip is na de kunst en vvonder net gebout,
Al vvaer het ooge valt daer siet men enckel gout.
De vvimpels zijn damast, die van de stengen vlogen,
Het roey-tuygh al gelijck met silver overtogen,
De seylen purper-root, het schoonste dat men vint,
De lucht met reuck gevult, in plaetse van den vvint.
De kabels zijn gekrolt soo geestigh alsse mochten,
En al het staende vvant van sijd' en gout gevlochten,
Het roer vol beelde-vverck van groen en selsaem vee,
En nymphen, geestigh volck, die reyen op der zee.
| |
[pagina 579]
| |
De roeyers zijn geçiert met groene myrte-kranssen,
En doen het aerdigh schip als op het vvater danssen;
VVant noyt en sagh men riem of op of neder gaen,
Of't vvort al na de kunst en op de maet gedaen.
 Ontrent de koningin daer hoort men soete kelen,
Daer hoort men op de fluyt en op den horen spelen,
Daer hoort men snaren-klanck en ander soet geluyt,
Gelijck men veeltijts doet ontrent een jonge bruyt.
Haer maeghden, op-geçiert met vvonder schoone rocken,
Die schijnen als gemaeckt om herten aen te locken,
Die saten op het boort en over-al verdeylt,
Tervvijl de snelle jacht al sachtjens henen zeylt.
De lieden uyt het lant die komen aen de stranden,
En krielen over-hoop, en brengen offeranden,
| |
[pagina 580]
| |
En riepen vvellekom met soo een bly gerucht,
Als offer Venus selfs quam dalen uyt de lucht.
Daer komt een sachte lucht als voren uyt gevaren,
Daer stijght een soeten reuck te midden uyt de baren,
En vult de gansche kust, dat noyt en is geschiet;
Soo dat en oogh, en neus, en oir syn lust geniet.
Me-vrou heeft boven-al gansch heerlick laten maken
Een throon naer eysch geçiert met enckel goude-laken;
Daer sat in vollen glans daer sat het aerdigh beelt,
Tervvijl om haren stoel een kleyn geselschap speelt;
Te vveten, menigh kint gekleet als Venus jongen,
VVanneer het in de Mey komt geestigh uyt-gesprongen,
En treft een jonge maeght. en siet, in desen stant
Soo koomt de gulde bercq gevaren aen de strant.
Maer t'vvijl de soete jeught en al de maeghden songen,
Soo koomt het nieusgier volck in haesten aen-gedrongen;
Een yder is belust het schou-spel aen te sien,
En vvieder komen magh, en vvatter sal geschien.
Geen man bleef op het hof, geen vrouvven op de straten,
Soo dat de Roomsche vorst daer eensaem vvort gelaten,
Oock schoon hy besigh is, en in de vierschaer sat,
Soo bijfter is het volck met lusten op-gevat.
Dan hy liet metter daet de nieuvve Venus vveten,
Of sy met haer gevolgh by hem vvou komen eten.
Sy gaeter tegen aen, en, beter nu gemoet,
Sent flucx een edelman die haren rechter groet,
Die haren rechter noot. De vorst laet hem geseggen,
Al kan hy dit bedrijf met reden vveder-leggen;
Hy toont syn heuschen aert, hy vvort van haer onthaelt,
Hy vint een groot beslagh daer in het ooge dvvaelt.
VVant schoon sy metter haest aldaer vvas aen-gekomen,
En noch tot haer verblijf geen plaets en had genomen,
| |
[pagina 581]
| |
Soo is des niet-te-min haer maeltijt soo bereyt,
Dat sy niet voort en brenght als uyt een sneegh beleyt.
De lichten even-selfs, die in de kamer hingen,
Zijn beelden na de kunst en diergelijcke dingen,
Zijn dieren uyt het vvout; soo dat men in den brant
Een leeu, een crocodijl, een beir, of tijger vant.
De kost vvert aen-gedist door hondert nette knechten,
Op veelderhande vvijs, en veelderley gerechten.
Al vvat op tafel koomt dat heeft een diepen sin,
En die het vvel bekeeck die sagher vvonders in.
Geheel het tafel-vverck bestont in goude vaten,
Het zy dat yemant dronck of dat de lieten aten:
Oock zijnder boven dat noch steenen in gevvrocht,
Al geestigh af-gemaelt en vvonder dier gekocht.
Antonius, verbaest van soo veel schoone dingen,
Die hem voor oogen staen en synen geest bevingen,
Seyt met een stillen mont: Geeft dit Egypten-lant?
'T is al maer kinder-vverck vvat ick te Roomen vant.
Maer al het aerdigh tuygh vvaer uyt men had gedroncken
Dat heeft het prachtigh vvijf haer gasten vvech-geschoncken,
Oock al het schoon tapijt, en menigh ander kleet,
Al vvasset net gestickt en uytermaten breet.
En op den naesten dagh, als vveder al de gasten
Sigh vonden aen den disch en als te voren brasten,
Soo vvasser nieu çieraet dat aen de muren hingh,
Soo vvasser ander gout soo vvasser alle dingh.
Dit heeftse vvederom ten vollen vvech-gegeven,
Soo dat van al den hoop haer niet en is gebleven.
Sy schoncker knechten by, en menigh edel peert
Geçiert met schoon gevvaet geheele schatten vveert.
En dit noch andermael tot drie verscheyde dagen,
Soo dat de Roomsche jeught en al de gasten sagen
| |
[pagina 582]
| |
Dat noyt en is gesien. maer sy en achtet niet,
Gelijck men aen haer doen en al haer vvesen siet.
Cleopatra, geleert in al de loose grepen,
Die vorsten machtigh zijn in lusten vvech te slepen,
Onthaelt de Roomsche jeught met alle leckerny;
En setter op het lest haer eygen tonge by.
Sy had een rappe ziel, en duysent loose treken,
Sy kon haer sneegh gepeys in seven talen spreken:
Sy had een stil vergif en lock-aes in den mont,
Soo dat men herten-lust in hare lippen vont.
Sy konde met een vvenck gestoorde sinnen breken,
Sy konde met een lonck een killigh hert ontsteken,
Sy konde met een lach, of door een soet gelaet,
Doen vloeyen als een beeck van enckel honigh-raet.
Hoe gaet in dit gevvoel, hoe gaet de jonckheyt vveyen!
VVat rijster voor een spel ontrent de sijde spreyen!
Geen vrijster slaept alleen, geen maeght en vvert gespaert,
Het geyl Egypten-lant en Roome vvort gepaert.
Sy streelt den jongen vorst met duysent soete vvoorden,
Die hem tot aen het mergh, tot in de ziel bekoordē.
Sy sprack Griecx, Rooms, Hebreeus, of ander vreemde spraeck,
En vvats in vvesen bracht dat streckte tot vermaeck.
Sy sprack gevvapent jock, sy gaf hem soete nepen,
Sy boord' hem door den neus, hoe seer hy vvas geslepen:
VVat spreuck oyt geestigh luyt, of op de liefde past,
Daer mede speelt het vvijf, en troutelt haren gast.
Sy trock tot haer gebruyck het puyck van alle talen,
En vvatter yomant kan uyt snege boecken halen.
Geen vvoort is sonder zout, daer steken angels in,
Soo dat haer boesem scheen een vvoon-plaets van de min.
De vorst die sat verbaest, syn geest is op-getogen,
En heeft het soet fenijn allencxen in-gesogen;
| |
[pagina 583]
| |
Hy is niet die hy vvas, hy is syn eygen niet,
Hy doet vvat hem het vleesch en vvat de lust gebiet.
Hy die eerst rechter vvas die koomt om eysch te maken,
Die koomt tot hare banck en pleyt syn eyge saken,
Die bid met alle vlijt, dat sy het soet geschil
VVt gunste buyten recht ten eynde brengen vvil.
Siet, hy die noyt besvveeck voor leet en harde vlagen,
En kan geen dertel oogh, geen lust of vveelde dragen;
De vvijn, de stille nacht, de tochten van de jeught,
En dienen nimmermeer tot spooren van de deught.
Hy die een velt-heer is die vvort, eylaes! gevangen,
Niet in een harden slagh, maer door gebloosde vvangen:
Niet in een fel gevecht, maer door een soet gelaet:
Niet door eē machtigh heir, maer door een hoofsche praet.
Syn echte bed-genoot, by hem wel eer gekoren,
Die heeft in syn gemoet haer plaets alree verloren;
Sy valt hem uyt het breyn, sy gaet hem uyt den sin,
En hy viert boven-al de geyle koningin.
Die speelt hem in den geest, die svveeft in syn gedachten,
Die kleeft hem aen het lijfoock dickmael gansche nachten;
Soo dat hy sonder rust geduerigh overleyt,
Hoe datse dient gestreelt en hoe te zijn gevleyt.
De krijgh heeft nu gedaen, syn onvertsaeghde knechten,
Hoe-vvel uyt eyger aert genegen om te vechten,
Zijn al gelijck verstompt. VVanneer een velt-heer malt,
Ist vreemt dat al het heir in geyle stuypen valt?
Flucx reyst het vveeligh paer naer Alexanderijen;
Daer gaetet op een nieu al vveder op een vrijen,
Daer is men buyten sorgh, en uyt-gelaten mal,
Alleen hier in beducht vvat lust men plegen sal.
VVat rancken, vvat bejagh, vvat ongevvoone vonden
Ten dienste van de lust van nieus te plegen stonden,
| |
[pagina 584]
| |
Die vverden hier gesocht en neerstigh overdacht,
Die vverden hier gepleeght en in het spel gebracht.
De lieden soecken vreught, onseker vvatse vvillen,
En quisten rijcken selfs in noyt bedachte grillen:
Geen moeyten zijn te groot, geen kost en is te veel,
Ten dienste van den buyck en van de gulle keel.
Sy doen een groot beslagh en feesten toe-bereyden,
Tot anders geen gebruyck als voor haer lieve beyden:
Een yder pooght om strijt, te brengen aen den dagh
VVat dier en selsaem is of geestigh schijnen magh.
Sy doen vvaer van vvel eer de menschen niet en vvisten,
Sy gaen een vvet-spel aen om veel te mogen quisten;
Sy kiesen rechters uyt, sy stellen panden by,
Sy hangen prijsen op voor kost en leckerny.
Me-vrou gaet boven-al haer gullen hooghmoet toonen,
Sy roemt op eenen tijt tvvee hondert duysent kroonen,
En vijftigh boven dat, vvanneer het haer gevalt,
Te spillen over disch, als sy in vveelde malt.
De vorst die hoortet aen, maer kan het niet bevinden,
Dat yemant op een mael een rijckdom sal verslinden;
Maer sy stelt in het vverck de kracht van haren geest,
En brenght hem voor het oogh een vvonder deftigh feest.
Maer vvat de keucken schaft en scheen niet by te komen,
Al vvort oock menighmael de tafel op-genomen;
VVat sy te voorschijn brenght, of aen de gasten biet,
De vorst blijft onvernueght, en hy en achtet niet.
Maer sy doet niet alleen den heeten dorst verdvvijnen
Met soet en edel nat, met al de beste vvijnen,
Met al dat vvijngaert geeft: maer des al niet-te-min
Sy drinckt oock schatten selfs en rijcke peerels in.
Daer hingh een deftigh paer ontrent haer frissche vvangen,
Die niemant oyt en sagh als met een diep verlangen,
| |
[pagina 585]
| |
In vvater bijster schoon en uytermaten groot,
Een peerel, sonder meer, een peerel vvough een loot.
Van dees' heeft syder een van haer paruyck genomen,
En flucx een vinnigh suer op tafel laten komen,
Dat goot de koningin in seker aerdigh glas,
En stack doen in het vocht het edel zee-gevvas.
Daer smolt het schoon juvveel: en doen het vvas ontbonden,
En isser anders niet als suyver nat gevonden:
Dit vvert in vvijn gemenght, en tot een dranck gemaeckt,
En 't glijt hun door de keel, eer dat het yemant smaeckt.
Siet daer een grooten schat uyt pracht alleen verslonden,
Hoedanigh in het lant niet meer en vvert gevonden,
Hoedanigh heden selfs niet een en is bekent,
Soo ver de snelle son haer gulden vvagen ment.
Noch isset niet genough. sy, door vervvoede sinnen,
VVil oock een tvveeden dronck van nieuvven aen beginnen,
Sy tast de peerel aen die haer noch over-bleef,
Die sy oock even doen al med' haer vonnis schreef.
Sy laet al vvederom een bitsigh vvater brengen;
Maer die haer rechters zijn en vvillent niet gehengen:
En schoon al gaet de vorst in 't spillen buyten maet,
Noch prijst hy efter niet soo gullen overdaet.
Hy sit gelijck verbaest van datter is begonnen,
Hy prijst haer moedigh hert, en geeftet haer gevvonnen;
Hy kust haer rooden mont, die meer verslinden kan
Als eenigh machtigh heir en menigh duysent man.
Hy bid, en hy verbid: sy laet de peerel blijven,
Maer laet gelijckevvel haer rancken niet te drijven;
Sy quist gelijck als eerst, sy gingh haer ouden gangh,
En svvom als in de lust geheele jaren langh.
Sy kond' in alle dingh den jongen vorst behagen;
VVant reed' hy op het vvilt, sy vvas gesint te jagen,
| |
[pagina 586]
| |
Of vvil hy met den valck gaen vliegen in het velt,
En sy en haer gevolgh dat isser na gestelt.
Als hy ter bane rent en oeffent soo de leden,
Sy krijght een flucxen hengst en koomter by gereden:
Indien hy met den boogh de vvilde geyten schiet,
Sy doet het eygen vverck, en vvijckt den velt-heer niet.
Of toont hy sigh geneyght den ringh te vvillen steken,
Sy is met hem gesint een lans te komen breken;
Oock dat is haer bedrijf: en al het ridder-spel
Dat vought haer na de kunst en uytermaten vvel.
Indien hy mommen vvil, en geeft hem om te mallen,
Sy het het apen-spel haer mede vvel gevallen:
Of vvoelt hy door de stadt in onbekent gevvaet,
Me-vrou ontsiet haer niet te drillen achter straet.
Of vvil hy met bescheyt van groote dingen spreken,
Sy brenght haer vonden in, en vry met gaeuvve streken:
En schoon men vvijsheyt pleeght te midden in den Raet,
Oock daer is niet te doen dat haer niet vvel en staet.
Of sooder oyt gesant syn af-scheyt is te geven,
Sy toont haer geestigh breyn, en hoese vveet te leven:
Sy doet haer eygen vvoort oock in de vreemste tael,
En daer en koomt geen tolck ontrent de guide zael.
Al vvat de vorst bestaet in danssen, loopen, springen,
Sy brenght en geest en lijf bequaem tot alle dingen:
Al vvat hy metter ham en door het breyn genaeckt,
Daer isse veerdigh by, en schijnter toe gemaeckt.
Hy vont sigh eens gesint, nu moede van de valcken,
Om met een hengel-roe den visch te gaen verschalcken:
Maer vvat de vorst bestont het vvas geduerigh mis,
VVat aes dat hy gebruyckt hy kreegh niet eenen vis.
Maer stracx soo vveet de prins een visscher uyt te maken,
Die even in het diep syn hangel quam genaken;
| |
[pagina 587]
| |
En naer een kleynen tijt soo trock hy met den houck
Een truyt, een kleynen steur, of vvel een grooten snouck:
En gingh dan vvonder breet. Sy die het quam te mercken,
Sont flucx een duycker uyt, die vvister op te vvercken,
Die vvist tot aen het aes van haren vrient te gaen,
En hincker inder haest een droogen harinck aen.
En als de schoone vangh vvert uyt den stroom getogen,
Soo lough al 't hoofs gevolgh al vvat haer kelen mogen:
Maer sy genaeckt den vorst met eenen hoofschen kus,
Na dat een yder svveegh begon haer reden dus:
Mijn heer het is genough, ey laet het vissen blijven,
Ghy kont, naer mijn begrijp, al beter handel drijven;
Vanght rijcken, machtigh vorst, gelijck het u betaemt,
In dat manhaftigh vverck en vvaerje noyt beschaemt.
Maer t'vvijl het dertel volck aldus te samen speelde,
En met een lossen toom haer gaven aen de vveelde,
Soo draeyt het snel geluck syn ongestadigh rat,
Daer rijst een groote tvvist te Roomen in de stadt:
Syn echte bed-genoot die vvas alree verdreven,
Syn broeder even-selfs die moet hem buy ten geven:
De Parthen boven dat zijn dapper in het velt,
Soo dat Euphrates selfs nu lagh in haer gevvelt.
De vorst op dit geval als uyt den slaep ontsprongen,
Heeft door een beter sorgh syn tochten in-gedvvongen;
Hy neemt de vvapens aen, verandert syn gepeys,
Verlaet het dertel vvijf, en geeft hem op de reys.
Hy voert op syn gebiet tvvee hondert flucxe schepen,
En heeft in grooten ernst de saken aen-gegrepen:
Maer Fulvia die sterf, en 't scheen een dienstigh lijck,
VVant stracx soo vvasset stil door al het machtigh rijck.
Hy vvort met Cęsar eens, dat maeckt den Staet geruster,
En tot een vaster bant hy trout syn outste suster
| |
[pagina 588]
| |
Octavia genaemt, een uytgelesen vrouvv,
Een spiegel in het lant, een peerel in de trouvv.
Maer schoon sy deughtsaem is, en datse tvveemael kindert,
Noch vvort haer echte vreught in korten tijt verhindert;
De vorst treckt vveder op, en heeft een groote macht,
En 't schijnt dat syn gemoet nae hooge dingen tracht.
Maer doen hy vveder quam ontrent de Griecsche palen,
Hy sent Fronteius uyt, en laet de by-sit halen;
Daer gaetet vveder aen als op den ouden kerf,
Devvijl hy vvederom haer eerste plaets vervverf.
Een keers vvel eer gevlamt, al is haer brant gevveken,
Genaecktse maer het vier, haer licht dat sal ontsteken.
Het vocht nu vvat gedoyt, soo 't eens bevrosen vvas,
VVort met den eersten vorst soo hart gelijck een glas.
De prins doet op een nieu aen haer syn liefde blijcken,
Hy schenckt haer machtigh lant, jae gansche koninghrijcken.
En sy baert vvederom, jae tvvee van eender dracht,
Dat blaest haer sinnen op in ongevvoone pracht.
Sy vvil al verder gaen, en vry al hooger roemen,
Sy vvil het eerste kint de sonne laten noemen,
Vermits het vvas een soon: het ander hiet de maen.
Siet, dus voedt haer de vrou door onbekende vvaen.
Noch is haer moedigh breyn al hooger op-geresen,
Sy vvil van nu voortaen geen koninginne vvesen;
Sy tracht door al het rijck, sy vvenscht te zijn gegroet,
Gelijck men over-al de grootste Goden doet.
Sy rijst tot in de lucht, en laet haer Isis hieten,
Sy laet oock offer-bloet op haren autaer gieten:
Godinne (roept het volck) ghy zijt ons toeverlaet,
Geeft segen op het lant, en even vruchtbaer zaet.
Doch als hier van de faem te Roomen is gekomen,
Soo is syn vreemt bedrijf hem qualick af-genomen;
| |
[pagina 589]
| |
Niet een schier in den Raet aen vvien het vvel bevalt,
Dat hy soo quistigh geeft, en buyten echte malt.
Maer hy vvil even-vvel syn losse daet verschoonen,
En van het groot geschenck bequame reden toonen:
Hy seyde, dat de glans of eere van de stadt
Niet in het gout bestont of in een groote schat:
Niet in het nemen selfs van groote koninghrijcken,
Maer eer in milde gunst aen niemant oyt te vvijcken.
Hy seyde, dat een helt of prins van hooger aert
Niet met een vvijf alleen en dient te zijn gepaert.
Dat hy syn deftigh huys heeft vvijder uyt te strecken,
Om sonen over-al en dochters op te vvecken:
Dat hy op desen voet aen al de vverelt baet,
Vermits hy over-al van syne vruchten laet.
Dat hy soo vveerden schat niet toe en magh betrouvven
Slechts aen den schoot alleen van vveynigh svvacke vrouvven;
Maer dat syn hooge stam al vaster dient geset,
Door krachten van de jeught en gunste van het bedt.
Hy seyde, dat de vvet by Solon eens geschreven,
VVaer door maer eene vrou aen yemant vvert gegeven,
Is voor het slechte volck; niet voor een dapper helt,
Die boven 's vverelts reyck syn hooge daden stelt.
Hy sey, dat Hercules, van vvien hy is gekomen,
Heeft meer als eene maeght haer teere blom genomen,
Niet uyt ongure lust; maer om syn edel zaet
Te planten over-al soo ver de sonne gaet.
Dus gaet de man te vverck: hy vvil syn snoode vlecken,
Hy vvil syn loos beleyt met schijn van reden decken;
En schoon hem eenigh vrient tot beter dingen raet,
Het schijnt dat syn gemoet in haer versegelt staet.
Iae schoon syn echte vrouvv van keysers bloet geboren,
Heus, eerbaer, deughtsaem, schoon, van duysent uyt-gekorē,
| |
[pagina 590]
| |
Koomt af tot haren man, en bracht hem machtigh gelt,
Om hem met nieuvven lust te brengen in het velt:
Cleopatra versien van duysent loose treken,
Kan by hem even-staegh de saken soo besteken,
Dat hy gelijck als eerst aen haer verslingert blijft,
En niet als enckel leet aen syn gemael en schrijft.
Hy laet haer geensins toe by hem te mogen komen,
Soo is syn grilligh hooft met tochten in-genomen,
Met listen af-geleyt, met lusten overheert;
Soo dat het deftigh vvijf na Roomen vveder keert,
Oock sonder hem te sien, of eens te mogen spreken;
Soo is de vvare tucht hem uyt de borst gevveken:
Maer sy noch even-vvel verlaet haer plichten niet,
Hoe-vvel sy klaer genough den loosen handel siet.
Sy blijft gelijckse vvas, sy blijft tot hem genegen,
Sy vvil haer broeder selfs tot syne gunst bevvegen;
Sy hout den oorlogh op, tot hem de gansche Staet
Gelijck als vyant hout, en krachtigh tegen gaet.
Augustus, des gelast, die gingh hem veerdigh maken,
Hy treckt in haesten op, hy koomt tot hem genaken:
Hy krijght een machtigh heir, en schepen op de ree,
VVant 't is hen beyder vvil te vechten op de zee.
Maer t'vvijl dat Cęsar vverft veel duysent kloecke mannen,
En heeft met alle kracht de sinnen in-gespannen
Om vvel te mogen doen, soo jockt het dertel paer,
En niemant vvorter sorgh in haren geest gevvaer.
Al vvatter boerten kan, of soete lust vervvecken,
Dat gaet het vveeligh volck tot haer geselschap trecken;
De gansche vverelt treurt vermits den bangen tijt,
Maer dit aelvveerdigh paer dat is alleen verblijt.
Het schuym van al het lant, en duysent lichte gasten
Die niet en zijn gevvoon als in het vet te tasten,
| |
[pagina 591]
| |
Die svveven daer ontrent; men hoorter geen verdriet,
Maer staegh al nieuvve vreught en staegh een ander liet.
Maer siet de tijt genaeckt dat Cęsar op de baren
Quam met de gansche vloot gevveldigh uyt-gevaren;
Daer hout het spelen op, daer gaet den handel aen,
Daer toont sigh al het volck genegen om te slaen.
De koninginne selfs en vvil haer niet verschoonen,
Maer gaet oock even hier haer moedigh herte toonen;
Het scheen dat haer gemoet gelijck in alle dingh,
In druck, in vreught, in schrick, aen haren velt-heer hingh.
De slagh gaet dapper aen: maer t'vvijl de gasten vochten,
En dat sigh onder een de groote schepen vlochten,
Ey siet het dertel vvijf ontreckt haer van den hoop,
En tijt met alle macht in haesten op de loop.
Niet met een jacht alleen, maer t'sestigh groote kielen
Gevvapent na den eysch, en duysent rappe zielen
Die sleept de by-sit met; vvant dit vvas hare vloot,
Die sy als admirael met volle macht geboot.
De vorst vvort dit gevvaer, hy siet de schepen seylen,
En hy en vvil syn hert niet van haer laten deylen;
Hy scheyt stracx uyt het vverck, en laet den grooten slagh,
En geeft hem na de vrou soo veerdigh als hy magh.
VVie heeft soo vreemden stuck syn leven oyt gevonden?
Hy schijnt met syn gemoet aen haer te zijn gebonden:
Geen svvavel treckt het vier met soo een snellen spoet,
Als sy dat moedigh hert en al syn krachten doet.
Daer siet men metter daet de rappe maets vertragen,
Daer siet men inder haest de gansche vloot geslagen,
Daer isset al bekaeyt. O! schande voor een vorst,
Die uyt een strijdt verloopt, en na syn lusten dorst.
VVat kan dit moedigh hert, vvat kan de velt-heer seggen,
Als hy dit selsaem vverck gaet naerder overleggen;
| |
[pagina 592]
| |
Hy sit alleen en dut, hy suyl-oort langen tijt,
Hy knaeght syn innigh hert, en dat van enckel spijt.
Hy vvil hem, soo het schijnt, van alle menschen scheyden,
Hy vvil in eenigh vvout een eensaem leven leyden;
Maer sy, die kunsten vveet noch heden onbekent,
Die heeft syn treurigh hert van droufheyt af-gevvent.
Sy lockt hem vveder uyt tot alderhande lusten,
Sy brenght hem uyt de zee en in haer eygen kusten;
Sy biet hem vvederom het vet Egypten-lant,
En prent hem in de borst syn ouden minne-brant.
Maer siet Augustus volght als met de gansche leden,
Hy tast haer grensen aen, hy vvint haer vaste steden,
Hy treckt noch dieper in, en leyt hem voor de stadt,
Alvvaer het vveeligh volck in lust en vveelde sat.
Antonius ontvvaeckt van dit uytsinnigh mallen,
Is dickmael in de vveer om deftigh uyt te vallen,
Hy toont syn moedigh hert; maer 't is maer los bedrijf,
Eylaes! al vvat hy doet en heeft niet om het lijf.
Een slangh aen vvien de kop te morsel is getreden,
Die vvispelt in het zant, die roert haer svvacke leden,
En geesselt als het stof; maer 't is met haer gedaen;
Haer vyant lachter om, en siet het speeltjen aen.
Soo gaet het met den vorst. Syn vloot en beste knechten
Die zijn na desen tijt onvvilligh om te vechten;
Sy vinden hen verstelt als in den lesten noot,
Vermits hy maer alleen en vvorstelt met de doot.
Daer gaetet over-kant, een yder schijnt te beven,
En al vvat hy vermagh aen Cęsar op te geven.
Ach! 't isser al verbost, de vvijste zijn bekaeyt,
Soo dat het stuck verloopt en op een eynde draeyt.
VVat sal de velt-heer doen! syn breyn begint te malen,
Hy valt in dvvepery, syn losse sinnen dvvalen.
| |
[pagina 593]
| |
Siet! als een mensch vervalt in druck en tegenspoet,
Dan isser altijt een die schuldigh vvesen moet.
Hy beelt hem seker in (en 't konde vvel gebeuren)
Dat Cleopatre tracht syn vrientschap af te scheuren,
Dat sy (soo voor haer selfs, als tot haers rijcx behout)
Met Cęsar slim verraet en loose rancken brout:
Dat sy hem vvil den doot met schande laten smaken,
Om soo, tot syn verderf, haer pays te konnen maken;
Hy meynt dat hy het tast en als met oogen siet,
En seyt (maer binnens monts) vvat doet een hoere niet!
VVie kan haer diepen gront, haer slimmen aert beschrijven?
VVat kan soo loosen vvijf voor rancken niet bedrijven?
Haer geest gelijckt een kolck; en geen soo vvijsen man
Die na den rechten eysch haer gronden peylen kan.
Maer hoe onaerdigh mensch, sal ick het konnen dencken
Dat sy haer besten vrient genegen is te krencken?
Dat sy vvil hinder doen aen een die haer bemint,
En boven alle dingh in haer vermaken vint?
Neen, neen, aelvveerdigh hert: 'k en vvil het niet gelooven
Dat sy haer eygen man van eere sal berooven;
Sy heeft te grootsen hert, te grooten liefde-brant,
Haer ziel, gelijck ick vveet, die is aen my verpant.
Doch hoe het vvesen magh, of hoe het is gelegen,
Ick ben tot aen het mergh tot haer alleen genegen;
Dat sal ick immer zijn, het gaet gelijck het magh,
Schoon ick de bleecke doot oock nu voor oogen sagh.
Cleopatra bevvust vvat hy van haer gevoelde,
En vvatter voor een brant in syn gedachten vvoelde,
Ontrock haer uyt syn oogh; vermits sy vvas bevreest
Voor syn onstuymigh hooft en ongerusten geest.
Sy gaf haer in een slot met vveynigh kamer-maeghden,
Die haer bedroufden stant benevens haer beklaeghden,
| |
[pagina 594]
| |
Een slot een deftigh vverck, daer sy haer besten schat
In stilheyt op gebracht en in gesloten hadt.
Met opset (soo men hout) te branden alle dingen,
VVanneer tot haer bederf de saken qualick gingen:
En onder dit bedrijf soo stroyt men over-al,
Dat sy in bare stont uyt enckel ongeval.
Veel meynden even doen, en vry tot haerder schande,
Dat sy Pelusium een sleutel van den lande,
Een haven op de zee, een ingangh van het rijck,
Aen Cęsar over-gaf, maer efter sonder blijck.
Dat sy in hope stont den keyser om te setten,
En door een soet gevley tot lusten op te vvetten;
Een kunst by haer gepleeght oock vander jonckheyt aen,
Gelijck als sy vvel eer aen Cęsar had gedaen.
Dat sy met haer gesicht vvist landen om te roeren,
En rijcken neder slaen, en oorlogh konde voeren;
Dat sy door soete tael en door een rappe tongh
Den geest en hooge macht van alle prinçen dvvongh.
Dat sy op desen voet haer saken had begonnen,
Het rijck tot haer gebracht, haer broeder overvvonnen;
Dat sy op desen treck noch heden sigh verliet,
En even haren pol en al het lant verriet.
Maer ofse dus verstont haer dingen aen te leggen,
Dan offet is een vvaen, een los, een ydel seggen,
Dat laet ick heden daer als in het duyster staen,
En vvil nu tot besluyt van desen handel gaen.
Als hy nu syn bederf op hem fagh neder komen,
Syn vrienden vvech-geruckt, syn schepen af-genomen:
En datter vvert gelooft by hem en al het rijck,
Dat Cleopatre selfs nu vvas een droevigh lijck;
Soo vvort hy door verdriet tot vvanhoop aen-gedreven,
En stelt ten lesten vast niet meer te vvillen leven;
| |
[pagina 595]
| |
Het is hem enckel druck en niet als ziel-verdriet,
Dat hy de gulde son, den schoonen hemel siet.
Hy spreeckt dan Eros aen: O trouste mijner knechten,
Met 's vyants machtigh heir vvel eer gevvoon te vechten,
Koom treckt nu eens het svveert op my ellendigh man,
Dat is de meesten dienst die my geschieden kan.
Doorsteeckt dit treurigh hert, ick sal 't een vveldaet achten,
VVant ick en heb voortaen niet beter hier te vvachten;
Ick vvensch voor-al de doot, vermits sy niet en leeft
Die al vvat my vermaeckt in haer besloten heeft.
De knecht die staet verbaest van soo een harde reden,
Hem rilt een koude schrick door al de gansche leden,
Hy spreeckt in syn gemoet, Ick dooden mijnen heer!
O goden hemels volck gehenght het nimmermeer.
Hy trock syn degen uyt, en sonder yet te spreken
Heeft in syn jonge borst met alle macht gesteken,
En valt daer op de zael; en na een drouf geluyt,
Eer datter yemant koomt, gaet hem het leven uyt.
Ach! Eros, seyt de vorst, ghy toont de rechte vvegen,
Ghy toont met uvve daet vvat ick behoor te plegen;
Hy greep het eygen svveert, en naer een harden steeck
Soo ist dat hy verflaut, en naer een bedde vveeck.
Daer koomt het drouf gesin in haesten aen-geschoten,
En vint mee enckel bloet de kamer overgoten.
Antonius, hoevvel tot aen de doot gevvont,
Die seyt haer met een sucht en met een bleycken mont:
Ach! vrienden 't is gedaen; laet desen romp begraven
Daer mijn geminde rust. Een van syn liefste slaven
Die seyt hem vvederom, dat sy noch heden leeft,
En even nu ter tijt gesonde leden heeft.
VVel laet dan, seyt de vorst, my dese gunst vervverven,
Dat ick in haren erm sal heden mogen sterven.
| |
[pagina 596]
| |
Dat is mijn lesten vvensch. men doet als hy gebiet,
Schoon dat het leste bloet hem uyt de leden vliet.
Men gingh van stonden aen tot aen het slot genaken,
VVaer in het deftigh vvijf haer graf had laten maken:
Men klopt daer aen de poort, men roepter overluyt,
Maer daer en is geen mensch die hem de deur ontsluyt.
De koningin beducht te vvorden overvallen,
Hielt sigh in dit gebouvv als in beslote vvallen:
De poorten blijven toe, oock vvieder kloppen magh,
Soo datter noyt een mensch een open deur en sagh.
Daer vvas een teenen korf met koorden vast gebonden,
Daer in soo vvert de vorst ten lesten op-gevvonden
Tot aen het hoogh vervvulf: daer sagh de drouve vrouvv
Hoe sigh haer noot-lot stelt, en vvaer het henen vvouvv.
VVat isser nu te doen? het gaeter op een klagen,
Nadiense geenen troost, geen uyt-komst meer en sagen;
Hy lagh daer in syn bloet, en daer en quam van hem
Niet als een diepe sucht en als een flauvve stem.
Dit vvas syn leste vvoort: Ick hebbe svvare slagen,
Ick hebbe mijn verderf in stilheyt konnen dragen;
Maer doen my vvert geseyt dat ghy niet meer en vvaert,
Heb ick van stonden aen mijn leven niet gespaert.
Ick heb een vinnigh svveert in dese borst gesteken,
En siet! mijn leven-kracht die is alree gevveken,
Maer dat en acht ick niet, mits ick in uvven schoot
Op heden voelen magh de prangen van de doot.
Dat ick den lesten snick van dit ellendigh leven,
Dat ick mijn s'hertsen-bloet aen u magh over-geven;
Nu slaet toch eens den arm om dit ellendigh vleys,
En geeft my noch een kus, het is de leste reys;
VVant siet mijn geest verhuyst. Sy koomt tot hem gesegen;
Maer t'vvijl sy neder boogh, quam haer de ziele tegen,
| |
[pagina 597]
| |
Die vloogh hem uyt den mont, en met een bangen sucht
Soo is syn leven-vonck verdvvenen in de lucht.
Sy viel hem om den hals, sy kust' hem menigh vverven,
Sy vvenscht dien eygen stont met hem te mogen sterven;
Maer als men om den doot van ganscher herten sucht,
Dan siet men dat het spoock veel elders henen vlucht.
Maer Cęsar liet het slot aen alle kant bespieden,
Hy senter vveynigh volcx, maer vvel-vertroude lieden,
Die kregen op het lest een hoogen venster in,
En zijn terstont verspreyt door al het huysgesin.
De snege Charmion die sagh de gasten komen,
En vvort van diepen angst ten hooghsten in-genomen;
Sy roept: O vveerde vrouvv, nu isset al gedaen,
Ghy zijt in 's vyants macht, en moet te Roomen gaen.
VVat baet nu dit gebouvv? V slot dat is verraden,
En vvy ellendigh volck met droufheyt overladen,
En eygen aen de doot. de koningin verslough,
Soo dat haer teere ziel en bangen adem jough.
Sy greep een vinnigh mes om haer verdriet te vvreken,
En vvouvv het metter yl in haren boesem steken:
Maer een van Cęsars volck een vvonder rappe gast
Die hielt haer teeren arm en svvacke leden vast.
VVel hoe! (begon de man) prinçesse van den lande,
En vreest geen ongemack, geen leet of drouve schande,
En min de bleecke doot; Augustus is te soet,
Stelt hem van nu voortaen een troost in u gemoet.
Ghy zijt te schoonen beelt om in verdriet te sterven,
Ghy sult vvat u behaeght van syne gunst vervverven,
Gaet stelt u maer gerust. de koninginne svveegh,
Maer efter soo gestelt dat sy ter neder seegh.
Hier op vvert metter daet aen Cęsar af-gesonden,
En hem vvert aengedient hoe alle saken stonden:
| |
[pagina 598]
| |
Hy snelt hem naer het slot, begroet de drouve vrou,
En bid haer menighmael dat sy haer troosten vvou.
Maer al vvat Cęsar spreeckt en zijn maer hoofsche vvoorden,
Die haer (des vvel bevvust) in geenen deel bekoorden;
Dies bleef haer eerste sorgh, haer ziel is ongerust,
En in een staegh gevvoel, en buyten alle lust.
Of schoon de stille nacht komt over haer gesegen,
Sy vvort noch even-vvel tot slapen niet genegen;
Sy vvoelt in haer gepeys van alle vreught ontbloot,
En sy en vint geen troost als in de bleecke doot.
Sy had een lange vvijl nu laten ondersoecken,
VVt reden, uyt de daet, en uyt verscheyde boecken,
Hoe dat men alder-sachts kan scheyden uyt het vleys,
VVanneer men besigh is ontrent de leste reys.
Sy hadde boven dien voor desen menigh-vverven
Veel slaven om-gebracht, veel menschen laten sterven
Door adders, selsaem kruyt, of ander slim fenijn,
Om van de sachtste doot bevvust te mogen zijn.
Maer schoon men yemant smoort in roock of diepe vaten,
Of tapt het leven af door bloet en ader-laten,
Daer vvas geen ander doot die haer bequamer dacht,
Als door een gladde slangh te vverden om-gebracht.
Sy laet dan uyt het vvout, of uyt de naeste dalen,
Sy laet tot haer gebruyck een fellen aspick halen,
Die vvert haer van een boer, te midden door de vvacht,
Die vvert haer in een korf met freuyten toe-gebracht.
En of schoon aen de man het rot bestont te vragen,
VVat aen de koningin hem is gelast te dragen,
De vrient is niet verstelt, hy toont het schoon gevvas,
Gelijck het lagh bedeckt met kruyt en edel gras.
Hy toonet niet alleen, hy bietet aen de gasten,
Maer niemant onderneemt de freuyten aen te tasten;
| |
[pagina 599]
| |
Dies gaet hy ongemoeyt. men leyt den huysman in,
Die geeft hem op de zael en voor de koningin.
Hy doet gelijck hy kan, hy neyght hem met de leden,
Hy spreeckt geen hoofsche tael, maer onbeveynsde reden;
Sy tast de freuyten aen, en roert het edel kruyt,
Maer des al niet-te-min daer quam geen adder uyt.
Sy vvert geen beet gevvaer: dit heeftse vreemt gevonden,
Vermits het seker vvas de slangh te zijn gesonden;
Sy treet vvat naerder toe, en licht een vijgen-blat,
En sagh hoe vreemt het beest daer in gedoken sat.
Het drough vier in het oogh, een huyt met roode plecken,
Oock bobbels vol fenijn die hem de tanden decken,
En drilt syn svvacke tongh. Als sy den adder sagh,
Soo sprackse sonder schrick en met een soeten lagh:
VVel beesje zijtje daer. ick vvachte met verlangen,
Ghy moet noch heden selfs aen desen boesem hangen;
Ghy moet te deser uyr genesen mijnen druck,
En maken een besluyt van al mijn ongeluck.
VVel aen dan tijt te vverck. vvaerom soo stil geseten?
Ick vvensche vvat ick magh van u te zijn gebeten.
Koom spant u krachten in, en stort u svvart fenijn;
Al dat een ander haet dat sal my vveldaet zijn.
'K en schrick niet voor de doot, sy is mijns hertens vvenschen,
Sy is een seker lot, een vvegh voor alle menschen,
Sy is een vasten troost voor die in drousheyt leeft,
En hier in't aertsche dal geen vreughde meer en heeft.
Nu steeckt in desen erm. hy plagh hier in te rusten
Die stof en voedsel gaf aen mijn verdvvaelde lusten;
Koom schiet hier u vergif, koom schiet, ey lieve schiet,
'K en soecke geen vermaeck, 'k en achte geen verdriet.
Laet dit een vvoon-plaets zijn van u vernijnde vlecken,
Dat aen den Roomschen vorst tot vreughde plagh te strecken;
| |
[pagina 600]
| |
Het lit, het eygen lit dat qualick heeft gedaen,
Dat moet in dit geval de straffe niet ontgaen.
VVel aen dan vvacker dier, en spaert geen teere leden,
Ghy vvaerter toe versocht en vvorter toe gebeden;
En siet geen schoonheyt aen als ghy u svvadder stort,
Maer, vvat ick bidden magh, soo maeckt de pijne kort.
Ick heb tot nu geleeft, en mijn gesvvinde jaren
Die zijn gelijck een roock in haesten vvech-gevaren,
Mijn tijt is nu volent. ick had een machtigh rijck,
Soo dat ick niet een prins in volle macht en vvijck.
Geluckigh vvaer ick noch, geluckigh boven-maten,
Had my de Roomsche pracht in vrede konnen laten;
Nu koomt de vvreede doot en snijt mijn leven af,
Mijn loop die is volbracht, ick snelle naer het graf.
Nu koom hier, kleyne jeught, koom hier mijn jonge schapen,
Daer is voor u geen tijt om vreught te mogen rapen.
Och of mijn ongeval een eynde mochte zijn
Van u verdrietigh leet, en onverdiende pijn.
En dunckt niet datje zijt van prinçen her-gekomen,
Eylaes! ons drouf geval dat heeftet al genomen:
Een vvonder groot beslagh, en meer als eene kroon
Die vvas voor u bereyt, en stont u vvonder schoon.
Nu isset al verkeert, en 't kan u licht geschieden
Dat ghy geen machtigh volck, maer schapen sult gebieden,
Dat ghy sult herders zijn en leven in het vvout,
Daer niemant als met svveet syn leven onderhout.
Hoe dat het vvesen sal, ey leert de felle slagen,
Ey leert in soet gedult u svvare lasten dragen;
Daer koomt oock metter tijt een eynde van gequel.
Ach! neemt den lesten kus, en vaert voor eeuvvigh vvel.
En ghy, ô vveerde vrient, ontfanght mijn leste klachten,
En vvilt van mijn voortaen geen ander diensten vvachten.
| |
[pagina 601]
| |
Hoe kan ick eere doen die aen een prins geschiet?
Ick ben voortaen, eylaes! ick ben mijn eygen niet,
Ick ben in't Rooms gevvelt, ick ben, eylaes! gevangen,
En 't doet my na de doot maer des te meer verlangen;
Mijn lichaem vvert bevvaert, mijn vryheyt heeft gedaen,
'K en magh niet op mijn borst, niet op mijn herte slaen.
'K en magh geen vlocken hairs uyt desen schedel trecken,
Men vreest (gelijck men seyt) men vreest voor kale plecken;
Doch niet om mijnē t'vvil, maer om de Roomsche pracht,
Daer ick ellendigh mensch nu lange ben vervvacht.
Men vvil (ô machtigh vorst) men vvil ons heden scheyden,
Men vvil my schande doen en in triumphe leyden;
Men vvil my laten sien als ick en vveet niet vvat,
Een schou-spel aen het volck, een gecks-maer in de stadt.
Men vvil al vvat ick heb, mijn schat, mijn rijcke kroonen,
Men vvil my tot een spot aen al de vverelt toonen;
Maer dat en sal voorvvaer syn leven noyt geschien,
En my en sal geen mensch tot smaet gelevert sien.
Ick ben van edel zaet en tot de kroon geboren,
En van mijn ouders aert en heb ick niet verloren;
Ick ben van Ninus huys, ick ben van koninghs bloet,
Ick ben van hooge stam, maer hooger van gemoet.
Veel eer sal ick den geest uyt dese leden drucken,
Veel eer sal ick de ziel uyt desen boesem rucken,
Veel eer ten grave gaen met druck en ongeval,
Als ick het schamper volck een schou-spel vvesen sal.
Ick hebbe nevens u, ick hebbe lange dagen
Druck, kommer, tegenspoet in dese borst gedragen;
Maer 't grootste ziel-verdriet dat ick op heden ken,
Is dat ick nu ter tijt van u gescheyden ben.
Ick liegh ellendigh vvijf, ick hebbe droever sinnen,
Mits ghy door achter-klap u geest hebt laten vvinnen;
| |
[pagina 602]
| |
Mits ghy van my vermoet dat ick 't met Cęsar hou,
En licht tot u bederf mijn rancken spelen sou.
O Goden vvat een hoin. sal ick mijn eygen leven,
Sal ick mijn hertsens troost den vyant over-geven?
O liever syn gevveer in dese borst gedruckt,
En dit rampsaligh hert by stucken uyt-geruckt:
O liever in het vvout van eenigh beest gegeten,
Of van een crocodijl de leden af-gebeten:
O liever af-gedaelt tot in den svvarten poel,
VViens prangen ick alree in desen boesem voel.
VVel aen ick vvil terstont mijn trouvve gunst betuygen,
Daer sal een boose slangh aen desen boesem suygen,
En rooven my de ziel, en dat op desen dagh,
Op dat ick met den geest tot u genaken magh.
Daer sal ick met bescheyt (indien men hier beneden
Noch onderlingh gebruyckt de gronden van de reden)
Daer sal ick met bescheyt u maken openbaer,
Dat ick om uvven t'vvil my brengh in dit gevaer.
VVel neemt dit lichaem aen; vvant ick begeer te sterven,
En vvil benevens u een graf voor my vervverven.
Hoe gram dat Cęar is, hoe groot mijn ongeval,
Hout seker dat de doot ons heden paren sal.
Terstont na dit gespreck sy gaet de slange tergen,
Sy gaet het vinnigh dier als krijgh en oorlogh vergen;
Maer 't beest dat stont bedubt, en sat als in beraet
Of oock soo vvitten arm met gifte quetsen staet.
Doch als de koningin niet af en liet te quellen,
Soo gaet het happigh dier sigh als ter vvere stellen,
Het kromt sigh in een bocht, en schiet ten lesten toe,
En straelt haer in den arm, en niemant vveter hoe.
| |
[pagina 603]
| |
Het gif doet synen loop door onbekende vvegen,
En 't koomt gelijck een slaep haer om het breyn gesegen:Ga naar voetnoot(a)
Sy trilt, sy suyssebolt, en in een korten stont
Soo vloogh haer met een sucht het leven uyt den mont.
 Maer hoe de vrouvve sterf en konde niemant vveten,
Sy vvas maer aen den arm als van een vloo gebeten;
Men vont aen al het lijf een gaef en effen vel,
Men vont een plecxken roots en anders geen gesvvel.
Sy lagh daer als een beelt, haer leden niet gebogen,
Haer lippen nier verruckt, haer oogen onbevvogen;
Alleen haer rijcke kroon met diamant geçiert
Die vvas, als sy verschiet, een vveynigh omgesvviert.
| |
[pagina 604]
| |
En t'vvijl dat Iras pooght haer kroone vvat te rechten,
Soo komen op de zael een deel gesvvinde knechten
Door Cęsar af-gestiert, die sien den handel aen;
Mier 't isser al bekaeyt, het speeltjen is gedaen.
De nette Charmion een van de kamer-maeghden,
Die best van over-langh de koningin behaeghden,
Die lagh alree gestreckt bevangen van de doot,
En vvas met haer gereyst naer Charons svvarten boot.
En t'vvijl dat Iras spreeckt met Cęars af-gesanten,
En sigh noch besigh hout ontrent de diamanten,
Vernam men dat de maeght ter aerden neder viel,
En liet oock op de zael een lichaem sonder ziel.
Maer hoe dat dese tvvee zijn aen haer doot gekomen,
En heeft geen levent mensch tot heden oyt vernomen;
Doch hoe het vvesen magh, sy vvaren aen de vrou
Versegelt met den geest, en tot het graf getrou.
Cleopatra gesint haer aen de doot te geven,
Die had aen Cęsar selfs een korten brief geschreven,
En had daer by versocht dat sy met haren vrient
Mocht van een eenigh graf te samen zijn gedient.
En eer bykans de vorst haer schrift had overlesen,
Soo kreegh hy stracx de maer van dit ellendigh vvesen;
Hy trat dan naer het slot, en sagh het schou-spel aen,
En heeft op dit gesicht haer bede toe-gestaen.
Siet daer een machtigh vorst, en duysent groote dingen,
Die al (gelijck een roock) in haest te niete gingen;
En soo ghy d' oorsaeck vraeght, het vvas geschonden trou,
En dertel ongelaet ontrent een lichte vrou.
 |
|