Klagende maeghden en raet voor de selve

[p. 1]

By-voughsel.

Klaegh-liet
Van Susanna, als sy van de bouven beschuldight wert van overspel.

Op de wijse: Há! que le ciel est contraire à ma vie.

AEnhoort, ô God, aenhoort myn drouve klachten,

Aenhoort myn stem en siet myn tranen aen;

Ghy kent alleen myn hert en myn gedachten,

En wat ick oyt voor desen heb gedaen.

'Ken was hiet geyl oock in myn eerste jeught,

Maer heb my staegh geeygent aen de deught,

Die was myn hooghste vreught.

[p. 2]

 

Maer even-wel soo ben ick hier gevangen,

 

En word', eylaes! van overspel beticht:

 

Ick stae en sucht met tranen op de wangen,

 

Ick word'beschimpt van menigh dertel wicht,

 

Ick word'in smaet den Rechter voorgestelt;

 

En of schoon my geen schuldigh hert en quelt,

 

Het vonnis is gevelt.

 

O goet gemoet, wat sijt ghy voor een segen

 

Wanneer de mensch in swarigheyt geraeckt!

 

Ghy sijt voorwaer een licht op onse wegen,

 

Dat in den druck de sinnen vrolick maeckt;

 

Dus schoon ick stae bespot als buyten eer,

 

En dat men roept daer is geen hope meer,

 

Noch hoop ick op den Heer.

 

Nu, weerde vrient, die God my heeft gegeven,

 

En die ick acht en voor myn hoeder ken,

 

Slaet vry een oogh op al myn vorigh leven,

 

Ghy sultet sien dat ick onschuldigh ben.

[p. 3]

 

Als ghy my naemt had ick een suyver lijf,

 

En doen ter tijt werd'ick een eerbaer wijf,

 

En soo ist dat ick blijf.

 

Ick sie het klaer ghy hont my voor onschuldigh,

 

En smelt van druck in dit myn ongeval:

 

Maer even-wel en weest niet onverduldigh,

 

Denckt dat het God ten lesten rechten sal,

 

Wantals lucht, zee, en aerde sal vergaen,

 

Dan sal ick reyn, en helder als de maen,

 

Voor mijnen Rechter staen.

 

Dan sal myn trou aen al de werelt blijcken,

 

Tot myner eer, en schande van den nijt:

 

Dan sal de smaet en alle spotters wijcken;

 

De waerheyt is een dochter van de tijt,

 

Dan sult ghy sien aen myn vernieude ziel

 

Hoe dat ick my eens in de werelt hiel,

 

En noyt in schand'en viel.

 

Eerweerde man, ick wil u God bevelen,

[p. 4]

 

En aen u gunst ons soet en eenigh kint.

 

God heeft ons dat te samen laten telen.

 

Ick bid u, vrient, dat ghy het doch bemint:

 

Het is voorwaer het is u eygen saet,

 

Het is een vrucht die onsen echten staet

 

Aen u te pande laet.

 

Nu God myn heyl, al moet ick heden sterven,

 

Ick ben getroost van mynen lesten dagh:

 

Laet my alleen maer dese gunst verwerven,

 

Dat na myn doot mijn onschult blijcken magh.

 

Ick (schoon alree verwesen by het hof,

 

Of wel myn bloet sal vlieten in het stof)

 

Wil melden uwen lof.