|
| |
| |
| |
Klachte
Vande vijf dwase Maegden
Vermelt in't 25. Capittel van den Evangelist Matheus. Op de Stemme
O nuict jalouse nuict.
HEbt ghy oyt eenigh mensch voor desen hooren klagen
Van onheyl, quaet beleyt, of ander ongeval?
Komt hoort te deser tijt van onsen druck gewagen,
Want die gaet wonder hoogh, en verre boven al.
Wy waren onder een thien uyt-gelesen maegden,
In Sious hooge sael te samen op-gevoet,
| |
| |
En, mits wy aen het hof in onse jeught behaeghden,
Soo werden wy gheleert, ghelijck men jonckheyt doet.
De groote Bruydegom, de Koningh aller rijcken,
Die had ons overlangh ghenoot tot syne feest,
Sijn raet was genen tijt te laten overstrijcken,
Maer staegh bereyt te sijn met onvermoeyden geest.
Oock gaf hy dit bevel, dat wy met reyne lampen
Van oly wel versien hem tegen souden gaen,
Hy wou een helder licht, en gheen onguere dampen,
vermits geen vuylen brant voor hem en kan bestaen.
Hy stelde geenen dagh wan neer hy soude komen,
Maer dat hy komen sou dat hadd'hy vast geset;
Hy riep dat alle tijdt ons diende waer-genomen,
En dat op ons beroep ten naeusten dient ghelet.
De vijf uyt ons ghetal die hebben dese reden.
Tot in het diepste mergh van hare ziel ghedruckt,
| |
| |
Sy pasten op haer licht, met onvermoeyde leden,
En dat heeft naderhant haer wonder wel gheluckt.
Wy vijve lijckewel begaven onse sinnen
Tot dwaesheyt, tot ghemack, tot alle dertel spel,
Wy lieten onsen geest door lusten overwinnen,
En dat gaf naderhandt ons wonder droef ghequel.
Wy riepen even - staegh dat voor ons licht te sorghen
Niet al te noodigh was, of immer noch te vroegh,
Wy raemden tot het werck gestaegh een nieuwen morgen.
En hadden (soo het scheen) gheduerigh tijts ghenoegh.
De Bruydegom die scheen van onse kust geweken,
Hy quam niet tot het feest of in syn machtigh rijck,
Dies zynder onderwijl veel dagen over steken,
En siet! een sware slaep bevingh ons al ghelijck?
Maer in den middernacht, doen alle dieren sliepen,
Soo werter een ged ruys door al de lucht verspreyt.
| |
| |
Daer rees een groot ghewoel des Koninghs boden riepen
De Bruydegom ghenaeckt een yder sy bereyt.
Hier door heef ons de slaep van stonden aen verlaten
En yder gaf haer op, en snelde nae de reys,
De vijve waren wijs, en namen hare vaten
Gheciert met helder licht en oly na den eys.
En door het snel gheroep in haesten op-geresen,
Verschenen op het feest met overschoonen glans,
Sy toonden al ghelijck een bly en vlijtigh wesen,
En hadden om het hooft een groenen maeghde-krans.
Wy vijve van ghelijck, om mede wat te schijnen,
Ghebruycken bloem-ghewas en even maeghde-kruyt,
Maer siet! ons flicker-licht dat gingh terstont verdwijnen,
Ons luyster heeft ghedaen, ons lampen gingen uyt.
Daer riepen wy met ernst: O lieve speel-ghenooten
Geeft ons doch eenigh deel van dat u lampen voet,
| |
| |
Maer stracx wert ons geseyt: Wy mochtē ons ontblooten
Van dat door hellen glans ons luyster geven moet.
Gaet liever in de stadt gaet u behoeften koopen,
Om ons niet nevens ute stellen in ghebreck;
Maer t'wijl wy nae de marct of in de winckels loopen,
Soo komt de bruydegom en gaet in zyn vertreck.
De maeghden met het licht die op haer saken pasten,
Syn met een groote vreught ter bruyloft in-gegaen,
Syn in de gulde sael ontfangen by de gasten,
En stracx wert achter haer de duere toe-gedaen.
Wy, nae dit was gebeurt ten lesten aengekomen,
Gaen kloppen aen de deur, en riepen met verdriet,
Maer hebben uytte vreught een droeve stem vernomen.
Vertreckt wie datje zyt, want ick en ken u niet.
Ach! ach! geen menschen tongh is machtig uyt te drucken
Wat voor een bitter leet doen rees in onse ziel,
| |
| |
Wat voor een diepe smert ons sinnen quam verrucken,
Soo haest het droevigh woort ons op het herte viel.
Wy stonden van den schrick aen alle kant bevangen,
Ons geest die was ghestelt als in den lesten noot,
En nae het eerste wee, al weder nieuwe prangen,
Eylaes! ons minste lit dat voelt een stage doot.
Ach! van den bruydegom te werden af-getogen
Dat is het hooghste leet dat yemant dencken kan,
Te seggen hoe het wroeght is buyten ons vermogen,
Ons ziele die verdwijnt, ons herte smelter van.
Maer schoon wy alle staen met tranen overgoten
En dat het droef gheval ons in het herte snijt,
De deure niet te min de deure blijft ghesloten
En dat (of swaer verdriet!) en dat voor alle tijt.
De deure van een maeght (ghelijck wy eertijts sagen
In onse soete jeught) die sluyt oock wonder vast,
| |
| |
Maer door een soet gevley of door een bitter klagen,
Ontluyckse menighmael voor haren droeve gast:
Sy met een versche roos of edel kruyt besteken,
Of met het soet gheluyt van snaren spel vereert,
Heeft dickmael (sonder kracht) haer open laten breken,
En al het voorigh leet in blyschap omgekeert.
Maer dese stale deur en laet haer niet bewegen,
Schoon yemant op de luyt of op syn boese m slaet;
Het is met haer eylaes! voor eeuwigh soo gelegen,
Dat zy met diamant wel hart versegelt staet.
Dus of wy nu ter tijt haer slot en grendels vleyen,
Of dat een staegh ghebedt haer onse ziel en biet,
Of dat wy dagen langh veel droeve tranen schreyen,
Haer posten zyn metael, en die en hooren niet.
Wie kan het groot verlies, wie kan het recht bemercken
Als die het even selfs in zynen boesen voelt?
| |
| |
Die weet alleen, die weet hoe zyn ghedachten wercken,
En hoe zyn bange ziel gheduerigh leyt en woelt.
Ach eeuwigh is eylaes! een lenghte sonder palen,
Een ruymte noyt gevat by geest of geestigh man,
Een diepte sonder gront, daer in de sinnen dwalen,
Een hooghte die geen oogh ten eynde sien en kan.
En siet! dit bitter leet is over ons ghekomen,
Vermits wy sonder vrucht verslonsten onse jeught,
Och! och! de nutte tijt by ons niet waer ghenomen
Stelt ons gansch buyten hoop van alle soete vrought.
De tijt wert veel geacht een van de slechste dingen,
Wort menigh-mael gespilt met yet men weet niet wat,
Ey let eens hoe het volck haer tijt plagh om te bringen,
En die is even wel een onbegrepen schat.
Men vinter over al die hare beste dagen
Verquisten in den wijn, in lust, en ydel spel,
| |
| |
Sy schijnen haren tijt met manden uyt te dragen,
En siet! dit brenght de ziel in wonder droef ghequel.
Wánt als het vluchtigh dingh is eenmael wech geloopen,
Soo keert het nim mermeer tot die het eens vergat,
Men kan geen oogenblick om duysent ponden koopen,
Iae niet om al het gout dat oyt een vorst besat.
O tijt, verlooren tijt! waert ghy weerom te krijghen,
Waert ghy eens op een nieu te brengen aenden dagh!
Wy wouden met de ziel als in den hemel stijgen,
En lijden in het vleesch al watmen lijden mach.
Maer't is om niet ghesucht, ons klagen is verlooren,
Al wat ons nu ghebeurt en kan niet anders zyn:
Nu waer ons hooghste wensch om noyt te sijn gebooren,
Maer wenschen sonder hoop, dat is de meeste pijn.
Geluckigh is de mensch geluckigh boven maten
Die God hier sijnen tijt noch opter aerden geeft;
| |
| |
Gebruyckt dat hoogh geluck, gebruyckt het t'uwer baten.
Ghy die noch adem blaest, en in de werelt leeft.
Ghebruyckt het na den eysch, want uwe korte dagen
Die maken grooten spoet, en doen een snellen gangh,
Gaet vast in dit gheval, men dient hier niet te wagen,
Het lijden is te swaer, en eeuwigh is te langh.
|
|
Auteursrechtvrij