|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Nieu. Klaegh-liedt, Op de gheleghentheydt van Lucille dochter van den Keyser Marcus Aurelius, ten tijde de selve, van een naelde ghequetst synde, buyten verwachtinghe quam te sterven.
Op de Stemme: Van den 103. Psalm.
W Atswarter wolck komt over my ghedreven!
Mijn bloet verschrickt, mijn gansche sinnen beven,
Mijn jeught verdwijnt, mijn droeve ziele treurt.
Wie heefter oyt (of ver of nae geseten)
Wie heefter oyt soo vreemden stuck geweten,
Als my (eylaes!) op heden is gebeurt?
| |
| |
Een aerdigh werck eerst in het lant ghekomen,
Dat was by my met lust ter hant ghenomen,
Mits ick daer toe ten hooghsten was ghesint;
Ick breyd', ick stack, ick weefde met de naelde,
Soo dat ick kruyt en nette beelden maelde,
En wat de kunst noch vorder onder-vint.
Maer doen ick t'werck was besich op te maken,
Soo quam de punt der naelde my te raken,
Doch (naer het scheen) de steeck was niet te diep,
Ick even-selfs en kon niet anders weten,
Of t'was een wont als van een vloo ghebeten,
Te meer, dewijl geen bloet daer uyt en liep.
Maer stracx daer aen soo wert myn hert bestreden
Met grilligh bloet en koude door de leden,
Die (soo my docht) door al mijn ader joegh.
Het scheen een koors, of quade lucht te wesen
| |
| |
Die my in't lyf quam haestigh opgheresen,
Soo dat myn hert hier over gansch versloegh.
Men liet in haest mijns vaders Doctor komen,
Die heeft mijn hant van stonden aen ghenomen,
En socht de plaets daer in ick was ghewont,
Hy gingh met ernst mijn pols en aders voelen,
En mits hy vont hoe my de geesten woelen
Soo sachmen stracx dat hy verlegen stont.
De man versloegh, en t'was aen hem te mercken
Hoe vreemt in my de binne krachten wercken,
Dies riep hy uyt; Ach! 'tis hier al verkerft.
O frissche roos, van duysent uyt ghelesen,
Wat voor een druck sal dit u vader wesen!
V ziel verdwijnt, u jeughdigh herte sterft.
Daer is geen salf die u sal konnen baten,
Ghy moet u vreught en soete jonckheyt laten,
| |
| |
Vermits de doot u leden over-stort,
Hebt ghy misschien aen yemant wat te seggen,
Wilt stracx in ernst u saken overleggen,
Want voor ghewis u tijt is wonder kort.
Wie dat men vraeght of wie men laet ontbieden,
Een yder seyt, Het moet alsoo gheschieden,
De wijste selfs syn buyten alle raet,
Het gift, alreets tot aen het hert ghekomen,
Heeft oock het breyn ten vollen inghenomen,
Soo dat de doot als voor de deure staet.
O droeve stem! en onverwachte reden!
O harde stoot ontrent mijn teere leden!
O felle slagh! o vreemt en droevigh stuck!
Moet ick alreets ter aerden neder-dalen,
En aen den poel van't swarte water dwalen?
Dat is voorwaer een deerlijck ongeluck.
| |
| |
Ick ben een maeght van keyserlicken bloede
Van lichaem schoon, en hooge van ghemoede,
Ick ben een roos als in haer eerste glans,
Daer sijn in't rijck wel hondert jonge vorsten,
Die nae mijn jeught en schoone leden dorsten,
En hulde doen aen desen maeghde-krans.
Maer onder al soo worter een ghevonden
Die heeft aen my sijn edel hert ghebonden,
Die heeft aen my sijn echte trou verpant,
Ick wedorom, ick heb mijn teere sinnen,
Door trouwen dienst oock laten overwinnen,
En voel met hem ghelijcken minne-brant.
Wat sal den helt wat sal hem overkomen,
Als my de doot sal hebben wech genomen
En in het graf soo vinnigh neer-gedruckt?
Wat sal de Prins wat sal hy doch bedryven?
| |
| |
Hy sal ghewis niet in het leven blyven,
Als ick van hem sal wesen af-geruckt.
O felle doot hoe ras sijn uwe gangen!
Hoe rau, en hart, hoe droevigh uwe prangen,
Voor die met lust noch in de werelt leeft!
Waer toe komt ghy een jonghe maeght verrassen,
Die vreught en spel al beter soude passen,
Als t'bitter sogh dat ghy te drincken geeft?
Ey lieve gaet en voeght u tot de menschen
Die om het graf van ganscher herten wenschen,
Of uyt verdriet of om haer ouden dagh:
Daer salmen u als met een groot verlanghen,
Daer salmen u met enckel vreught ontfangen,
Iuyst als een mensch sijn beste vrienden plagh.
Ontrent de jeught en in de gulde salen
Daer konje niet als grooten ondanck halen,
| |
| |
Want siet men schrickt daer van u blooten naem.
Ghy sult hier nae my beter mogen voegen,
Als my dit lijf de rimpels sullen ploegen,
Dan ben ick eerst tot uwen roof bequaem.
Wout ghy alreets in desen boesem schieten,
Die eerst sijn deel op aerden moet ghenieten?
Die eerst begint te treden in de vreught?
Ey laet my doch, eer ghy my komt genaken,
Ey laet my doch de werelt eenmael smaken,
En pluckt niet af de knop van mijne jeugt.
Ghy hadt misschien gelijck om my te quellen,
Om leet te doen, en in het graf te vellen,
Had ick gedaen dat maegden niet en voeght.
Had ick gejaeght, gekaetst, gebolt, ghereden,
Of aen den dans verhit mijn teere leden
En dat ick sterf, ick ware vergenoeght.
| |
| |
Maer nu ick heb de jeught van mijne dagen
Niet af-geslonst, niet in den wint gheslagen,
Niet buyten recht of tegen aert ghebruyckt,
Waerom sal ick geen langer tijt verwerven?
Waerom sal ick soo veerdigh moeten sterven
Eer schier ter deegh mijn blomtje sich ontluyckt?
Ick heb ghedaen ghelijck de maeghden plegen,
Tot jacht of peert en was ick noyt ghenegen,
Maer tot een stil en jufferlick bedrijf:
Noyt mensch en sagh dat ick in bossen dwaelde,
Mijn spel en lust dat was een teere naelde,
Hoe kom ick dan soo veerdigh om het lijf?
Ey lieve doot wilt onser doch ontfermen,
En hoort myn liefs en mijn ellendigh kermen,
Want dit verdriet is onder ons gemeen.
Indienje my het leven wilt vergonnen,
| |
| |
Ghy hebt in my een jonge Prins ghewonnen,
Maer dootje my ghy dootter twee in een.
Doch wat ick roep, de doot is sonder oiren,
Sy wil oock selfs geen maeghde-klachten hoiren,
Sy viert noch jonck, noch schoon, noch edel vleys.
Ick voel och-arm! myn gansche lijf verstijven,
Ick voel het gif tot in mijn herte dryven,
Mijn bange ziel bereyt haer tot de reys.
De doot en past op geen gekroonde koppen,
Sy komt soo wel aen hooge torens kloppen,
Als aen een hut van stroo of rijs ghebreyt.
Sy komt soo wel de soete jeught bestryden,
Als die het leet van oude dagen lijden,
Het spoock is blint ten kent geen onderscheyt.
Wat is een mensch, en al sijn moedigh wesen?
Wat is een kroon van yder een ghepresen?
| |
| |
Wat is de jeught, die ons zoo lustigh schijnt?
Eylaes een damp ghedreven van de winden,
Die metter haest niet meer en is te vinden,
Eylaes! een bloem die in der haest verdwijnt?
Wie kan op staet of adel sich verlaten?
Wie kan of goet, of schoone leden baten?
Wie kan zyn jeught bevrijden van den doot?
Ick heb het al nae vollen eysch beseten,
En niet-te-min soo legh ick hier verbe ten,
Ick ben, och arm! in mijnen lesten noot.
Wat mach een mensch van trots en hooghmoet swellen?
Een naelde prick die kan hem neder-vellen,
En al zyn pracht doen sijgen in het graf,
Daer zyn wel eer daer zynder om ghekomen
Die maer een hair en hadden inghenomen,
Och vrienden, siet! wy zyn maer enckel kaf.
| |
| |
Maer ick beswijck, ick kan niet langher spreken,
Och! mijn ghesicht begint alree te breken,
Komt treet wat toe, mijn troost en weerde vrient,
Komt, lieve, komt, en wil mijn oogen luycken,
Laet my u dienst noch dese mael ghebruycken
'Tis voor het lest dat ghy my heden dient.
Maer wilt voor al aen u bedroefde wangen,
Den lesten kus van uwe bruyt ontfangen,
Als tot een loon van al u langh ghequel:
V mont die sal in dit ellendigh groeten
Mijn droeve ziel op haer vertreck ghemoeten
Ach! ach! ick sterf, ghy vaert voor eeuwigh wel.
|
|
Auteursrechtvrij
