|
| |
| |
| |
Klaegh-liedt,
Van de dochter Herodias, op de gelegentheyt doen sy van hare moeder was versocht van den koningh Herodes te eysschen het hooft van Iohannes den Dooper.
Op de Stemme: O nuict, jalouse nuict, &c.
VVAt gaet mijn moeder aē, wat mach haer doch bewegē
Dat sy my heden riet tot soo een wreede daet?
Ick ben totsoeten aert, en niet tot bloet genegen,
Mijn teere ziel verschrict van haeren fellen raet.
Ick quam tot haer gegaen met groote vreught bevangen,
En hoopte boven dien noch meerder herten lust;
Maer stracx, na haer gespreck, so kreeg ick bleecke wangen,
En wert tot in de ziel bedroeft en ongerust.
| |
| |
Ick had om blyte syn voor eerst wel groote reden;
Ick kreegh des koninghs gunst op lijn geboorten-dagh;
Ick quam met myn gevolgh ontrent den vorst getreden,
Ick wenst hem veel gelucx, soo geestigh als ick mach.
Ick had een nieuwen dans met wonder schoone sprongen
Doen leeren aen het volck dat my ten dienste staet:
Nu waeren wy verspreyt, dan weder in-gedrongen,
En al met goet beleyt, en geestigh op de maet.
En telcken als de rey den prince quam te naken,
Soo wert hy op syn hoofs van al ons heir gegroet;
Een yder moest een spronck als hem ter eere maken,
En dit gingh nae de kunst, en uyttermaten soet.
Maer ick, die leytster was van al de jonge bende;
Wist noch een hoofschen treck die niemant anders kon,
Hier door (mits ick den vorst en al sijn wesen kende)
Wast dat ick syn gemoet en volle gunste won.
| |
| |
Hy, door hetspel verheugt, heeft eerst het geestigh wesen
Van al den maeghden-rey verheven in't gemeen,
Maer heeft met voller mont myn frisse jeught gepresen,
En gaf van al het werck aen my den prijs alleen.
De vorst in desen luym als buyten hem getogen,
Sprack my in blyschap aen: Ick danck u, schoone maeght,
uw heus en soet gelact dat heeft myn hert bewogen,
Comt eyscht van mijner hant al wat u ziel behaeght.
Het sal u niet ontgaen wat ghy oock komt te wenschen,
Alwaer het schoon de helft van dit geweldigh rijck:
Ghy sijt nu boven reyck van alle slechte menschen,
Ghy syt (indienje wilt) den grootsten vorst gelijck.
En op dat ick sijn gunst in vryheyt sou begeeren,
So hoord'ick noch een woort, daer nam ick kennis van;
Hy gingh voor al het volck met dieren eede sweeren,
Dat hy my geven sal al wat ick wenschen kan:
| |
| |
Ick danct'hem, wat ic mocht, ick boog my totter eerden,
Ic noemde dit geval voormy een hoogh geluck,
Ic sey dat ick syn gunst bereyt was aen te veerden,
Maer dat ick dencken moest op soo een wichtigh stuck.
‘De miltheyt van een prins dientspoedigh aengenomen,
‘Dient op te syn gevat soo haest als die verschynt,
‘Dewijl die in't gemeen plagh schierlijck op te komen,
‘En dick wils wederom, gelijck een roock, verdwijnt.
Ick nae myn moeder toe, daer gingh ick openbaren
Wat datter is geschiet, en hoe de sake staet,
En wat my van den vorst is heden weder varen,
En op het gansche werck versochtick haeren raet.
Ic sagh haer groot vermaeck uyt dese tydingh rapen,
My docht soo schoonen kans wert nau by haer gelooft,
Sy seyde lijckewel, Hier dient niet op geslapen,
Eyst, eyst voor alle dingh, eyst Ian de Doopers hooft,
| |
| |
Laet u van stonden aen dat in een schotel leggen,
En brenght dien vysen kop hier veerdigh aen den dagh;
En laet u desen eysch by niemant oyt ontseggen,
'Ken weet geen liever saeck, die my gebeuren mach.
Wel, moeder! desen raet is buyten myn verwachten,
Sal ick, een teere maeght, gaen eyssen menschen bloet?
Sal ick een heyligh man nae lyf en leven trachten,
Aen wien meest al het volck soo groooten eere doet?
Ach! 'tsal ons fellen haet by alle menschen baren,
Indien soo grooten man om onsent wille sterft.
Tis nutter (soo my dunct) dit hooft te laten varen,
En dat mijn soete jeught een beter deel verweft.
Laet my te deser uyr gaen eyschen van den koningh
Of peerels, vorsten draght, of gout, of diamant,
Of wel een machtigh slot, een ridderlicke woningh,
En noch een groote streeck van vet en aerdigh lant.
| |
| |
(is dat niet genoegh) soo laet my dan begeren
DEen graesschap hier ontrent, het beste dat men vint,
aer op ick nae den eysch sou rustigh mogen teren,
En leven in het hof, gelijck een koninghs kint:
Of, dat noch beter is (waerom niet klaer gesproken
Hier, daer ick ben alleen, dat my op't herte leyt?
Ick weet wat over langh myn jonckheydt heeft onbroken.
En wat de gulle jeught my in het oire seyt).
Sou ick den milden prins niet mogen openbaren
Dat ick voor my begeer zyn neef, een jongen vorst,
Dat is al beter kans voor mijne groene jaren,
Als dat een wreede ziel naer yemants leven dorst.
Een prins in mynen arm die sou my beter voegen
Als soo een bloedigh hooft ontrent myn teere schoot,
Een prins, een jonge prins, die sou my vergenoegen;
Daer is doch geen vermaeck ontrent de bleecke doot.
| |
| |
Maer dit heb ick alreets mijn moeder laten weten,
Doch met een heuschen mont, en in bedecte tael;
Dan sy die (als het blyct) haer jonckheyt heeft vergeten,
En my niet recht en kent, misprijstet altemael.
Sy roept dat ick den gront van dese groote saken
(Als noch te jonck en dom) niet recht begrijpen kan,
En ick weet evenwel myn staet wel soo te maken,
Dat my geen doots-hooft dient, maer wel eē rustig man.
Maer des al niet te min ick moet het wijf believen,
Ick moet, eylacen! doen gelijck sy dienstigh vint;
Want sy en wil voor al myn jonckheyt niet gerieven,
Dies ben ick buyten spoor, en byster ongesint.
Nu heb ick groot berou dat ick myn teere leden
Oyt boogh tot mal bejagh, en tot het hoofs gedans;
Had ick myn hert gewent tot tucht en goede seden,
Dat ware myne jeught een beter maeghde-krans.
| |
| |
Ach! by dit vreemt gewoel is veel in oude daghen
Een vloeck, een stil verderf, een ramp ontrent geweest,
Men vinter over-al die noch hier over klagen,
Gelijckmen dickmael hoort, of in de boecken leeft.
Als Iephthes eenigh kint quam met haer maeghden danssen
En niet als op vermaeck, op eer, en voordeel dacht,
Te midden in de vreught? en in de rose-kranssen,
Soo wert het aerdigh dier gelijck een beest geflacht.
En als de losse jeught te Silo quam te reyen,
Soo heeft de Benjamijt op haer bedryf geloert,
Eylaes! haer blyde vreught verkeerd'in bitter schreyen,
En al de vrysters sijn ten roove wech gevoert.
En schoon ick in dit werck ben wonder wel bedreven,
Als die het recht geheym van alle danssen kan,
Wat heeftet altemael, wat heeftet my gegeven,
Als slechts een bloedigh hooft, en haet van alle man?
| |
| |
Nu, vrysters wieje zijt, leert beter dingen soecken,
Geeft u tot waere deught, en niet tot loosen schyn:
Leert kunsten, nae den eysch, en leest geleerde boecken,
Dat sal u op het hooft een beter kroone syn.
WY vinden goet (als wel ter saken dienende) hier te laten volghen eenighe klachten, die nies alleen de maeghden, die een mislagh hebben begaen, mogen gbebruycken, maer die oock alle menschen jonck en out, in ghelijcke ongheleghentheyt sich bevindende, te passe konnen komen, D'eerste is ghenomen uyt den een en vijftigsten Psalm, die de Schrijver van dit boeck ten versoecke van sekere godsalige Ionghe-lieden heeft ghestelt op een stemme aen de selve (soo sy lieden verklaerden) ten hooghsten aengenaem wesende, niet met opset om den Psalm eyghentlijck over te setten, maer om nae de stoffe van den selven een klaeghliet uyt te brenghen, ten versoecke als voren. Neemt de preuve, leser, of dese maniere van doen u wel bevalt. |
|
Auteursrechtvrij