's Waerelts ydelheit, onvermomt getoont, met d'aenprickelingh ter deught.
Hoe noestigh siet men 't volck in 's waerelts omkreits draeven!
Elck woelt naer goet, naer staet; men siet het willigh slaeven
Om voor een korten tijt te zien zijns herten lust;
Dit vuur wort in de borst des stervlinghs noyt geblust,
Maer telkens aengevoedt door sporelooze tochten,
Die den verkrijger nooit tot vergenoegingh brochten.
Want schoon men nu besit al wat de waerelt geeft,
Wie is'er die hier door in stille vrede leeft?
Men soeckt steeds aertsch vermaeck in prachtige gebouwen,
Op 't heerlijckst uit arduin en marmersteen gehouwen,
Die met haer hooge kruin braveeren 's hemels boogh;
Het binnenste sieraet verblindt het weeligh oogh,
Door 't gloeyende penseel van 't puik der konstenaren,
Of wat begeerlyckheit, een lange reecks van jaren,
Byeen verzamelt heest van Chinaes ovenwerck;
Het vorstelijck gewaet is oock een zichtbaer merck,
Dat trotse hoovaerdy leght in 't gemoed gezoncken.
Dan volght de wellust met haer tintelende voncken,
Die blaeckt naer dartle spijs, niet op den eigen grond
Geteelt; dat's al te slecht voor afgerechte mond,
Voor keurelycke smaeck. Het moet uyt verre landen
Met kielen zijn gehaelt, dat leckre tongh en tanden
Zal smaecken; maer dit is noch 't minste dat se teelt:
De schoone vrouwesex het oogh en 't herte streelt
Met kittelender vreught; niet die in huwlijckswetten
Bepaelt is, maer de siel voor 't heyligh oogh besmetten
Van 's Hemels Opperheer, verwoestend' voor 't gemoed'
Dat hier door wordt gescheurt van 't wesentlijcke goed,
Van Godt, die 't eeuwighlijck wil met zijn goed verzaden.
Dan gaet het weeldrigh vleesch, als schromeloos, zich baden
En domplen in de stroom van 't edel druivenat,
Waer door het breidelloos tot alle quaet uytspat.
Voorts ziet men 't koetsgespan doorkruissen stad en straten,
Of jagen naer 't tooneel, alwaer men, uytgelaten
In blijdschap, 't stralend oogh laet weiden heen en weêr,
Terwijl men door het spel vergeet den Hemelheer.
Zoo dwaelt de dwaze mensch, zoo holt hy buyten reden,
Zoo ziet men hem zijn tijd onnuttelijck besteden
In 's werelds mommeschijn en flickerende vreught.
Hy doolt, als zinneloos, van 't ware pad der deught
Op goddeloosheits wegh, en vleit zich met de logen;
Hy, door den schijn verblint, wordt deerelyck bedrogen,
Door dien hy losse waen voor 't vaste goed verkiest;
Hy let niet, of hy dus een eeuwigh heil verliest,
Een heil van 's menschen brein naer waerde nooit begrepen.
Zoo laet zich Adams kroost, laes! deerlijck heene sleepen
Naer Plutoos jammerpoel, gerust, en wel genoeght;
Ja, 't schijnt als of 't om strijd om zijn verderving zwoeght.
O, doodlijck ongeloof voor 's Hemels woord en waerheit!
O, blinden die het oog sluit voor Godts glans en klaerheit!
Ontwaeckt uyt desen slaep! de Hemel roept u toe,
Op dat ge ontvlieden zoudt zijn felle geesselroê.
Staet op, o dooden! en laet Christus u verlichten,
De Koninck op wiens wenck al 't waereltrond moet zwichten.
Hoort, wrat Hy u belooft! een goed dat nimmer endt,
Daerom, o waerelts volck! u naer dien Heiland wendt:
Wilt u sijn hoogh gesagh en rijckstaf niet onttrecken,
Op dat, wanneer Hy u zal uyt het stof opwecken,
Hy u op sijnen troon plaetst aen sijn rechterhant,
En dat sijn zegekroon u worde op 't hooft geplant,
Om eeuwighlijck met Hem als vorsten te regeeren
En in het feestgewaedt vol glans te triomfeeren.
|
|
Auteursrechtvrij