Op de geleerde versamelinge van de gulde spreucken en daden, by een vergadert door den wel-achtbaren en hoogh-geleerden heere Franciscus Heerman.
De by, het neerstigh dier, dat is gewoon te sweven,
Alwaer een edel veldt gewoon is reuck te geven,
Waer oyt een roos ontluyckt, of waer een bloemtje gaept,
Daer is het dat het wasch en soeten honigh raept:
Maer soo in eenigh kruyd misschien yet moghte schuylen,
Dat met een giftigh vocht het lichaem kan vervuylen;
Dat scheyt het veerdigh af, daer kruypt het nimmer in,
Maer laet het voor een padd', of voor een vuyle spin.
Het groet niet op het velt, als slechts de reyne kruyden,
Die nut zijn voor de jeught of voor de siecke luyden;
Alwaer het neder-zijght, alwaer het voetsel leest,
Daer vint het eenigh sap, dat vee of mensch geneest.
Wel Heerman, lieve vrient, ghy doet op heden blijcken,
Dat yeder met de by u dient te vergelijcken;
Waer groeyt'er nu een bloem, waer isser een geweest,
Daer ghy niet heylsaem was of honigh uyt en leest?
Ghy vlieght in Griecken-lant en op de Roomsche bergen,
Die met haer bloem-gewas den schoonen Hemel tergen,
Ghy sweeft met uw gemoedt door alderhande kruyt,
Maer treckt'er anders niet als reyne honigh uyt.
Dies is uw' boeck een korf van duysent honigh-raten,
Die niemant hinder doen, maer alle menschen baten,
Doch hoort, wat ghy verschilt van dit vernuftigh beest:
De by voedt slechts het vleys, maer ghy den hoogen geest.
Wel aen, vernuftigh hooft, door-soeckt de beste velden,
Soo sal men uwen naem in allen landen melden:
Uw boeck dat overtreft der byen honigh-raet,
Soo verr' de rappe ziel het lijf te boven gaet.
|
|
Auteursrechtvrij