XLIV. Op seker vreemt geval, in de stadt van Ziericzee, in onsen tijt, gebeurt.
Daer was een seker man gequelt met sware pijn,
Die riep, tot sijn behulp, een snegen Medicijn.
De mensch sagh bijster vreemt, sijn oogh dat stont en sweefde,
Sijn mont vol swarte schuym, en al sijn lichaem beefde
En wrongh hem als een ael: men haelt'er aen den dagh
Al wat Galenus seyt, en wat de kunst vermagh.
De siecke evenwel en kon geen troost verwerven,
Want eer het iemant docht, soo quam de man te sterven;
En mits de vreemde quael, soo vint een ieder goet,
Dat iemant, na de kunst, het lichaem open-doet.
Het stuck wort aengetast, de buyck wort opgesneden,
Maer daer en was geen feyl in al de binnen-leden.
Geen dracht, geen deel ontset in al het ingewant,
Soo dat men over-al een gaven boesem vant.
Maer als men op het lest het hert bestont te naken,
En met een flucxe vlijm een gat daer in te maken,
Vertoont hem daer een worm, die uyt de wonde sprongh,
En met een rassen swier hem om de spatel wrongh.
Daer staet de meester stil, en die het monster sagen,
Zijn, ick en weet niet hoe, in dit gesicht verslagen.
Ey segh, waer is de mensch, die oyt vernomen heeft,
Dat soo een felle worm in 's menschen herte leeft!
Hier uyt ontstont verschil by veel geleerde lieden,
Of soo een vreemt geval na reden kan geschieden;
Maer als mijn stil gepeys gingh over dit geval,
Soo dacht ick om de worm die eeuwigh knagen sal.
De man, van wien ick spreeck, heeft groote pijn geleden,
Maer is gelijck te post tot in het graf gereden;
En stracx is hem de worm getogen uyt het hert,
Dat even mette doot hem ongevoelijck wert.
Maer siet, daer is een worm, een knager van de zielen,
Die altijt bijten sal, maer noyt en sal vernielen.
Een schrick voor die het denckt, een weedom noyt bedacht,
Die niet en wort gestuyt, ja noyt en wort versacht.
O God! soo 't wesen moet, laet ons op aerden plagen,
En geeft ons recht gedult verdriet te mogen dragen:
't Is niet wat ons voor leet hier in het herte steeckt,
Soo ghy ons gunste biet, als ons het herte breeckt.
|
|
Auteursrechtvrij