XL. Bedenckinge op 't gesichte van gevange visschen, die uyt het net in een tobbe met water geworpen worden.
Item: op 't gesichte van een dooden egel.
Lest, als ick hier op Sorrigh-vliet
Ons jongh geselschap vissen liet,
En dat'et net met groote kracht
Was opgetogen uyt de gracht,
Sagh ick daer by een tobbe staen,
Daer in schoon water was gedaen,
En wat'er doen gevangen was,
Dat wiert terstont, en wonder ras,
Geslingert in het open vat.
Daer swom de visch in 't koele nat,
En toonde stracx als groote vreught,
Het scheen een ieder was verheught.
Ja, 't gansche rot was heel verblijt,
Als van een wisse doot bevrijt;
Dies sprongh het in den engen stroom,
Maer dat was maer een soeten droom;
Want stracx een fluckse keuckenmeyt,
Die, soo het scheen, haer was geseyt,
Kreegh stracx een mes, en greep den vis,
Ja, namse seker en gewis,
Den eenen voor, den and'ren naer,
En maeckte gansch het sootjen klaer;
En stracx soo was het gantsche rot
Met haest gesteken in den pot,
Of op den rooster neêr geleyt;
En siet, daer was het mael bereyt.
Nu hoort, als ick dit spel vernam,
Wat my daer op te binnen quam:
Siet, heeft'er iemant sieck geweest,
En dat de meester hem geneest,
Soo dat hy mach daer henen gaen,
Dat hy een wijl niet heeft gedaen,
Dan voelt hy dickmael groote vreught;
Het schijnt, hy krijght een nieuwe jeught,
En meynt dat hy, voor langen tijt,
Van alle qualen is bevrijt;
Ja, dat de doot, nu voor gewis,
Al verr' van hem geweken is;
Maer dat is enckel onverstant,
Men blijft al in den eygen bant.
De doot is altijt even vlugh,
Sy gaet wel somtijts eens te rugh,
Maer 't blijckt, dat sy maer wijcken wou,
Op datse felder springen sou.
Maer hoort noch vorder, lieve ziel,
Wat my juyst doen voor oogen viel:
Ick had op dese visch gedacht,
En des wat op 't papier gebracht,
En gingh wat treden in het groen,
Maer noch geneyght om iet te doen.
Ick quam dan aen een groene dijck,
En siet, daer lagh een seltsaem lijck,
Hoedanigh als ick noyt en sagh,
Oock even van mijn eersten dagh:
Een jongen egel niet te groot,
Die lagh daer in de groente doot.
Ick nam het dier, en 't scheen gesont,
En 't had vry tanden in den mont,
| |
En felle nagels aen den poot,
Na sijn gestalte bijster groot;
En al sijn huyt en opper-lijf
Dat stont van spitse pinnen stijf.
My docht, geen hont en was soo koen,
Dat hy het beest kon hinder doen;
Want 't kan alleen niet wederstaen,
Het quaet, dat hem mocht zijn gedaen,
Maer 't had oock wapens van gewelt,
Om vry te rennen door het velt;
Dan noch soo is hier fruyts genoegh,
Dat kan het laet, dat kan het vroegh,
Beneffens alderhande groen,
Tot voorraet in sijn hollen doen;
Soo dat ick niet begrijpen kan
(Ick denck'er of ick spreeck'er van),
Hoe soo een gau en happigh beest,
Dat oock geen fellen hont en vreest,
Hier is vergaen in 't jeughdigh kruyt,
En blies soo licht den adem uyt.
Mijn ziel, is dit niet klaer geseyt,
Dat ons de doot staêgh lagen leyt,
En dat'er schicht ons dient geschroomt,
Waer dat men gaet, of waer men koomt?
Wel aen dan, lieve, waerje zijt,
Op alle plaetsen, t'aller tijt,
Soo draeght het graf in uw' gemoet,
Dat is voor al een nutte voet.
Weet, dat noch jongh, noch wacker man,
Hem niet een dagh beloven kan,
Ja, dat geen uur hem seker is,
Al waer hy gaef gelijck een vis.
Als ons het lijf is wonder heet,
Juyst soo veel gaetjens als het sweet
Dan in ons leden open vint,
Tot ingangh van een schralen wint,
Oock soo veel deurtjens heeft de doot,
Om ons te brengen in den noot.
Nu segh, wat raet dient hier gepleeght?
Alleen, dat ghy dit overweeght:
Hebt staêgh, ja staêgh een effen slot,
Met uw' gemoet en uwen God.
|
|
Auteursrechtvrij