XXXVIII. Op 't gesichte van een kint, in sijns moeders schoot slapende.
Ick sagh onlancx een moeylijck kint,
Een lange wijl gantsch ongesint,
Het maeckte staêgh een groot gekrijt,
En 't duurde vry geen kleynen tijt;
Oock schoon men deed'et sijnen wil,
Noch was de jonge nimmer stil,
Hoe sacht gestreelt, hoe soet gevleyt;
Ten lesten quam de kinder-meyt,
En bracht hem op sijn moeders schoot;
Doe scheen het daer als buyten noot,
Ja, was soo mack gelijck een schaep,
En viel stracx in een soeten slaep.
My dunckt, al had men langh gesocht,
En oock een bed van dons gekocht,
Ja, sachte rosen uyt-gespreyt,
En 't geurigh wicht daer in geleyt,
't En hadde, met een volle lust,
In geene plaets soo wel gerust,
Gelijck wanneer 't de moeder kreegh;
Want doen was 't dat'et stille sweegh.
En 't scheen 't en had geen ongelijck,
Het was daer in sijn eygen rijck;
Want als de moeder 't kint ontfingh,
Gebootse stracx, dat alle dingh
Gantsch stil, of sonder hart gedruys,
Gedaen sou worden door het huys:
Woud' oock dat niemant luyde riep,
Terwijl de woeste jongen sliep;
Ja, 't vrouw-mensch was niet wel gesint,
Als maer een vliegh quam aen het kint.
Ick die op al dit nam gemerck,
Dacht vry meer als op kinder-werck;
Ick toogh'er uyt een stil gepeys,
My dienstigh tot de leste reys:
| |
Van outs soo steltmen voor gewis,
Dat d'aerd' ons aller moeder is,
En dat het graf is 't aertrijcx schoot,
Daer ieder mensch toe wort genoot,
Die wenst om haest verlost te zijn,
Van nijt, en spijt, en druck, en pijn.
Siet, wie oyt in de werelt quam,
En uyt het aertrijck voetsel nam,
En daer geleert heeft uyt de daet,
Hoe dat het in de werelt gaet;
Die weet dat oock de grootste mensch,
Hier noyt en heeft sijns herten wensch;
Mits dat'er staêgh iet in hem woelt,
Waer uyt hy leet en onlust voelt;
Gaet, geest hem vry een zijde sprey,
En al de rosen van de Mey,
En noch een bed' van enckel dons,
Eylaes! noyt voorhooft sonder frons.
Gewis, daer schort geduerigh iet,
Soo dat men noyt sijn wensch geniet.
De werelt is een seltsaem wiel,
Ach! niet als onlust voor de ziel,
Een zee die staêgh den oever slaet,
En eeuwigh op en neder gaet,
Nu vraegje my te dezer stont,
Ja, vraegt'et met een volle mont:
Waer is dan iemant buyten noot?
Ick segh: maer in sijns moeders schoot;
Als iemant daer in neder-light,
Dan zijn hem alle packen licht;
Dan is sijn droefheyt uytgeblust,
En hy geniet een stage lust;
En schoon of dan de trommel raest,
Of dat men veel trompetten blaest,
Ja, dat het oorlogh over-al
Vervult het lant met ongeval,
Met roof, en brant, en enckel moort,
Sijn rust en wort hem niet gestoort.
O, die sich recht hier neder-streckt,
En van sijn moeder wel bedeckt,
En dan, vernieut en onbevleckt,
Wort van sijn vader opgeweckt,
Is ja, geluckigh boven al.
O God, maeckt ons van dat getal!
|
|
Auteursrechtvrij