XXXVII. Schrick na den noot.
Ick heb eens over langh een seltsaem stuck gelesen;
En dat kan ieder een, mijns oordeels, dienstigh wesen.
Ick wil het nu ter tijt gaen brengen aen den dagh,
Ick wensche, dat het my of iemant baten magh:
Een seker edelman, die in den groenen velde
Sijn vreught, sijn herten-lust, en oock sijn woningh stelde,
Had eertijts seker paert, dat, schoon hy dickmael sliep,
Met hem bywijlen gingh, of sachtjens henen liep;
't Geviel eens op een tijt, dat hy was uytgereden,
Daer hem een seker vrient ter maeltijt had gebeden.
Hy vont'er soet onthael, hy droncker goeden wijn,
Maer des al niet-te-min het moet gescheyden zijn.
Hy maeckt hem dan bereyt om op het ros te schrijden,
En stelt hem wederom om na sijn huys te rijden,
Het was een soelen dagh, vermits de flauwe son
Nau door een dicke wolck haer licht vertoonen kon.
Het paert, dat was een tel, en gingh met stille schreden,
En voerde sijnen heer met onvermoeyde leyde;
| |
En hier op quam de slaep, die hem het oogh bevingh,
Terwijl het trouwe beest al sachtjens henen gingh.
De man, aldus bedwelmt, en quam niet op te waken,
Tot dat hy metter tijt sijn woningh quam genaken;
Daer groet hem seker vrient, die hem daer eensaem sagh,
En vraeght, hoe dat hy daer te paerde komen magh?
Ick heb, wort hem geseyt, den eygen padt gereden,
Dien ick voor desen plagh, wel seven jaer geleden;
Het beest, daer op ick sit, dat heeft my t'huys gebracht,
Het gaet een netten pas, oock midden in der nacht.
‘Hoe! sprack daer op de vrient: de brugh is opgenomen,
En daer is anders weeghs geen middel hier te komen;
't En waer dan met het paert, dat Perseus eens bereet,
Doen hy het zee-gedrocht den kop aen stucken smeet:
Doch hoe het wesen magh, ghy zijt hier niet gevlogen,
Maer eer, na mijn begrijp, van eenigh spoock bedrogen;
Of, soo ick 't seggen magh, uw breyn dat is verdwaelt,
Want 't is onmogelijck, dat ghy ons hier verhaelt.
Maer om op dit geval niet langer hier te strijden,
Kom geeft u na de brugh, en ick wil mede rijden,
Ick sal u laten sien, ja toonen metter daet,
Hoe seltsaem al het werck in dat geweste staet.’
Waer toe hier langh verhael? de man laet hem bewegen,
Hy gaet ten vollen sien hoe alles is gelegen.
Hy vint geen brugge meer, maer slechts een smalle planck,
Die t'samen is gelast, en maeckt een engen ganck.
Een voet-man evenselfs die moet gedurigh letten,
Hoe dat hy na den eysch sijn passen heeft te setten;
Want soo hy maer de voet òf hier òf ginder stiet,
Soo stort hy voor gewis te midden in de vliet.
De man als hy de brugh bevint in die gestalte,
En siet haer kranck gestel, en oock haer groote smalte,
Soo wiert hy gantsch verbaest, soo dat sijn herte sloegh,
Mits hy met bangen sin dit wesen overwoegh.
Hy sagh noch andermael van waer hy was gekomen,
En wort met grooten anghst noch dieper ingenomen,
Sijn gansche bloet verschiet, en stort hem op'et hert,
Soo dat hy van een koorts terstont bevangen wert.
Siet, wat een seltsaem dingh! hy die met vreughde reysde,
En op geen ongemack, of ander leet en peysde,
Wort nu eerst ongemoet, en na de volle daet,
Soo is 't dat hem de schrick tot aen de ziele gaet.
Indien'er iemant vraeght, wat hier uyt is te trecken,
Dien wil ick mijn gepeys op dit geval ontdecken;
Ick wil hem doen verstaen waer toe mijn reden dient,
Die broot voor vrienden sluyt, en is geen ware vrient:
Den man die na sijn huys in stilte quam gereden,
En die het vreemt geval in 't rijden heeft geleden,
Noem ick een ydel mensch, begoochelt van de lust,
Die sachtjens henen gaet, en in de sonde rust.
Hem komt niet eens te voor, terwijl hy plagh te mallen,
In wat een grousaem diep hy licht sou mogen vallen,
Daer is geen achterdocht in sijn verdwaelt gepeys,
Daer hem een rasse doot kan rucken uyt het vleys:
Maer soo des Heeren Geest hem aensiet in genade,
En opent hem het oogh, al-eer het wort te spade,
Soo komt een diepe schrick hem aen den boesem slaen;
Mits hy dan eerst bemerckt wat by hem is gedaen.
Daer staet hy dan verbaest, en roept, met luyder kelen:
Wat spoock heeft my wel eer de sinnen konnen stelen!
Wat ramp heeft my verleyt, wat sluymer opgevat,
Dat ick, soo na de doot, in vreed' en stilte sat!
Geluckigh is de mensch, die niet en quam te vallen,
Terwijl hy besich was met sijn uitsinnigh mallen,
Maer dien God oogen geeft, om recht te mogen sien,
In wat gevaer hy stont, en wat'er kon geschiên.
|
|
Auteursrechtvrij