XXII. Des menschen leven vergeleken met een huurhuys.
2 Corint. 5.1
Wy weten, dat soo dit ons aertsche huys deses tabernakels gebroken wort, wy een gebon van Gode hebben, een huys dat niet met handen gemaeckt is, maer eeuwigh in de Hemelen.
2 Corint. 5.8.
Wy hebben liever te verhuysen uyt den lichame, en te gaen wonen by den Heere.
Het vleesch, dat ons het lichaem deckt,
En al de leden overtreckt,
Noemt dat een huur-huys, lieve vrient,
Vermits het ons maer weynigh dient.
Een huur-huys is gemeenlijck slecht,
Als licht en vaerdigh opgerecht;
En daerom wort het dickmael leck
Of aen de muur òf aen het deck;
Of 't lijt eens anders water-ganck,
Die niet en geeft als enckel stanck;
En schoon men al het slecht gebou
Tot beter wesen brengen wou,
Den huys-heer wil het dickmael niet,
Hoe-wel hy schoon de feylen siet;
Hy wil niet dat men kosten doe,
Hy is misschien den huurder moe.
En schoon ghy dit al lijden wout,
Om datje niet verhuysen sout,
Het blijven of het henen gaen
Plach aen den huurder niet te staen;
Want soo een strengen eygenaer,
Ontrent het eynde van het jaer,
Tot u komt seggen overluyt:
t' Sa, macker, ruymt, ghy moet'er uyt,
Ick wil dat ghy verhuysen sult;
Wat raet hier anders als gedult?
Een huys-heer heeft doch volle macht
Om u te gunnen langer pacht,
Of wel te seggen: vrienden! gaet,
En siet, daer is geen ander raet.
Indien men recht het stuck bevroet,
Het gaet den mensch op desen voet:
De ziel bewoont een kranck gestel,
En onse tijt gaet bijster snel,
't Lijf is maer huur, geen eygen goet,
Soo dat men haest verhuysen moet:
Is onder dies het lichaem swack,
Door koorts of ander ongemack,
Het geen de maegh of loos ontstelt,
En dan de borst met fluymen quelt;
Indien den grooten eygenaer
Geen heyl laet sijgen over haer,
Soo is'er kruyt noch medicijn,
Die ons kan trecken uyt de pijn.
En of je schoon dit huysverdriet,
Met stille sinnen over-siet,
En dat uw' ziel in dit gebou
Wel noch een wijle blijven wou.
Indien uw' huur-tijt is vol-ent,
(Dat aen den huys-heer is bekent)
Eylaes! daer is geen bidden aen,
Den huurlingh moet daer henen gaen.
Wel aen, mijn ziele! tot besluyt:
Siet ons na vaster wooningh uyt,
Siet, datje tot het huys genaeckt,
Dat met geen handen is gemaeckt.
O God! als ghy my seggen sult:
Verhuyst, uw' huur-tijt is vervult,
Geeft, dat ick dan magh zijn bereyt
Als een, die uyt een huur-huys scheyt,
Om soo te gaen, met blijden geest,
Daer geen verhuysen wort gevreest.
|
|
Auteursrechtvrij